Η αστυνομική βία και η παράλυτη παιδεία

Η υπόθεση του άγριου ξυλοδαρμού του κυπρίου φοιτητή στη Θεσσαλονίκη μονοπώλησε το ενδιαφέρον των ΜΜΕ την εβδομάδα που πέρασε. Ακούστηκαν πολλά και γράφτηκαν περισσότερα. Αυτή η υπερβολική δημοσιότητα απέδωσε ένα καλό. Την ευαισθητοποίηση της πολιτείας που ζήτησε και δημόσια συγνώμη.
Το περιστατικό αναδεικνύει σε μείζον θέμα αυτό της ψυχραιμίας. Η αστυνομία που είναι επιφορτισμένη με την τήρηση της τάξης, οφείλει όταν δρα προς αυτή την κατεύθυνση να σέβεται η ίδια τους νόμους και το κυριότερο τα δικαιώματα του πολίτη. Η ψυχραιμία όμως δεν αφορά μόνο τα όργανα της τάξης, αφορά και τους λειτουργούς του Τύπου που λέγαμε παλιά , των ΜΜΕ λέμε τώρα. Και η χρήση του όρου «λειτουργοί» δεν χρησιμοποιείται τυχαία, μια και υπάρχουν πολλοί στο χώρο των ΜΜΕ που αισθάνονται και σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς ότι η δημοσιογραφία παραμένει ένα λειτούργημα.
Μπορεί η εικόνα των αστυνομικών που ξυλοκοπούσαν το νεαρό φοιτητή, αντί να τον συλλάβουν και να του περάσουν χειροπέδες, από την στιγμή που διαπίστωσαν ότι ήταν ύποπτος διαφυγής, να ήταν απαράδεκτη, πολύ κακή όμως υπήρξε και η εικόνα που παρουσίασαν κάποιοι οργισμένοι δημοσιογράφοι στην τηλεόραση που έχασαν ως μη όφειλαν την ψυχραιμία τους, παρουσιάζοντας μιαν αρνητική εικόνα των ΜΜΕ που ανέδειξαν το θέμα.
Επί της ουσίας τώρα το γεγονός έβγαλε την πολιτεία από το καβούκι της που παρακολουθεί συνήθως με παγερή αδιαφορία τέτοια φαινόμενα , αφήνοντας την «τακτοποίηση» τους συνήθως στα υπηρεσιακά όργανα ,που φροντίζουν να χαϊδέψουν αντί να τιμωρήσουν τους παρανομούντες. Οι πρώτες ποινές δείχνουν ότι η όλη φασαρία και με τις υπερβολές της έπιασε τόπο.
Βεβαίως υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος που αφορά τους κάθε λογής κουκουλοφόρους. Από τα αστυνομικά όργανα που οφείλουν να κυκλοφορούν με τις στολές τους εν ώρα υπηρεσίας μέχρι βεβαίως τους διαδηλωτές που πρέπει κάποτε να καταλάβουν ότι η δημόσια διαμαρτυρία είναι ελεύθερη όχι όμως και οι κάθε λογής βανδαλισμοί. Είναι καιρός να λειτουργήσει ο νόμος και να ξεχωρίσει η ήρα από το στάχυ. Χρόνια τώρα γινόμαστε μάρτυρες καταστροφών στο κέντρο της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης . Γεγονός που χρεώνεται στην αστυνομία μια και οι γνωστοί – άγνωστοι συνήθως δρουν ανενόχλητοι και οι καταστηματάρχες που βλέπουν τις περιουσίες τους να καταστρέφονται πληρώνουν συνήθως τα σπασμένα.
Κατά καιρούς ακούμε ότι τα πρόσωπα που προκαλούν τις καταστροφές είναι γνωστά. Το ερώτημα είναι γιατί δεν συλλαμβάνονται και γιατί δεν διώκονται για τις παράνομες πράξεις τους.
Ζούμε σε μια χώρα που όλα τα παράδοξα μπορούν να συμβούν. Από τη μια την αστυνομία να παρακολουθεί απαθώς τη δραστηριότητα των γνωστών–αγνώστων και από την άλλη όταν συλλαμβάνει κάποιον και να του συμπεριφέρεται όπως στον κύπριο φοιτητή.
Με αυτά και με τα άλλα τα φώτα της δημοσιότητας επικεντρώνονται στα επεισόδια και όχι στα πραγματικά προβλήματα. Με δεδομένο ότι τα προβλήματα της παιδείας είναι πολλά και ποικίλα και αφορούν όλες τις βαθμίδες της , είναι απορίας άξιο , γιατί τα ΜΜΕ , ακόμη και τα κρατικά, δεν έχουν επικεντρώσει το ενδιαφέρον στις πολλές και σοβαρές προτάσεις για την αναβάθμιση τους, που έχουν γίνει τον τελευταίο καιρό από πολλές πλευρές. Η απάντηση είναι αυτονόητη μια και το ερώτημα είναι ρητορικό. Γιατί αυτά δεν πουλάνε. Το αίμα και το σπέρμα συγκινεί.
Σε πολιτικό επίπεδο έχουμε ανυπαρξία διαλόγου, γιατί αυτό που ενδιαφέρει είναι το πολιτικό κέρδος και η αποφυγή απωλειών και όχι οι αλλαγές και η βελτίωση, σε συνδικαλιστικό κουβέντα να γίνεται, αλλά μην αγγίζεται τους βολεμένους και σε φοιτητικό μη μου τους κύκλους τάραται ή μάλλον το κόμμα αποφασίζει για μένα. Αυτή η εικόνα δυστυχώς είναι διάχυτή στην κοινωνία που θέλει άκοπα πτυχία και εύκολους διορισμούς στο δημόσιο. Σε αυτό τον περιβάλλοντα χώρο η αρχή που πρέπει να γίνει από την παιδεία θα αργήσει πολύ...