Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 2012


Στην περιδίνηση ενός φαύλου κύκλου
Έχουμε άραγε όλοι αναρωτηθεί, πόσο ανεξάρτητη είναι μια χώρα που ο προϋπολογισμός της, ο νόμος των νόμων ενός κράτους, πριν φτάσει στο Κοινοβούλιο, για να εγκριθεί από το σώμα των αντιπροσώπων του Έθνους, θα πρέπει νωρίτερα να εγκριθεί από μια τριμελή επιτροπή, που  απαρτίζουν, ένας εκπρόσωπος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, ένας εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ένας εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας;
Έχουμε επίσης αναρωτηθεί, πόσο δημοκρατική είναι στις μέρες μας η Ευρωπαϊκή Ένωση, όταν αντί να αποφασίζουν συλλογικά τα «27» κράτη-μέλη της ή τα «17» της ευρωζώνης, ισχύει η αρχή του ενός, ή στην προκειμένη περίπτωση της μιας, της γερμανίδας καγκελαρίου Άγκελας Μέρκελ;
Αυτά τα νέα δεδομένα, που δυστυχώς αποδέχονται, με διαφορετικές σκοπιμότητες, τα υπόλοιπα κράτη-μέλη της ΕΕ, είναι μια οδυνηρή πραγματικότητα, την οποία οφείλουμε να δούμε κατάματα και μέσα από αυτήν, να αντιμετωπίσουμε με ψυχραιμία ως κοινωνία τις βάναυσες «ρυθμίσεις», που πλήττουν δικαίους και αδίκους, οδηγώντας σε απόγνωση καθημερινά, όλο και περισσότερα νοικοκυριά.
Το πρώτο και σημαντικότερο είναι να μην διαρραγεί η κοινωνική συνοχή. Η κοινωνία οφείλει να αντιμετωπίσει ενωμένη την σημερινή δραματική κατάσταση, πριν συμβούν τα χειρότερα και μη αναστρέψιμα. Κι αυτό, γιατί η χώρα μας βρίσκεται  σε μια κρίσιμη στιγμή,  που θυμίσει τις παραμονές της Μικρασιατικής καταστροφής. Οι «σύμμαχοι», μας και τότε έπαιξαν «για το καλό μας», το παιχνίδι τους, με αποτέλεσμα να οδηγήσουν στη σφαγή τους Έλληνες της Ιωνίας και στον ξεριζωμό τους από τις πατρογονικές  εστίες.
Στην Ελλάδα σήμερα υπάρχουν δύο αντιπαρατιθέμενες σχολές σκέψης, σε σχέση με την αντιμετώπιση του προβλήματος επιβίωσης της χώρας και των πολιτών της. Η μία,  αυτή που εκφράζεται από το κυβερνητικό στρατόπεδο, ΝΔ,ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, που υποστηρίζει ότι πρέπει πάση θυσία να δεχθούμε τις «υποδείξεις» των δανειστών μας, προκειμένου να μείνουμε  στο ευρώ. 
Η δεύτερη που  αυτοχαρακτηρίζεται  «αντιμνημονιακή» και εκφράζεται από όλο το ιδεολογικοπολιτικό  φάσμα, από τη Χρυσή Αυγή και τους Ελεύθερους Έλληνες μέχρι το ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ, παρουσιάζει ένα μωσαϊκό  απόψεων, που κινείται ανάμεσα στο μακροπρόθεσμο και το ανέφικτο,  με κοινό χαρακτηριστικό, την ικανοποίηση του ακροατηρίου, αγνοώντας τον περίγυρο και  τους  διεθνείς συσχετισμούς .
Στο κυβερνητικό στρατόπεδο  πιστεύουν ότι τα μέτρα, όσο επώδυνα κι αν είναι, θα μας κρατήσουν, έστω και με αναπνευστήρα στη ζωή και με τη νέα δόση των 31,5 δις, θα ανακεφαλαιοποιήσουν τις τράπεζες και θα πληρώσουν τις οφειλές του δημοσίου, γεγονός που θα κινήσει τη σημερινή νεκρή αγορά. Το θέμα είναι αν οι πολίτες με τις νέες περικοπές  μισθών και των συντάξεων, θα έχουν την δυνατότητα να καταναλώσουν. Το στρεβλό πάντως μοντέλο της «ανάπτυξης» που στηρίζεται στην κατανάλωση με δανεικά οδήγησε τα πράγματα στα σημερινά τους αδιέξοδα. Το ζητούμενο είναι και θα μείνει η πρωτογενής παραγωγή. Πριν από 35 χρόνια η Ελλάδα είχε επάρκεια παραγωγής κρέατος. Σήμερα εισάγει το 80% και πληρώνει πάνω από δυο δις. 
Οι  εισαγωγές αυτές επιβαρύνουν υπέρμετρα το  το ισοζύγιο εισαγωγών- εξαγωγών με αποτέλεσμα η χώρα να χρωστάει μονίμως όλο και περισσότερα.  Συμπέρασμα μόνο η παραγωγή και όχι από μόνη της, η κατανάλωση μπορούν να ανορθώσουν την οικονομία. Η λογική των δανεικών που εκμεταλλεύθηκαν οι τοκογλύφοι, οδήγησε την οικονομία μας στην σημερινή της κατάρρευση.
Η λύση του σημερινού σύνθετου  προβλήματος, που τείνει να γίνει γόρδιος δεσμός έχει δύο παραμέτρους. Η μία αφορά τα έσοδα και η άλλη τα έξοδα. Όσο τα έσοδα δεν αυξάνονται, με την πάταξη της φοροδιαφυγής και την παράλληλη ανάπτυξη, που είναι και παραμένει ζητούμενο, τόσο θα βουλιάζουμε στα ετήσια ελλείμματα που μεγιστοποιούν το χρέος. Από την άλλη πλευρά στον τομέα των εξόδων, ζητούμενο είναι και παραμένει, ένα μικρότερο αποτελεσματικό κράτος, με επιτελικό ρόλο, που θα διευκολύνει και δεν θα εμποδίζει την ανάπτυξη των υγειών  παραγωγικών δυνάμεων.
Μόνο μια νέα αρχή, συντεταγμένη και με συνοχή, μπορεί  να βάλει τέλος στην  οικονομική κατοχή και να δώσει ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο στους πολίτες και ιδιαίτερα στους νέους. 
Σε αυτά τα ζητούμενα μπορούν άραγε να δώσουν  απάντηση οι φοβισμένοι από τη μια και οι λαϊκιστές από την άλλη, που κινούνται μαζί στις αποτυχημένες γραμμές του παρελθόντος, που μας οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση;
Ερωτήματα που αναζητούν άμεση και δημιουργική απάντηση…

Τάσος Παπαδόπουλος




Δεν υπάρχουν σχόλια: