Το δια ταύτα της απεργίας και της λιτότητας

Το δικαίωμα στην απεργία είναι σεβαστό. Όπως άλλωστε και το δικαίωμα στην εργασία. Η χθεσινή απεργιακή κινητοποίηση μολονότι αφορούσε και τον ιδιωτικό τομέα, εν τούτοις όπως συμβαίνει συνήθως στην πράξη, μόνο το δημόσιο και οι επιχειρήσεις που ελέγχονται από αυτό, κατέβασαν τα ρολά. Ο ιδιωτικός τομέας παρά τα εμπόδια που υπήρχαν, λόγω της απουσίας από τις ράγες του μετρό, του ηλεκτρικού και του τραμ, εν τούτοις λειτούργησε μια και σ αυτόν δεν υπάρχει η ασφάλεια του δημοσίου. Κύριο αίτημα της απεργιακής κινητοποίησης υπήρξε η αντίθεση στην λιτότητα που παρουσιάζεται ανάγλυφη στον προϋπολογισμό του 2007 και κατά την ΓΣΕΕ προβλέπεται να διαρκέσει έως το 2012.
Είναι γεγονός ότι τα δημόσια οικονομικά παρά τις πρόσκαιρες βελτιώσεις παρουσιάζουν χρόνια ασθένεια. Κι αυτό γιατί το κράτος καθημερινά διογκώνεται, παρά τα όσα περί του αντιθέτου ισχυρίζονται οι κατέχοντες πολιτικά αξιώματα, με αποτέλεσμα να αυξάνει συνεχώς το κόστος της λειτουργίας του. Για να καλύψει τις τρέχουσες ανάγκες μισθών, συντάξεων και λοιπών δαπανών αναγκάζεται, μια και τα φορολογικά έσοδα δεν επαρκούν να δανείζεται. Τα δάνεια συνεπάγονται τόκους και αυτοί φέρνουν νέα δάνεια για την αποπληρωμή τους.
Αποτέλεσμα το δημόσιο έτσι που είναι υπερφορτωμένο να αδυνατεί να καλύψει τις υποχρεώσεις του και για να αποπληρώσει τα δάνεια και τους τόκους να πουλάει περιουσιακά του στοιχεία μια και λόγω του ευρώ δεν μπορεί να κόψει πληθωριστικό χρήμα.
Το έκαναν και οι προηγούμενες κυβερνήσεις το κάνει και η σημερινή. Για να περιορίσουν τις κοινωνικές αντιδράσεις πωλούν ποσοστά μέσω του χρηματιστηρίου των διαφόρων ΔΕΚΟ κι έτσι καλύπτουν πυροσβεστικά τις άμεσες ανάγκες του δημοσίου.
Στο ερώτημα γιατί να έχουμε υπερφορτωμένο δημόσιο τομέα, η απάντηση είναι πολύ απλή. Γιατί οι πολιτικοί που εκλέγονται με την ψήφο των πολιτών πιέζονται από τους τελευταίους για τακτοποίηση στον ευρύτερο δημόσιο τομέα των ίδιων ή των παιδιών τους, με αποτέλεσμα να φορτώνουν τις ΔΕΚΟ. Αυτές με την σειρά τους υπό το βάρος της πληθώρας του προσωπικού που έχουν μπει από το παράθυρο και δεν έχουν συνήθως τα ειδικά προσόντα που απαιτούνται για λιγότερες και παραγωγικότερες θέσεις, γίνονται δυσκίνητες, γραφειοκρατικές, αναποτελεσματικές στο έργο τους και τέλος εύκολη λεία για συναλλαγή και διαφθορά.
Το όνειρο του σύγχρονου Έλληνα για μια θέση στο δημόσιο, για εξασφάλιση όπως λένε, με ή χωρίς ένα πτυχίο συνήθως αμφιβόλου επιστημονικής επάρκειας από αυτά που η βιομηχανία των ανωτατοποιημένων ΤΕΙ ή και ΑΕΙ παρέχει αφειδώς, οδηγεί μαθηματικά στον σημερινό φαύλο κύκλο των μακροχρόνιων δημοσιονομικών προβλημάτων.
Εδώ βρίσκεται η ουσία του προβλήματος που δυστυχώς πολλοί πολιτικοί και συνδικαλιστές κάνουν ότι δεν βλέπουν. Με αυτούς τους όρους, το ζητούμενο, η ανάπτυξη, θα παραμένει όνειρο απατηλό.
Με αυτή τη νοοτροπία ανάπτυξη θα ακούμε αλλά δεν θα βλέπουμε και όλοι θα λένε τα μικρά ή τα μεγάλα ψέματα για να κρατήσουν τις θεσούλες τους.