Οι διαχρονικές ευθύνες

Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. Η μάχη εναντίον τους μοιάζει με αυτήν εναντίον της Λερναίας Ύδρας. Καθημερινά αποκαλύπτονται στοιχεία που αποδεικνύουν την καθετοποίηση της ασύστολης σπατάλης και της διαφθοράς στο δημόσιο τομέα. Και δυστυχώς αυτή η οζώδης κατάσταση είναι προϊόν της μεταπολίτευσης. Προϊόν πελατειακής σχέσης πολιτικών και πολιτών.
Τα πράγματα άρχισαν να στραβώνουν από την εποχή της περίφημης αλλαγής. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ως πρωθυπουργός αντιστεκόταν στις πιέσεις των παροχών χωρία αντίκρισμα λέγοντας ότι θέλω να δώσω αλλά η δημοσιονομική πολιτική δεν μου το επιτρέπει.
Αντίθετα ο Ανδρέας Παπανδρέου, οικονομολόγος ο ίδιος, ακολούθησε την πολιτική των παροχών με δανεικά. Έτσι το χρέος εκτινάχθηκε από το 40% του ΑΕΠ στο 110%.Είχε την άποψη ότι τα κράτη δεν πτωχεύουν και συνειδητά ακολούθησε την λύση των παροχών με δανεικά.
Την ίδια περίοδο, άρχισε η αποβιομηχάνιση της χώρας. Η βιομηχανία, όπως νημάτων και υφασμάτων που ανθούσε κατέρρευσε. Μεγάλες βιομηχανίες, όπως η Πειραϊκή – Πατραϊκή το Αιγαίο και πολλές άλλες πέρασαν στα χέρια του μέσω των υπό δημόσιο έλεγχο τραπεζών που τις δανειοδοτούσαν. Αποτέλεσμα λόγω παθητικής λειτουργίας τους να κλείσουν και ο μηχανικός εξοπλισμός τους να πουληθεί για παλιοσίδερα.
Ένα σωρό τομείς της βιομηχανικής δραστηριότητας, όπως η αμυντική της επεξεργασίας μετάλλου και πολλές άλλες είχαν την ίδια τύχη. Λουκέτο εκτεταμένο σε όλη την βιομηχανική παραγωγή.
Καμιά αναπτυξιακή δραστηριότητα δεν ήρθε να υποκαταστήσει τους κλάδους που βγήκαν εκτός παραγωγικής διαδικασίας. Ο τομέας της έρευνας και της καινοτομίας μπορεί να αναβαθμίστηκε σε υπουργικό θώκο, όμως ουδέν απέδωσε σε πρακτικό αποτέλεσμα.
Στην πορεία του χρόνου οι υπερδανεισμένες επιχειρήσεις έγιναν καθεστώς.
Σήμερα οι ιδιωτικές τράπεζες σε αντίθεση με το παρελθόν των κρατικών που έπαιρναν στα χέρια τους τις υπερδανεισμένες επιχειρήσεις, δεν τολμούν να αναλάβουν την διαχείριση αυτών των εταιριών.
Γνωρίζουν ότι θα χάσουν περισσότερα από το ποσό που τους οφείλεται. Γι΄ αυτό και με ενέσεις τις κρατούν στη ζωή, τις εμφανίσουν στους ισολογισμούς τους απλώς στις χορηγίες δανείων κι αποφεύγουν να τις εγγράψουν στις επισφάλειες.
Πάντως είναι απορίας άξιο πως ο τραπεζικός κλάδος της Ελλάδας, που δεν έχει στα χαρτοφυλάκια του τοξικά ομόλογα, εξακολουθεί να αναζητεί την ρευστότητα μέσω των γενναίων ενισχύσεων του κράτους που ξεπέρασαν τα εβδομήντα δισεκατομμύρια. Την ίδια ώρα η αγορά έχει ξεμείνει από ρευστό, μια και οι χρηματοδοτήσεις δίνονται με το σταγονόμετρο. Για δάνεια κατοικίας ούτε λόγος. Που είναι οι διαφημίσεις των στεγαστικών δανείων με μικρά επιτόκια. Χάθηκαν μαζί με το ρευστό. Έτσι έχουμε μια αλυσίδα παρενεργειών που αρχίζουν από την καταρρέουσα οικοδομή και φτάνουν στα είδη ένδυσης, αλλά και αυτά που αποκαλούμε πρώτης ανάγκης.
Ευτυχώς παρά την δυσφήμιση που έγινε ανά τον κόσμο στο τουριστικό προϊόν μας, πολλές φορές και με ευθύνη ελληνική, το αποτέλεσμα δείχνει αρκετά καλό αν σκαφθεί κανείς ότι διαψεύσθηκαν οι Κασσάνδρες που μιλούσαν για πτώση πέραν του 20%.
Παρά τη διεθνή κρίση και την καχεξία της ελληνικής οικονομίας, σε πείσμα κάποιων που δεν θέλουν να μείνει τίποτα όρθιο για να δικαιολογήσουν την ξεπερασμένη από τους καιρούς ιδεολογία τους, οι ξένοι ήρθαν και κάποιες περιοχές που πήραν όχι το νόμο, αλλά διαφήμιση τους στα χέρια τους τα κατάφεραν αρκετά καλά.
Από την άλλη πλευρά ο Έλληνας έχει μάθει να μην χάνει τις διακοπές του. Μπορεί να κόψει από αλλού έξοδα, όμως τα μπάνια του λαού εξακολουθούν να είναι ιερή υπόθεση.
Τώρα τη θα γίνει από το Σεπτέμβρη με την επιστροφή, ένας Θεός ξέρει.
Είναι προφανές ότι τότε αρχίζουν τα δύσκολα. Και ο χειμώνας θα δείξει που πάει η χώρα.
Αν το παιχνίδι των αγορών θα καταλαγιάσει, αν στην ανεργία που καλπάζει θα υπάρξει φρένο, αν θα ανοίξουν αντί να κλείνουν δουλειές.
Σ αυτό το κράτος που με ευθύνες όλων φτιάξαμε η ανάπτυξη μοιάζει με ανέκδοτο και οι εξαγγελθείσες επιχορηγήσεις επιχειρηματικών δραστηριοτήτων από ανέργους και ευπαθείς ομάδες, ανοίγουν ένα νέο πεδίο δόξης λαμπρό για κάθε λογής λαμόγια.