Το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια

Για να μπορέσει κανείς να ερμηνεύσει το παρόν και να βγάλει χρήσιμα συμπεράσματα για το μέλλον είναι φρόνιμο να ανατρέξει στο παρελθόν. Να αντλήσει εμπειρίες και να προσεγγίσει έτσι ασφαλέστερα τα σημερινά μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίσει η χώρα.
Ο πρώτος κυβερνήτης του νεοσύστατου τότε κράτους μετά την επανάσταση του 1821 ο Ιωάννης Καποδίστριας επιχείρησε να δημιουργήσει ένα σύγχρονο νέο κράτος. Το παρελθόν του παρείχε εγγυήσεις. Διετέλεσε υπουργός Εξωτερικών της υπερδύναμης της τότε εποχής που ήταν η Ρωσία και είχε στο ενεργητικό του ήδη πέρα από την διπλωματική διαχείριση της μεγάλης αυτής χώρας και την σύνταξη του ομοσπονδιακού συντάγματος της Ελβετίας. Ενός συντάγματος που λειτουργεί άψογα μέχρι σήμερα, αποτελώντας το συνδετικό κρίκο ανάμεσα στους γαλλόφωνους, γερμανόφωνους και ιταλόφωνους που ζουν σε απόλυτη αρμονία εδώ και δύο και πλέον αιώνες.
Αλλά όχι μόνο αυτό. Υπήρξε ο πρώτος άνθρωπος που οραματίστηκε μια ενωμένη Ευρώπη και μίλησε γι αυτή την προοπτική. Ήταν με απλά λόγια ένας άνθρωπος όχι μόνο δραστήριος και αποτελεσματικός, αλλά και οραματιστής. Μετά τη δολοφονία του από αυτούς που επιδίωκαν να μοιράσουν τα λάφυρα της απελευθερωμένης γης χάθηκε η μεγάλη ελπίδα της δημιουργίας ενός σύγχρονου ευρωπαϊκού κράτους.
Οι πολιτικές δυνάμεις της εποχής χωρίστηκαν σε κόμματα με τίτλους, όπως Ρωσικό, Αγγλικό και Γαλλικό. Από την ονοματοδοσία αντιλαμβάνεται κανείς που ακουμπούσαν αυτές οι πολιτικές δυνάμεις. Κάθε άλλο παρά σε ανεξαρτησία περέπεμπαν.
ΟΙ εσωτερικές έριδες έδωσαν την αφορμή να δοθεί η λύση από τις μεγάλες δυνάμεις της εποχής στο πρόσωπο του Βασιλιά Όθωνα.
Ακολούθησε ο Βασιλεία με τις γνωστές αναταραχές στην περίοδο της. Προσωπικότες όπως ο Χαρίλαος Τρικούπης και Ελευθέριος Βενιζέλος, έκαναν μεγάλα έργα, αλλά και πολέμους που διπλασίασαν την Ελλάδα όμως δεν μπόρεσαν να δαμάσουν το γραφειοκρατικό τέραν που ξεπήδησε από τη σύστασή του με αποτέλεσμα να έχουμε πάντα το κράτος απέναντι και όχι δίπλα στον πολίτη. Μια νοοτροπία που είχε πολλά κοινά χαρακτηριστικά με την κατάσταση στην υπό την οθωμανική αυτοκρατορία διοίκηση των υπόδουλων Ελλήνων. Παράλληλα το ρουσφέτι λέξη τουρκικής προέλευσης λέξη δεν έφυγε ποτέ από τη δημόσια, αλλά και την ιδιωτική ζωή σ όλο αυτό το διάστημα από την απελευθέρωση μέχρι σήμερα. Αντίθετα δεσπόζει σε κάθε βήμα μας.
Μας έχει υποδουλώσει μια και όλα όσα απαγορεύουν οι νόμοι τα επιτρέπει το ρουσφέτι. Αποτέλεσμα ένα κράτος που σε όλα του τα επίπεδα να μην λειτουργεί χωρίς το απαραίτητο λάδωμα. Το σύστημα παράλληλα εξασφάλισε την ατιμωρησία σε κάθε επίορκο δημόσιο λειτουργό με αποτέλεσμα το πάρτι καλά να κρατεί.
Τα δάνεια ή η κάθε λογής βοήθεια να φτάνουν στον προορισμό τους κατά ένα μικρό ποσοστό του αρχικού ποσού. Τα πολλά κατέληγαν στις τσέπες των επιτηδείων.
Με αυτή την «λογική» οδηγηθήκαμε εν έτι 2010 στις αγκάλες του ΔΝΤ. Το πιο οδυνηρό είναι ότι έναντι των χρεών τους εκχωρήσαμε το δικαίωμα να εκποιήσουν οποιοδήποτε περιουσιακό στοιχείο του ελληνικού δημοσίου. Ακόμη και την Ακρόπολη. Κι όλα αυτά σε μια δημοκρατική κατά τα άλλα χώρα, χωρίς καμιά δημοκρατική νομιμοποίηση. Ερήμην ημών που λένε.
Ο πολίτης παραμένει στο περιθώριο και οι θύτες ανέλαβαν να σώσουν τα θύματα τους. Ζητούμενο σε αυτή τη χώρα για τους πολλούς που πληρώνουν τους φόρους τους που εκπληρώνουν τις στρατιωτικές τους υποχρεώσεις είναι το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια. Να σε σέβεται το κράτος, να σου αποδίδει με υπηρεσίες τα όσα έχεις εσύ καταβάλει να υπάρχει ισονομία και ίσες ευκαιρίες να νιώθεις σαν πολίτης το κράτος δίπλα σου και όχι απέναντί σου.
Απ όλα αυτά τι άραγε εισπράττει ο πολίτης που δεν έχει βουτήξει το δάχτυλο στο μέλι;