Άλλο αντιπολίτευση, άλλο διακυβέρνηση

Η δουλειά όταν κάποιος βρίσκεται στην αντιπολίτευση είναι σχετικά εύκολη. Ασκείς ανέξοδη κριτική και αυτό είναι όλο. Ίσως να το έχουν δει κάπως έτσι το θέμα τα κόμματα της αριστεράς και λένε πάντα όχι σε κάθε πρόταση συνεργασίας. Που να μπλέξουμε θα σκέφτονται ενδόμυχα.
Το κοινό τους ακούει καθημερινά προτάσεις για μείωση του ωραρίου εργασίας, το περίφημο επτάωρο, για αυξήσεις 50% στους μισθούς ή για προσλήψεις συλλήβδην στο δημόσιο δεκάδων χιλιάδων. Αγνοούν βεβαίως ότι ο προϋπολογισμός φτάνει δεν φτάνει για την πληρωμή των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων.
Από εκεί και πέρα για τα υπόλοιπα έξοδα του δημοσίου υπάρχουν τα δάνεια. Φέτος αισίως θα δανειστεί η Ελλάδα το αστρονομικό ποσό των 60 δισεκατομμυρίων ευρώ. Το χρέος συνολικά πλησιάζει τα τριακόσια δισεκατομμύρια ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι το κράτος πρέπει να κόψει το λαιμό του για να βρει 12 δισεκατομμύρια ευρώ για τόκους κάθε χρόνο.
Βεβαίως όλες αυτές τις λεπτομέρειες οι αντιπολιτευόμενοι τις γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους. Εξάλλου τι τους νοιάζει. Θα δώσουν μήπως λογαριασμό σε κανέναν; Με αυτή την έννοια τους βολεύει ο ρόλος της αντιπολίτευσης μια και ανέξοδα μπορούν να λένε ότι θέλουν.
Ευτυχώς που δεν χρειάστηκε την στις 4 Οκτωβρίου να γίνουν διαπραγματεύσεις για κυβέρνηση συνεργασίας. Θα ζούσε η χώρα ένα νέο 1989 όπου στο τέλος του μήνα δεν είχαν να πληρώσουν τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων. Όχι ότι έχουν τώρα, αλλά να μπορούν τουλάχιστον να προγραμματίσουν το επόμενο δάνειο. Κι έχει ο Θεός που λένε. Με αυτή την έννοια και με το φόβο μήπως και προκύψει αδυναμία αυτοδυναμίας, πολλοί ήταν εκείνοι που αποφάσισαν να ψηφίσουν το σημερινό κυβερνητικό κόμμα.
Η απουσία σχετικών μετρήσεων για δύο εβδομάδες ήταν αυτή που έκανε πολλούς να προτιμήσουν το ΠΑΣΟΚ και όχι κάποιο κόμμα της αριστεράς.
Βεβαίως από την άλλη μεριά το κόμμα που ανέλαβε την διακυβέρνηση βλέπει τώρα ότι καλές είναι οι γενικές αρχές και οι εξαγγελίες καλών προθέσεων.
Όμως όταν φτάνει κανείς στο δια ταύτα τα πράγματα περιπλέκονται. Ήταν κοινό μυστικό ότι τόσο οι συμβάσεις έργου, όσο και τα περίφημα πλέον stage, ήταν ένα κόλπο πλασματικής μείωσης της ανεργίας μια και όσοι έμπαιναν σε αυτά τα προγράμματα έβγαιναν από τους καταλόγους των ανέργων. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε τόσο οι συμβάσεις έργου όσο και τα προγράμματα stage με τρόπο προκλητικά παράνομο είχαν επανειλημμένες ανανεώσεις.
Αν κάτι ανάλογο είχε κάνει κάποιος ιδιώτης θα τον οδηγούσαν χωρίς δεύτερη κουβέντα στον Κορυδαλλό.
Τώρα βεβαίως υπάρχουν και διαμαρτυρόμενοι που θεωρούν εαυτούς θεματοφύλακες του δημοσίου και απαγορεύουν την υλοποίηση συμβάσεων όπως αυτή της κινεζικής Cosco γιατί φοβούνται μήπως χάσουν ετήσιες αμοιβές που ξεπερνούν τις 100.000 ευρώ το χρόνο. Εμφανίζουν εαυτούς θεματοφύλακες των κρατικών δραστηριοτήτων για να μην θιγούν οι υπέρμετρα παχυλές αμοιβές τους.
Για να δούμε αυτό τον γρίφο πως θα τον λύσει η νέα κυβέρνηση που υποσχέθηκε προεκλογικά επαναδιαπραγμάτευση της σχετικής σύμβασης.
Η άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας στην Ελλάδα είναι πράγματι μια πολύ δύσκολη υπόθεση. Κι αυτό γιατί το κράτος δεν λειτουργεί. Οι πολίτες για το κάθε τι πάνε ψιλότερα. Κάπως έτσι στήθηκε το πελατειακό κράτος. Αρκετοί κατά καιρούς θέλησαν να βάλουν τα πράγματα σε μια τάξη. Τους έβγαλε το σύστημα εκτός μια και χάλαγαν τη μαγιονέζα τόσο στα κομματικά επιτελεία όσο και στο δημοσιοϋπαλληλικό κατεστημένο.
Θα μπορέσει να ελέγξει άραγε ο Γιώργος Παπανδρέου την αποτελεσματικότητα της δράσης των υπουργών του; Θα ελέγξουν αυτοί με τη σειρά τους και θα βάλουν σε μια τάξη τους μηχανισμούς του δημοσίου; Με την τοπική αυτοδιοίκηση τι θα γίνει; Θα πάρει τις εξουσίες που της ανήκουν; Και πως θα ελεγχθεί η εκτεταμένη διαφθορά εκεί; Και επειδή οι πράξεις μετράνε οι πολίτες αναμένουν να δουν τα αποτελέσματα.

Η οικονομία από τη μια,το κυπριακό από την άλλη

Βεβαίως το «the game is over» και τα «stage» είναι τα θέματα που αποτελούν τους μεγάλους πονοκεφάλους της νέας κυβέρνησης, όμως και τα εθνικά με αφορμή την πρόσφατη επίσκεψη Παπανδρέου στην Λευκωσία φαίνεται να μπαίνουν σε φάση πιέσεων του διεθνούς παράγοντα που στόχο έχουν κυρίως την Αθήνα και δευτερευόντως τις πρωτεύουσες των άλλων εμπλεκομένων χωρών.
Τα μεγάλα ελλείμματα δεν αφήνουν περιθώρια παροχών στην κυβέρνηση, ενώ το δανεικό χρήμα λόγω των αρνητικών δεικτών αναμένεται να γίνει ακριβότερο. Η κατάργηση των προγραμμάτων stage αλλά και των δεκάμηνων συμβάσεων του δημοσίου και των ΟΤΑ αναμένεται να εκτοξεύσει την ανεργία σε υψηλά επίπεδα δημιουργώντας παράλληλα σοβαρά κοινωνικά προβλήματα.
Η ανάπτυξη που τόσο εύκολα την επικαλούνται οι πολιτικοί προεκλογικά δημιουργεί νέες θέσεις εργασίας, αλλά για να επιφέρει τα αναμενόμενα αποτελέσματα μας χρειάζεται ένα άλλο κράτος. Ένα δημόσιο που θα λειτουργεί με σταθερούς κανόνες, ένα δημόσιο που δεν θα χρειάζεται λαδωτήρι για να μετακινηθεί ένα χαρτί από το ένα γραφείο στο άλλο. Με δυο κουβέντες ένα δημόσιο που θα λειτουργεί αντιγραφειοκρατικά και ένα δημόσιο που θα υπηρετεί και θα εξυπηρετεί τους πολίτες.
Αυτές οι αλλαγές που συνδυάζονται και με αλλαγές στη νοοτροπία όλων μας δεν γίνονται με μαγικά ραβδιά μια και δεν μεταμορφώνουν το ασχημόπαπο σε πανέμορφη νεράιδα, ούτε από την μια μέρα στην άλλη. Θέλει χρόνο, υπομονή και επιμονή, αλλά και νομικό πλαίσιο διαφορετικής λογικής και νοοτροπίας. Όταν στους νόμους χωρούν παράθυρα διαφορετικών ερμηνειών όλοι τα αναζητούν για να τους παρακάμψουν.
Μπαίνουν λοιπόν στη λογική θα παρανομήσω και βλέπουμε. Άρα η νοοτροπία είναι εξ ίσου σοβαρό θέμα με αυτή καθαυτή την απουσία της αλληλοσυγκρουόμενης πολυνομίας.
Όμως πέρα από τα τεράστια προβλήματα των οικονομικών που αφορούν το κράτος, αλλά διαχέονται ποικιλοτρόπως και στους πολίτες, υπάρχουν και άλλα καυτά θέματα, όπως το κυπριακό και το σκοπιανό.
Οι εξελίξεις στην Κύπρο αναμένονται ραγδαίες. Η Τουρκία έχει καταφέρει να αντιστρέψει τους όρους του παιχνιδιού. Από θύτης παρουσιάζεται στη διεθνή κοινότητα ως θύμα που πασχίζει για λύση, για την οποία δεν δέχονται να συμπράξουν οι ελληνοκύπριοι. Προβάλλει και έχει πείσει για την απομόνωση των τουρκοκυπρίων, αφήνοντας πίσω την εισβολή και την κατοχή του 40% του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας..
Η τουρκική διπλωματία με επικεφαλής τον παμπόνηρο Νταβούτογλου έχει κυριολεκτικά οργώσει την Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Συντονίζει τους διπλωμάτες και όλα λειτουργούν σαν ένα καλοκουρδισμένο ρολόι. Αντίθετα στην Αθήνα υπάρχει ένα θολό τοπίο. Στην συνάντηση της Κωνσταντινούπολης η ελληνική πλευρά μίλησε για ένα νέο οδικό χάρτη, για την Άγκυρα εν όψει της αξιολόγησης της τον προσεχή Δεκέμβριο από την Κομισιόν. Η Λευκωσία αντέδρασε σε αυτή την προοπτική, μια και οδικός χάρτης υπάρχει ήδη από το 2006 με καταληκτική ημερομηνία τον προσεχή Δεκέμβριο, τον οποίο δεν έχει σεβαστεί η Τουρκία. Στην Κύπρο οι διευκρινίσεις που δόθηκαν κάθε άλλο παρά καθησύχασαν την Λευκωσία. Το θέμα των κυρώσεων που είναι και το ζητούμενο μια και η Άγκυρα έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων της τις υποχρεώσεις της όπως το άνοιγμα των λιμανιών και των αεροδιαδρόμων στα κυπριακά πλοία και αεροπλάνα, παραμένει το ζητούμενο στη διπλωματική σκακιέρα της Αθήνας. Προς πια κατεύθυνση θα κινηθεί η ελληνική διπλωματία παραμένει άγνωστο. Την ίδια ώρα το κυπριακό, από την δική τους σκοπιά βεβαίως, το συζητούν οι Τούρκοι σε Ουάσινγκτον και Βρυξέλλες, έχοντας στα διπλωματικά τους χαρτιά μια λύση τύπου Ανάν, που είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της Άγκυρας. Μόνιμες παρεκλήσεις, παραμονή κατοχικών στρατευμάτων και εποίκων, δικαίωμα στο χρήστη και όχι στον ιδιοκτήτη της γης και συγκυβέρνηση με ίσους όρους της πλειοψηφίας του 80% των ελληνοκυπρίων με το 20% των τουρκοκυπρίων είναι αυτά που επιδιώκει να επιβάλλει η Άγκυρα μέσω του Ταλάτ στις συνομιλίες της Λευκωσίας. Σε όλα αυτά τι θα απαντήσει άραγε η ελληνική διπλωματία τον προσεχή Δεκέμβριο;

Καβγάς για ένα χαμένο πάπλωμα

Όσοι έζησαν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και τον εμφύλιο που ακολούθησε, είτε βρέθηκαν στη μια, είτε στην άλλη πλευρά, σε ένα πράγμα συμφωνούσαν στις ζωντανές αφηγήσεις τους. Ο εμφύλιος στην Ελλάδα, ήταν πολύ σκληρότερος από τον Μεγάλο Πόλεμο που προηγήθηκε.
Βλέποντας όλες αυτές τις ημέρες τους οικογενειακούς καβγάδες της Νέας Δημοκρατίας στα παράθυρα της μικρής οθόνης είναι να απορεί κανείς για το πώς αυτοί οι άνθρωποι συνεργάστηκαν όλα αυτά τα χρόνια στη διακυβέρνηση της χώρας. Είναι προφανές ότι ο καθένας είχε το μαγαζί του και λειτουργούσε αυτόνομα μέσα σε αυτό λες και αποτελούσε κληροδότημα οικογενειακό ή μέρος από τα πατρογονικά αμπελοχώραφα τους. Ήταν ορατή άλλωστε δια γυμνού οφθαλμού η απουσία της ενδοκυβερνητικής συνεργασίας. Πολλοί δημοσιογράφοι στις επαφές τους με πρόσωπα της εξουσίας, είχαν γίνει αποδέκτες όχι και λίγων «συντροφικών» μαχαιρωμάτων. Πιπιλούσαν την καραμέλα ότι για όλα τα οικονομικά δεινά μας φταίει το κακό ΠΑΣΟΚ, που κυβέρνησε πριν πέντε χρόνια και ξεμπέρδευαν.
Η απρόσμενη απώλεια της εξουσίας προκάλεσε έντονο σοκ στους κάθε λογής καρεκλοκένταυρους. Κι αυτό γιατί η πρόωρη προκήρυξή τους οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια στην ήττα. Τους περισσότερους δεν τους ενδιέφεραν τα σοβαρά διαρθρωτικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας. Ούτε η προφανής αδυναμία πολλών υπουργών να ανταποκριθούν στα καθήκοντά τους. Ήθελαν απλώς ο Κ. Καραμανλής να κάθεται στο τιμόνι ως σύγχρονος Ελ Σιντ κι ας οδηγούσαν το καράβι με μαθηματική ακρίβεια στη σύγκρουση με το παγόβουνο. Η εξουσία για κάποιους ήταν λάφυρο, που έπρεπε να διατηρηθεί χωρίς να τους απασχολεί το γεγονός, ότι η χώρα περνούσε μια ιδιαιτέρα κρίσιμη για την οικονομία της περίοδο.
Στις μέρες μας κι αυτό είναι κατάντημα. Τα περισσότερα κομματικά στελέχη κάνουν επάγγελμα την πολιτική και νιώθουν την ανάγκη να προσφέρουν τον καλύτερο τους εαυτό, προκειμένου να υπηρετήσουν το κοινωνικό σύνολο.
Ψιλά γράμματα θα πει κανείς ή ρομαντικές ιδεοληψίες. Εδώ που καταντήσαμε τα αυτονόητα προσφέρονται βορά στον περίγελο των «έξυπνων».
Τα όσα λέγονται εκ του ασφαλούς τώρα, έρχονται να δώσουν ένα ακόμη ισχυρό πλήγμα στο κόμμα που για πεντέμισι χρόνια κυβέρνησε αυτή τη χώρα. Τα όσα λέγονται κανένα δεν τιμούν, κανένα δεν καταδικάζουν, κανένα δεν αθωώνουν. Απλώς απαξιώνουν ένα κόμμα που έχει για βαρύ φορτίο τώρα να σηκώσει το βάρος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.
Από την άλλη πλευρά η νέα κυβέρνηση κινείται άνετα στο τερέν της πολιτικής χωρίς αντίπαλο. Και βεβαίως φροντίζει να κάνει κινήσεις που σε όλα τα αυτιά κάθε απόχρωσης ακούγονται ευχάριστα.
Ποιος δεν ικανοποιήθηκε όταν ανακοινώθηκε ότι επιτέλους καταργούνται οι στόλοι των πολυτελών αυτοκινήτων που χρησιμοποιούσαν οι κάθε λογής κρατικοί αξιωματούχοι. Και ποιος δεν εξοργίσθηκε πριν λίγους μήνες όταν εν μέσω οικονομικής κρίσης δόθηκε η δυνατότητα σε 324 βουλευτές και ευρωβουλευτές να προμηθευτούν υπερπολυτελή κατά τα άλλα υβριδικά Ι.Χ. αξίας εβδομήντα και πλέον χιλιάδων ευρώ το καθένα. Σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες μόνο ο Πρόεδρος της Βουλής διαθέτει ένα μικρό αυτοκίνητο. Στην Ελλάδα συνολικά τα κρατικά αυτοκίνητα ξεπερνούν τις 44.000.
Το καλό παράδειγμα δεν το άκουσαν ποτέ άραγε οι κρατικοί αξιωματούχοι;
Πάντως όσοι συνεχίζουν τον καβγά στη Ν.Δ. με την ευκαιρία της διαδικασίας εκλογής νέου αρχηγού οφείλουν καταλάβουν ότι έχουν λόγο και ρόλο να παίξουν στα δημόσια πράγματα της χώρας. Όσο πιο έγκαιρα το αντιληφθούν τόσο πιο γρήγορα θα προσγειωθούν στα νέα τους καθήκοντα. Να σκεφθούν το απλό και όχι απλοϊκό. Ο λαός με την ψήφο του μοιράζει ρόλους στις δημοκρατίες και όχι οι κομματικές παρέες. Καιρός λοιπόν να σοβαρευθούν…

Η ήττα,η μεγάλη νίκη και οι πρώτες αλλαγές

Το αποτέλεσμα σοκ για τη Νέα Δημοκρατία βύθισε στην εσωστρέφεια το κυβερνητικό σχήμα των τελευταίων ετών και έφερε θριαμβευτικά στην εξουσία
τη μέχρι χθες αξιωματική αντιπολίτευση. Πολλά ήταν τα σχόλια που έγιναν για να εξηγήσουν αυτή την ευρεία νίκη του ΠΑΣΟΚ. Ορισμένοι υποστήριξαν ότι η απουσία δημοσκοπήσεων του τελευταίο δεκαπενθήμερο φόβισε τους ψηφοφόρους, που ήθελαν μια αυτοδύναμη κυβέρνηση, μια και στην Ελλάδα μόνο κακή εμπειρία υπάρχει από τις κυβερνήσεις συνεργασίας.
Άλλοι πάλι υποστήριξαν ότι οι πολίτες είχαν ενοχληθεί από την προκλητική συμπεριφορά ορισμένων στελεχών της Ν.Δ. Κάποιοι δεν άντεχαν την παραλυτική κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει η κρατική μηχανή. Πιο απ όλα οδήγησε στη θεαματική μεταστροφή των ψηφοφόρων μέσα σε δύο χρόνια παραμένει το ζητούμενο. Όλα πάντως άλλαξαν πριν ένα χρόνο όταν ο Κ. Καραμανλής από το βήμα της ΔΕΘ στη Θεσσαλονίκη είπε το περίφημο ότι το νόμιμο είναι και ηθικό.
Από τότε η Ν.Δ. πήρε την κατηφόρα. Και όπως συμβαίνει συνήθως ένα ποσοστό των ψήφων προς το νικητή είναι αρνητική γι αυτόν που χάνει τελικά την εξουσία.
Από την πλευρά του ο Γ. Παπανδρέου εγκαινίασε ένα νέο στιλ εξουσίας. Από την αυτονομία των υπουργών που έκαναν περίπου ότι ήθελαν και δεν έδιναν λογαριασμό σε κανέναν, βρεθήκαμε στο στενό μαρκάρισμα των υπουργών.
Όπως ήδη ακούσαμε οι νέοι υπουργοί θα παρακολουθούνται από έναν σύμβουλο που θα αναφέρεται απευθείας στο Μαξίμου. Ρόλο συντονιστικό και έως ένα βαθμό εποπτικό, ανέλαβε ο Χ. Παμπούκης υπουργός Επικρατείας και άνθρωπος που βρίσκεται πολύ κοντά στον Γ. Παπανδρέου.
Παράλληλα ο νέος Πρωθυπουργός φρόντισε σε όλα τα υπουργεία να βάλει δικούς του ανθρώπους. Αγνόησε την επετηρίδα, δεν διαβουλεύθηκε με κανέναν στο κόμμα έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια τους πρώτους σε σταυρούς και έφτιαξε μια κυβέρνηση στα μέτρα του. Γνωρίζει άλλωστε ότι με το πρώτο στραβοπάτημα σ αυτόν θα την έχουν στημένη και σε κανέναν άλλο. Δεν ξεχνάει άλλωστε το 2007, όταν έχασε και αμφισβητήθηκε το ίδιο βράδυ των αποτελεσμάτων, αλλά και τη συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας που ακολούθησε όταν δεν του δόθηκε η προσωρινή εμπιστοσύνη που ζήτησε για να διαχειριστεί με αυξημένο κύρος στο κοινοβούλιο τις προγραμματικές της κυβέρνησης. Το σύστημα διακυβέρνησης όπως όλα δείχνουν θα είναι έντονα αρχηγικό και όπως ήδη γράφτηκε το Μέγαρο Μαξίμου θα μεταβληθεί σε έναν μίνι Λευκό Οίκο.
Έτσι έχουμε και αντιπρόεδρο της κυβέρνησης μετά από μια εικοσαετία με συγκεκριμένες αρμοδιότητες. Ο Θ. Πάγκαλος θα είναι επικεφαλής του ΚΥΣΕΑ που εποπτεύει στα θέματα άμυνας και εξωτερικής πολιτικής. Έτσι ο Ε. Βενιζέλος, που στο παρελθόν αμφισβήτησε την ηγεσία του Γ. Παπανδρέου σήμερα πήρε ένα σημαντικό υπουργείο, αυτό της Εθνικής Άμυνας, αλλά έχει για αναπληρωτή υπουργό τον Π. Μπεγλίτη άνθρωπο της απολύτου εμπιστοσύνης του Πρωθυπουργού και ελεγκτή τον αντιπρόεδρο Θ. Πάγκαλο με τον οποίο δεν έχει και τις πιο καλές σχέσεις. Με αυτή την έννοια ο Γ. Παπανδρέου κινήθηκε πολιτικά με αριστοτεχνική μαεστρία. Και αξιοποίησε τον χθεσινό αντίπαλό του και τον έχει κάτω από απόλυτο έλεγχο.
Ο νέος Πρωθυπουργός έκανε σημαντικές αλλαγές στα υπουργικά χαρτοφυλάκια. Σε αρκετά υπουργεία υπήρχε ανάγκη αναδιάταξης των αρμοδιοτήτων. Μένει να δούμε αν θα προχωρήσει τώρα που είναι αρχή και σε αλλαγές στις περιφέρειες, στις νομαρχίες και στους δήμους. Γιατί το κράτος πάσχει δυστυχώς σε όλα τα επίπεδα. Όμως τη την ήθελε την παρουσία του Συνήγορου του Πολίτη στο πρώτο υπουργικό συμβούλιο;
Ο άνθρωπος μίλησε ως συνήγορος των δημοσίων υπαλλήλων και όχι ως επικεφαλής της ανεξάρτητης αρχής που υπερασπίζεται τα δικαιώματα των πολιτών, απέναντι στον επίορκο δημόσιο λειτουργό. Λες και το πρόβλημα αρχίζει και τελειώνει στην έλλειψη εμπιστοσύνης προς τους δημοσίους υπαλλήλους. Αλήθεια για το γρηγορόσημο και τα κάθε λογής λαδώματα, δεν άκουσε τίποτε ο κύριος συνήγορος;
Όλοι ευχόμαστε κάτι να γίνει στα δημόσια πράγματα της χώρας. Θα περιμένουμε και φυσικά θα κρίνουμε.

Κρίσιμη ψήφος για εξουσία με αγκάθια

Η προεκλογική μάχη τελείωσε και δεν μένει τώρα παρά να δούμε, πια θα είναι αύριο το βράδυ η απόφαση του κυρίαρχου λαού.
Βεβαίως ο λαός καλείται κατά το Σύνταγμα να αποφασίσει με την ψήφο του και να δώσει εντολή διακυβέρνησης για την επόμενη τετραετία.
Τον λαό, στον οποίο τώρα όλοι προσφεύγουν ζητώντας την ψήφο του, θα τον ξαναθυμηθούν στις επόμενες εκλογές. Ενώ τώρα τον προσεγγίζουν φιλικά και του υπόσχονται λαγούς με πετραχήλια την Δευτέρα θα τον έχουν ξεχάσει. Θα θρονιαστούν στα πολυτελή γραφεία της εξουσίας, θα χαθούν στα αναπαυτικά καθίσματα των πανάκριβων, αλλά οικολογικών αυτοκινήτων τους και θα είναι απρόσιτοι στους κοινούς θνητούς δηλ. τους πολίτες. Το επόμενο ραντεβού τους με τους πολίτες θα είναι, πότε άλλοτε, στην επόμενη προεκλογική περίοδο.
Για τις αυριανές εκλογές δεν είναι λίγοι οι πολίτες που προβληματίζονται ιδιαίτερα. Δεν είναι απλώς αναποφάσιστοι, προσπαθούν να ζυγίσουν τη μια την άλλη ή την τρίτη απόφασή τους. Σκέπτονται όχι το καλύτερο αύριο, για τους ίδιους και τα παιδιά τους, αλλά το μικρότερο κακό που θα προκύψει από την άλφα την βήτα ή την τρίτη επιλογή τους. Εδώ δεν υπάρχει δίλημμα υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Πρόβλημα για το αύριο. Βεβαίως ο ωχαδερφισμός ορισμένων που μπορεί να και αρκετοί δεν φτάνει στο αύριο. Βολεύεται στο σήμερα. Όμως, για όσους δεν σκέπτονται όλα αυτά, μια και η ζωή είναι μικρή και δεν μπαίνουν στον κόπο να κουράσουν το μυαλό τους, θα τα δούμε εν τάχει μήπως και τους συγκινήσουν.
Και αρχίζουμε με τα χοντρά. Το έλλειμμα επί του ΑΕΠ έφτασε αισίως το 8%. Ο ρυθμός ανάπτυξης έχει αρνητικό πρόσημο. Η ανεργία όπως όλα δείχνουν θα βρεθεί σύντομα σε διψήφια ποσοστά. Το 2009 το ελληνικό δημόσιο θα δανειστεί το ποσό ρεκόρ που φτάνει τα εξήντα δισεκατομμύρια και το συνολικό χρέος θα φλερτάρει τα τριακόσια δισεκατομμύρια.
Αυτά τα προβλήματα σε ένα κράτος που αδυνατεί να εισπράξει τις οφειλές των τριάντα και πλέον δισεκατομμυρίων, που δεν μπορεί να ελέγξει τα έξοδά του, που δεν είδε την μεγάλη κρίση που ξεκίνησε εδώ κι ένα χρόνο και που νομίζει ότι μπορεί να ξοδεύει περισσότερα, απ όσα εισπράττει, είναι βουνό που δύσκολα μπορεί να διαβεί ένας ξυπόλητος άνθρωπος.
Υπάρχει θα πει κανείς το ΕΣΠΑ το κοινοτικό χρήμα που μπορεί να κινήσει την οικονομία και να δημιουργήσει ανάπτυξη και νέες θέσεις εργασίας. Όμως και αυτό θα τελειώσει το 2013 όπως και οι κοινοτικές επιδοτήσεις. Και μετά τι γίνεται; Και δεν είναι μόνο τα οικονομικά.
Υπάρχουν και αυτά που αποκαλούμε εθνικά. Τα ελληνοτουρκικά παρά τις κουμπαριές τα ζεϊμπέκικα και την θερμή υποστήριξη της ενταξιακής πορείας της Άγκυρας, πάνε από το κακό στο χειρότερο, ενώ το ίδιο συμβαίνει και στο σκοπιανό που έχει εγκαταλειφθεί στην τύχη του. Τέλος το κυπριακό έχει κακοφορμίσει. Οι διαπραγματεύσεις από τις οποίες η Αθήνα είναι παντελώς απούσα, βρίσκονται στο πιο κρίσιμό τους σημείο και το αύριο μπορεί να οδηγήσει στα χειρότερα μια και η Τουρκία έχει προβάλλει στη διεθνή κοινότητα την εικόνα του μέρους που θέλει διακαώς λύση την οποία δεν αποδέχονται οι ελληνοκύπριοι.
Απέναντι σε αυτά τα καυτά προβλήματα θα καθίσει την προσεχή Δευτέρα ο επικεφαλής του κόμματος που θα συγκεντρώσει την προτίμηση των ψηφοφόρων και για αυτά θα πρέπει να πάρει κρίσιμες αποφάσεις. Η εξουσία δεν είναι ούτε περίπατος, ούτε θώκος άνετος για να βολευτούν οι ορδές των στελεχών. Είναι μεγάλη ευθύνη όχι μόνο στο σήμερα αλλά και στο αύριο αυτής της χώρας.

Μετά τα debate τι;

Και τι δεν είδαμε μέχρι τώρα σ αυτή την προεκλογική περίοδο. Και πάρα πολλά στρογγυλά τραπέζια ή talk show ή πολιτικές συζητήσεις ή όπως αλλιώς θέλει κανείς να τα ονομάσει, είδαμε debate στην έκδοση των έξι, άλλα και στην εντελώς καινούργια έκδοση των δύο μονομάχων που διεκδικούν την πρωθυπουργία.
Και το ερώτημα που προκύπτει είναι αν σε αυτή την χώρα το πολίτευμα είναι Προεδρική ή Προεδρευομένη Δημοκρατία. Γιατί αν είναι Προεδρική ταιριάζει το μοντέλο του debate των έξι, αν είναι Προεδρευομένη ταιριάζει το νέο αυτό των δύο. Θα πει κανείς τι είναι όλα αυτά που λες. Εδώ έχουμε να κάνουμε με δύο υποψηφίους πρωθυπουργούς, αυτοί θα έπρεπε να αναμετρηθούν για να κρίνει ο κόσμος ποιόν θα στείλει στο Μαξίμου και ποιόν στη Βουλή για να ηγείται της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Στην πράξη έτσι θα συμβεί. Όμως οι ευκαιρίες ή μάλλον η αφετηρία του στόχου την εξουσίας είναι για όλους η ίδια. Αυτοί πρέπει να είναι οι κανόνες του δημοκρατικού παιχνιδιού. Στα Προεδρικά συστήματα όπως αυτό των ΗΠΑ ή της Γαλλίας μόνο στον δεύτερο γύρο γίνεται η αναμέτρηση ανάμεσα στα δύο πρόσωπα που διεκδικούν την Προεδρία.
Βέβαια πέρα από όλα αυτά υπάρχει και το φιλοθεάμον κοινό που έχει ιδιαίτερο πάθος με τις κάθε λογής μονομαχίες. Κι αυτά συμβαίνουν από αρχαιοτάτων χρόνων σε όλο τον κόσμο.
Εδώ το έπαθλο δεν είναι χρήμα εδώ έχουμε να κάνουμε με την εξουσία. Και κακά τα ψέματα, το πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα μας παραμερίζει του μικρούς και βγάζει μπροστά τους δύο μεγάλους. Θα πει κανείς ο λαός θέλει σταθερές κυβερνήσεις και το έχει αποδείξει όλα αυτά τα χρόνια. Κι εδώ καμία αντίρρηση. Είπαμε να υπάρχουν ίσες ευκαιρίες. Όμως τα αρχηγικά κόμματα που δεν έπαψαν να υπάρχουν και μετά το φυσικό τέλος των ιστορικών ιδρυτών τους παραμένουν ζητούμενο στις μέρες μας.
Τα συλλογικά όργανα κυβερνητικά ή κομματικά στους δύο μεγάλους σχηματισμούς υπολειτουργούν.
Το υπουργικό συμβούλιο για παράδειγμα συνέρχεται στη χάση και στη φέξη, ενώ στα κομματικά όργανα δεν ακούγονται ελεύθερα οι φωνές των στελεχών.
Ακούμε συχνά, βουλευτές να λένε για πολλά θέματα ότι αυτό ή εκείνο είναι προνόμιο του πρωθυπουργού. Από τον ανασχηματισμό μέχρι την προκήρυξη των εκλογών. Αλλά και του αρχηγού του κόμματος σε άλλα θέματα, όπως το ψηφοδέλτιο Επικρατείας.
Για να φτάσουμε στην απόφαση της κορυφής, χρειάζεται να διαβουλευθεί και η βάση του κόμματος. Όχι απλώς του στοιβάζουμε σε ένα συνέδριο κάθε δύο ή τρία χρόνια ή όποτε έχει ζόρια ο αρχηγός και εκεί παίρνονται οι αποφάσεις δια βοής και πάει λέγοντας.
Η διεύρυνση της Δημοκρατίας επιβάλει πιο συλλογικές αποφάσεις σε πολλά επίπεδα. Να έχουν λόγο οι πολίτες καταρχάς εντός των οργάνων. Πέρα από αυτό δεν μπορούν οι αναγνωρίσιμοι λόγω επαγγέλματος ή όσοι τα έχουν καλά με τα μεγάλα κανάλια να έχουν το προνόμιο της επιτυχίας.
Να ξεφύγουμε επιτέλους από τις περιφέρειες των σαράντα και πλέον βουλευτών και να πάμε σε μονοεδρικές. Εδώ θα αναδειχθεί η προσωπικότητα του υποψηφίου που θα υπερτερεί συχνά και του κόμματος, με αποτέλεσμα να περιοριστεί το μαύρο χρήμα που ρέει όπως πάντα άφθονο. Θα τολμήσει άραγε το κατεστημένο της πολιτικής ζωής να κάνει ένα βήμα μπροστά;
Μια τέτοια αλλαγή μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω. Θα μπει στην πολιτική ζωή άραγε μια χαραμάδα αξιοκρατικής λειτουργίας;
Σε μια εποχή αναποτελεσματικότητας του πολιτικού , σε μια περίοδο που ο πολίτης είναι απογοητευμένος μια και τα καθημερινά του προβλήματα δεν λύνονται. Όταν ο κρατικός μηχανισμός είναι εχθρικός απέναντί του και οι υποσχέσεις που παίρνει προεκλογικά ξεχνιούνται την επόμενη μέρα των εκλογών, ποιόν από όλους να πιστέψει ότι θα του λύσει τα χρονίζοντα προβλήματα του; Σ αυτά τα ερωτήματα ποιος θα δώσει στους πολίτες μια απάντηση;

Τα χερά και τα χλωρά

Πριν από ένα μήνα κάηκαν πάνω από διακόσιες χιλιάδες στρέμματα στην Ανατολική Αττική. Συνήθως, σε όλες τις πυρκαγιές, μικρές ή μεγάλες, όλα ξεκινούν από τα ξερά χόρτα. Αυτά είναι το προσάναμμα. Ακολουθεί η εφιαλτική συνέχεια που κατακαίει τις δασικές εκτάσεις. Βεβαίως μια ακόμη καταστροφή της φύσης, που αποτελεί τον πνεύμονα ζωής του ανθρώπου, ξεχνιέται γρήγορα. Ιδίως όταν ακολουθεί προεκλογική περίοδος.
Αυτό συνέβη πριν δύο χρόνια. Επαναλαμβάνεται και τώρα.
Όμως ξερά δεν υπάρχουν μόνο στη φύση. Υπάρχουν και στην πολιτική. Έχουμε δει πολλές φορές να επιβιώνουν φελλοί και να βγαίνουν εκτός μάχης πολιτικοί που προσέφεραν και έχουν δυνατότητα και πείρα να συνεχίσουν τη δράση τους. Ο λόγος για τον Αλέκο Παπαδόπουλο που τα «φίλια» πασοκικά πυρά τον έθεσαν προεκλογικά εκτός μάχης.
Εκτός μάχης βγήκαν, με δική τους πρωτοβουλία, αρκετοί πρωτοκλασάτοι και από τη Ν.Δ. Από το Μιχάλη Λιάπη και τον Βαγγέλη Βουλγαράκη μέχρι την Άννα Μπενάκη-Ψαρούδα. Κάποιοι άλλοι τέως βουλευτές προτίμησαν τη μεταγραφή. Πιστεύουν ότι θα έχουν καλύτερη τύχη στο δημοσκοπικά ανερχόμενο ΛΑΟΣ. Στη ζωή ισχύει ενίοτε το πιραντελλικό «έτσι είναι αν έτσι νομίζεται».Η κάλπη θα δικαιώσει ή θα απορρίψει την επιλογή της κάθε μετακίνησης. Κυριακή κοντή γιορτή η 4η Οκτωβρίου.
Όπως ήδη γνωρίζουν και οι εκτός των κομματικών τειχών ευρισκόμενοι η πραγματική μάχη δεν γίνεται ανάμεσα στα κόμματα αλλά μεταξύ των υποψηφίων του ιδίου κόμματος. Τόσο στις μεγάλες περιφέρειες όσο και στις μικρότερες. Το θάψιμο δεν γίνεται για τους αντιπάλους, αλλά για τους συνυποψήφιους.
Από τη μια οι δημοσκοπήσεις κι από την άλλη τα exit pools έχουν απομυθοποιήσει το αποτέλεσμα. Είναι κάτι σαν το υπερηχογράφημα που παρουσιάζει το φύλο του παιδιού μετά από κάποιο μήνα της κύησης. Έτσι δεν ισχύει πια το ρηθέν από τον Χαρίλαο Φλωράκη ότι η κάλπη είναι γκαστρωμένη.
Με τα στοιχεία αυτά περίπου δεδομένα, οι υποψήφιοι τρέχουν για την εκλογή τους και βάζουν τις δέουσες τρικλοποδιές στους συνυποψήφιους τους από το ίδιο κόμμα, με στόχους διαφορετικούς, ανάλογα με τα πρόσωπα. Οι πολλοί τρέχουν για να πάρουν την έδρα. Λιγότεροι διεκδικούν πρωτιά στα κόμματα που βρίσκονται κοντά στην εξουσία, με σκοπό να βρεθούν στη λίστα αυτών που θα τους ανατεθεί υπουργικό χαρτοφυλάκιο.
Υπάρχουν και οι κάθε λογής δελφίνοι που ενδιαφέρονται να έρθουν πρώτοι των πρώτων για να μπορέσουν να διεκδικήσουν την κατάλληλη στιγμή αρχηγικό ρόλο.
Όλες αυτές οι μάχες κοστίζουν. Εδώ μπλέκεται το μαύρο χρήμα. Άντε να εκλεγεί κάποιος αξιόλογος, αλλά άγνωστος, χωρίς χρήματα στη δεύτερη περιφέρεια της Αθήνας. Αστεία πράγματα. Και το σοβαρότερο, αν δεν σε παίζουν τα μεγάλα κανάλια. Σε αυτή την πραγματικότητα που ζούμε ο δρόμος παραμένει κλειστός για όσους με ιδέες και όραμα επιδιώκουν να υπηρετήσουν τα κοινά. Έτσι βολεύονται οι επαγγελματίες ,οι επώνυμοι, τα τζάκια.
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι οι μονοεδρικές, δηλαδή μικρές περιφέρειες του ενός βουλευτή, θα έλυναν εν μέρει το πρόβλημα του μαύρου χρήματος και της ιδιότυπης ομηρίας από τα ΜΜΕ. Θα έφερναν τον βουλευτή σε συνεχή επαφή με τους πολίτες της περιφέρειας του και θα εξανάγκαζαν τους αρχηγούς των κομμάτων να επιλέγουν τους καλύτερους. Παράλληλα θα απελευθέρωναν τους ψηφοφόρους από την στενή κομματική προτίμηση.
Η ιδέα είναι καλή. Όμως ποιος θα την τολμήσει; ΟΙ μικροί την φοβούνται, παρά την διασφάλιση τους με την αναλογική εκλογή από ένα διευρυμένο ψηφοδέλτιο επικρατείας, ενώ οι μεγάλοι θα υποκύψουν στις πιέσεις των βουλευτών που λένε μη μου τους κύκλους τάρατται. Και τι θα γίνει; Θα συνεχίσουμε να βράζουμε στο ζουμί μας; Θα ακούμε για κάποιες siemens που χρηματοδοτούν με μαύρο χρήμα το σπάταλο πολιτικό σύστημα και θα το προσπερνάμε αδιάφορά; Για να δούμε, τα ξερά θα εξακολουθήσουν να τρώνε τα χλωρά;