Η τουρκική ένταξη και τα προαπαιτούμενα …

Οι συζητήσεις στη βουλή μετά την μεταπολίτευση ανάμεσα στον τότε πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Ανδρέα Παπανδρέου για θέματα εξωτερικής πολιτικής την δεκαετία του ’70 αποτελούσαν μια πολιτική αντιπαράθεση με ξεχωριστό ενδιαφέρον. Καθήλωναν τους τηλεθεατές , στους δέκτες , μολονότι η εικόνα, λόγω ασπρόμαυρης εποχής, ήταν μουντή και διόλου ελκυστική. Το περιεχόμενο ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρον και αυτό τις έκανε ελκυστικές για το κοινό. Σήμερα οι συζητήσεις στη βουλή, ελάχιστα συγκινούν. Εμφανίζονται υποβαθμισμένες ακόμη και στα δελτία ειδήσεων των κρατικών καναλιών. Για τα ιδιωτικά ούτε λόγος. Ο πολιτικός διάλογος, είναι περιορισμένος, μια και συνήθως προκρίνονται για μονομάχοι όσοι καβγαδίζουν και όχι όσοι συνομιλούν με επιχειρήματα, και απουσιάζει σχεδόν παντελώς από τη δημόσια ζωή της χώρας. Τα συντεχνιακά και τα σκαμπρόζικα θέματα συγκινούν κοινό και ΜΜΕ. Όλοι φωνάζουν για φτώχεια την ώρα που στην Ελλάδα κτυπήσαμε ρεκόρ στα θέματα ιδιοκτησίας με ποσοστό που έφτασε το 82%. Ανάλογη θεαματική αύξηση εμφανίζουν τα Ι.Χ. στη χώρα μας. Γι αυτά και άλλα θετικά στατιστικά στοιχεία κανείς δεν μιλάει.
Η γκρίνια τείνει να εξελιχθεί σε εθνικό σπορ.
Στη διάρκεια της εβδομάδας που πέρασε, για να επανέλθουμε στον πολιτικό διάλογο πραγματοποιήθηκε στη βουλή συζήτηση, σε επίπεδο αρχηγών κομμάτων, με θέμα την εξωτερική πολιτική της χώρας. Παρά τις διαφωνίες που ακούστηκαν σε θέματα τακτικής, έγινε φανερό ότι σε μεγάλο βαθμό τα δύο μεγάλα κόμματα συμφωνούν στη στρατηγική που ακολουθείται στα θέματα της εξωτερικής πολιτικής.
Η ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας υπήρξε το σημείο αιχμής στις τοποθετήσεις τόσο του Κ. Καραμανλή όσο και του Γ. Παπανδρέου. Και οι δύο πλευρές παρά τις φραστικές διαφοροποιήσεις, έθεσαν όρους και προαπαιτούμενα στην ενταξιακή αυτή πορεία.
Από την συζήτηση έγινε φανερό ότι και τα δύο μεγάλα κόμματα περιμένουν μέσω της ενταξιακής προοπτικής της Τουρκίας , να λυθούν τόσο τα διμερή προβλήματα , όσο και το κυπριακό.
Όμως οι πολιτικοί στην Ελλάδα , την Τουρκία αλλά και την Ε.Ε. λογαριάζουν χωρίς τον … ξενοδόχο. Πρόσφατες δημοσκοπήσεις αποδεικνύουν ότι η κοινή γνώμη στην Τουρκία έχει κάνει στροφή 180 μοιρών σε ότι αφορά την θετική στάση των τούρκων στην ευρωπαϊκή πορεία της γειτονικής μας χώρας. Οι μισοί και πολλοί λιγότεροι από το 50% διάκεινται τώρα θετικά προς την Ε.Ε. απ ότι πριν ένα χρόνο. Αρνητικοί εμφανίζονται και οι λαοί της Ευρώπης σε ποσοστό πάνω από 50% στην προοπτική της ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε. Αρνητική βεβαίως και η ελληνική κοινή γνώμη. Τότε γιατί θα διερωτηθεί κάποιος οι κυβερνήσεις αγνοούν προκλητικά την κοινή τους γνώμη και προωθούν την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. Ο καθένας το κάνει για δικούς του λόγους. Οι μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία, γιατί χρειάζονται την αγορά της, για τα προϊόντα τους. Η Βρετανία γιατι ταυτίζεται τα συμφέροντα των ΗΠΑ που θεωρούν ότι η ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. εξυπηρετεί τα συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτικών. Η Τουρκία, γιατί πιστεύει ότι ο όγκος της θα υπερκεράσει τις αδυναμίες της, που μοιάζουν να είναι αξεπέραστες . Τέλος η νέα ελληνική εξωτερική πολιτική που θεωρεί ότι ο μόνος δρόμος για να επιλυθούν τα εκκρεμεί με την Άγκυρα θέματα, είναι αυτός της ευρωπαϊκής προοπτικής της Τουρκίας. Μια άποψη που μέχρι σήμερα δεν έχει δικαιωθεί. Κι αυτό γιατί η Τουρκία έχει κάνει πολλά βήματα στην ενταξιακή της πορεία, χωρίς να κάνει μια κίνηση στα θέματα που για την Ελλάδα θεωρούνται υποχρεώσεις και προαπαιτούμενα. Ούτε καν την άρση του casus belli, που δεν έχει πολιτικό κόστος, μια και δεν αποτελεί υποχώρηση σε καμιά από τις θέσεις της. Τα ερωτήματα που προκύπτουν κατόπιν όλων αυτών είναι, για πια ένταξη μιλούν οι πολιτικοί, όταν δεν την θέλουν οι πολίτες; Και πότε περιμένει να εισπράξει η χώρα μας ένα κάποιο αποτέλεσμα από την θερμή υποστήριξη της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας;