Απορούν συχνά μαζί μας οι Ευρωπαίοι γιατί όπως λένε δεν είμαστε πολλές φορές ικανοί να λύσουμε τα απλά και τα αυτονόητα προβλήματα. Ούτε ο πακτωλός των χρημάτων που μας διαθέτει η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι ικανός να δελεάσει όσους αδρανούν να πάρουν τις αποφάσεις.
Το θέμα αφορά τις Χωματερές Υγειονομικής Ταφής Απορριμμάτων, αλλά και τους Βιολογικούς Καθαρισμούς.
Στην Ελλάδα υπάρχουν περίπου 3.000 Χώροι Ανεξέλεγκτης Διάθεσης Απορριμμάτων και η Ε.Ε. με πρόστιμα και τελεσίγραφα προσπαθεί να μας… συνετίσει. Με απλά λόγια μας πληρώνουν για να πάψουμε να πετάμε τα σκουπίδια όπου μας αρέσει και για να μην καταλήγουν τα λύματα στις πανέμορφες θάλασσές μας χωρίς την κατάλληλη επεξεργασία.
Κι εδώ, οι αρμόδιοι τι κάνουν; Απλά κωφεύουν… “μη μου τους κύκλους τάρατε», που λένε. Όσο για το περιβάλλον που και στην περίπτωση των λυμάτων και σε αυτή των σκουπιδιών βλάπτεται ανεπανόρθωτα, ποιος νοιάζεται.
Όταν το αρμόδιο για το περιβάλλον υπουργείο είναι το αυτό με των δημοσίων έργων ,κάθε κουβέντα για την προστασία του, είναι περιττή.
Έτσι φτάσαμε στο σημείο να φτιάχνουμε εργοστάσια ανακύκλωσης που για χρόνια λειτουργούν πειραματικά, μια και μετά τον διαχωρισμό των υλικών και την συμπίεση τους, δεν καταλήγουν σε κάποια βιομηχανία που θα αναπαράγει το γυαλί ,το πλαστικό, το αλουμίνιο και το χαρτί , αλλά πετιούνται στην χωματερή!
Στην υπόθεση ανακύκλωση μπλέκονται δήμοι, ενώσεις και υπουργεία, αλλά το αποτέλεσμα είναι από ισχνό έως μηδαμινό. Είδαν και απόειδαν στην Ε.Ε. και ανέλαβαν πρωτοβουλία για την μελέτη και την υπόδειξη νέων τεχνολογιών στην Ελλάδα για την διαχείριση των απορριμμάτων.
Αν γίνει μια σοβαρή δουλειά στην ανακύκλωση λιγότερα από τα μισά σκουπίδια που σήμερα πετάμε, το υπόλειμμα διαχείρισης ,θα καταλήγουν στις χωματερές.
Στην Αττική κάθε λίγο και λιγάκι μας λένε ότι τα Λιόσια δεν χωράνε άλλα απορρίμματα, ενώ οι χωροθετημένες νέες τρεις χωματερές, δηλ. η εξής μια που βρίσκεται δίπλα από τα Λιόσια στη Φυλή, δεν θα λύσουν, αντίθετα θα επιτείνουν το πρόβλημα μια και επικράτησε η άποψη, ότι η Αττική γη οφείλει να θάψει τα σκουπίδια που παράγει. Αγνοούν όσοι υποστηρίζουν αυτή την άποψη ότι στην Αττική έχουν μαζευτεί άνθρωποι από όλη την Ελλάδα και πρόσφατα και από τις γύρω χώρες καθώς επίσης και το γεγονός ότι κατοικείται σχεδόν ολόκληρη, με αποτέλεσμα η αξία της γης είναι πολλαπλάσια απ ότι σε άλλες περιοχές.
Και η κεντρική διοίκηση που έχει το μπαλάκι στα χέρια της, μια και οι ΟΤΑ δεν θέλουν σκοτούρες στο κεφάλι τους, προσπαθεί να βρει εμβαλωματικές λύσεις αντί να εκχωρήσει σε ιδιώτες την εκμετάλλευση των σκουπιδιών και να τους δώσει την δυνατότητα να φτιάξουν εργοστάσια ανακύκλωσης και επεξεργασίας απορριμμάτων δίπλα από τις χωματερές, βάζοντας στην άκρη την κάθε ένωση τοπική ή κεντρική που έχει τον παραγοντισμό και τον κομματισμό για κύριο έργο της και όχι την λύση τέτοιων σοβαρών προβλημάτων.
Κάτι ανάλογο συνέβη και με το θέμα της λυματολάσπης. Κάποιοι δεν έφτιαξαν έγκαιρα το τρίτο στάδιο της επεξεργασίας στην Ψυτάλεια αυτό της θερμικής ξήρανσης, με αποτέλεσμα το πρωτάκουστο, να εξάγουμε λυματολάσπη στην Γερμανία με καράβια και κίνδυνο να ρυπανθούν ανεπανόρθωτα οι θάλασσές μας αφού ήδη αυτό συνέβη στο υπέδαφος της δυτικής Αττικής με την εδαφοποίηση που προηγήθηκε. Όλα αυτά αποδεικνύουν ότι στη διαχείριση λυμάτων και απορριμμάτων, λείπει η σοβαρότητα. Ευτυχώς που έστω και με καμπάνες, την βρίσκουμε στην Ε.Ε…
