Όταν ακούει κανείς τον πρωθυπουργό να μιλάει διαμορφώνει την εκτίμηση ότι έχει μπροστά του , μέσω του τηλεοπτικού δέκτη φυσικά , έναν άνθρωπο καλών προθέσεων. Αυτή την εικόνα άλλωστε, εισπράττει ο κ. Κ. Καραμανλής και στις δημοσκοπήσεις. Αρκεί όμως αυτό για να υποθέσει κανείς ότι όλα πάνε καλά; Φυσικά δεν αρκεί. Γιατί στις ίδιες δημοσκοπήσεις εκφράζεται η έντονη δυσαρέσκεια της κοινής γνώμης για την πορεία των οικονομικών , αλλά και η άποψη ,που υποδηλώνει απελπισία , ότι κανείς από τα δύο μεγάλα κόμματα δεν μπορεί να λύσει τον γόρδιο δεσμό αυτών των προβλημάτων.
Το πρόβλημα της οικονομίας είναι καθαρά πολιτικό. Κι αυτό γιατί χρειάζεται να λυθούν, πριν και μάλιστα με συναινετικό τρόπο, πολλά άλλα προβλήματα.
Αν δεν εκσυγχρονισθεί η παιδεία , αν δεν καταπολεμηθεί η γραφειοκρατία και η διαφθορά , αν δεν υπάρξει κράτος ευέλικτο και φιλικό προς τον πολίτη ,τότε ανάπτυξη θα επαγγέλλονται και ανάπτυξη θα βλέπουν οι πολίτες μπροστά τους.
Είναι προφανές ότι μόνο μέσω την ανάπτυξης μπορούν να υπάρξουν νέες θέσεις εργασίας , να περιοριστεί η ανεργία και να προκύψουν καλύτερα οικονομικά αποτελέσματα στο κάθε νοικοκυριό.
Παράλληλα αυτό σημαίνει και χρήματα για τα ασφαλιστικά ταμεία και λιγότερα έξοδα μια και θα περιοριστούν σημαντικά τα επιδόματα ανεργίας.
Πια είναι η σημερινή κατάσταση; Η απουσία νέων θέσεων εργασίας και τα πτυχία χωρίς επαγγελματικό αντίκρισμα, σε συνδυασμό με την αβεβαιότητα της αγοράς , οδηγεί όλο και περισσότερους νέους στο όνειρο μιας θέσης στο δημόσιο. Υπό την πίεση αυτή ο δημόσιος τομέας αντί να περιορίζεται διευρύνεται. Το φαινόμενο των χιλιάδων συμβασιούχων του δημοσίου που πιέζουν για μονιμοποίηση ,πέρα από την επιβεβαίωση των ρουσφετολογικών προσλήψεων , αποδεικνύει ότι οι πολιτικοί φορείς επιδιώκουν διαχρονικά να ανακουφίσουν μέρος από τις στρατιές των ανέργων, με τις λεγόμενες συμβάσεις έργου ορισμένου χρόνου στο δημόσιο και τις περί αυτό κινούμενες επιχειρήσεις. Αυτό δηλ. που απαγορεύεται στον ιδιωτικό τομέα το δημόσιο το έχει κάνει φάμπρικα με την μορφή του εκτονωτικού των κοινωνικών πιέσεων σάκου του μποξ.
Έτσι ο δημόσιος τομέας διογκώνεται αντί να μειώνεται και ταυτόχρονα η γραφειοκρατία και κακά τα ψέματα και η διαφθορά. Μέσω αυτής της πληθυσμιακής έκρηξης του δημόσιου τομέα, προκύπτουν και τα κάθε λογής γρηγορόσημα.
Από την άλλη πλευρά η κοντόφθαλμη «λύση» που δόθηκε, στην πίεση της πληθώρας των υποψηφίων για τα ελληνικά πανεπιστήμια, με την ανωτατοποίηση των ΤΕΙ και την ίδρυση νέων σχολών σε κάθε πόλη με αμφιβόλου ποιότητος αποτελέσματα , δημιούργησαν προσδοκίες στις οποίες, όπως ήταν φυσικό, η αγορά δεν ανταποκρίθηκε.
Οι πτυχιούχοι σήμερα περισσεύουν για θέσεις που δεν υπάρχουν. Αντίθετα πραγματικά τεχνικές δραστηριότητες που εγκατέλειψαν οι Έλληνες αποτέλεσαν πεδίο δράσης για τους οικονομικούς μετανάστες που κατέκλυσαν την χώρα μας.
Με υποβαθμισμένη παιδεία ,όπως όλοι οι παροικούντες στην Ιερουσαλήμ γνωρίζουν ,δεν γίνεται ανάπτυξη.
Πρόσφατη διεθνής έρευνα κατέταξε στην 106η θέση την Ελλάδα στον τομέα των διαδικασιών που χρειάζονται, για να ξεκινήσει κάποιος μια οποιαδήποτε επαγγελματική δραστηριότητα.
Πια άλλη απόδειξη χρειάζεται για να πεισθούν οι μεν και οι δε των κυβερνήσεων ότι ο δημόσιος τομέας με την σημερινή δομή και λειτουργία του είναι εχθρικός στην επιχειρηματική δραστηριότητα;
Ο κ. Καραμανλής προεκλογικά είδε το πρόβλημα και γι αυτό έκανε σύνθημα την «επανίδρυση του κράτους». Την περασμένη εβδομάδα στη ΔΕΘ ,τόσο στις ομιλίες του, όσο και στη συνέντευξή του δεν επανέλαβε τα περί επανίδρυσης . Μήπως όταν βρέθηκε στην εξουσία διαπίστωσε , όπως άλλωστε και αρκετοί προκάτοχοί του, ότι στην Ελλάδα οι αλλαγές , ανεξαρτήτως προθέσεων , γίνονται πάντα με ρυθμούς χελώνας, γιατί οι βολεμένοι αντιδρούν δυναμικά και καταφέρνουν στο τέλος να τις εμποδίσουν;
