Μπορεί τα θέματα της καθημερινότητας να καταλαμβάνουν μεγάλο μέρος της ενασχόλησης των πολιτών με την ανάλογη παρουσίασή τους από τα ΜΜΕ, όμως τα προβλήματα και τα ανοιχτά θέματα δεν κλείνουν τον κύκλο τους στα λεγόμενα εσωτερικά. Υπάρχουν και τα άλλα που αφορούν τις σχέσεις της χώρας μας με τον διεθνή της περίγυρο. Γι αυτά συνήθως η πλειοψηφία των πολιτών αδιαφορεί και μόνο όταν υπάρχει μια κρίση ή μια ένταση ενεργοποιείται καθοδηγούμενη από τα όσα ακούει και πάλι από τα ΜΜΕ.
Οι αμερικανικές εκλογές, η έκθεση της Κομισιόν, οι σχέσεις Ελλάδας- Τουρκίας και Κύπρου -Τουρκίας συνιστούν θέματα που θα συζητηθούν ιδιαίτερα τις προσεχείς εβδομάδες.
Η ανατροπή που δημιουργήθηκε στο πολιτικό σκηνικό των ΗΠΑ με τα αποτελέσματα των εκλογών της περασμένης Τρίτης με τη νίκη των Δημοκρατικών, ανοίγει μια χαραμάδα αισιοδοξίας σε ένα θολό τοπίο της πολεμικής δραστηριότητας της Ουάσινγκτον στη Μέση Ανατολή.
Ίσως η Δημοκρατική πλειοψηφία Βουλής και Γερουσίας να βάλει ένα φρένο στην επιθετική πολιτική Μπους και να δώσει μια ευκαιρία στην ειρήνη.
Ας ελπίσουμε, ό,τι δεν κατάφερε η διεθνής κοινότητα να το πετύχει η νέα δημοκρατική πλειοψηφία στα νομοθετικά σώματα των ΗΠΑ.
Στη γειτονιά μας τώρα, στον ευρωπαϊκό χώρο, το κολέγιο των επιτρόπων παρουσίασε την περασμένη Τετάρτη την έκθεσή του για την πορεία της Τουρκίας τη χρονιά που πέρασε. Διαπίστωσε ότι τα βήματα ήταν ελάχιστα. Δεν την έστειλε όμως αδιάβαστη στο σπίτι της. Της έδωσε μιαν ακόμη ευκαιρία μέχρι τα μέσα Δεκεμβρίου και άφησε το θέμα να διολισθήσει προς την πλευρά της συνόδου κορυφής.
Ενώ διαπίστωσαν δηλ. στασιμότητα δεν έβγαλαν συμπεράσματα. Επιφυλάχθηκαν να το πράξουν, αν θα το πράξουν ,τις παραμονές της συνόδου κορυφής, ελπίζοντας ότι μέχρι τότε θα έχει βγάλει η φινλανδική τα κάστανα από την φωτιά. Αν κάτι τέτοιο δεν συμβεί, πράγμα πολύ πιθανό , οι ηγέτες των «25» κρατών μελών της Ε.Ε., θα πρέπει πάρουν μια σοβαρή απόφαση για το τι μέλλει γενέσθαι με μια χώρα που επιδιώκει να φέρει στα μέτρα της την Ευρώπη , αντί εκείνη να αφομοιώσει αρχές και αξίες των «15» χθες και «25» σήμερα.
Πολλές ευρωπαϊκές ηγεσίες δεν τολμούν να πουν δημόσια τις αντιρρήσεις τους και τις ενστάσεις που έχουν για τα καμώματα της Άγκυρας, υπό την πίεση αφενός της αγοράς της Τουρκίας και αφετέρου των αμερικανών που σε συγχορδία με τους βρετανούς θέλουν εδώ και τώρα την γειτονική μας χώρα, χωρίς προαπαιτούμενα, εντός των κόλπων της Ε.Ε.
Το όλο παιχνίδι μολονότι για την ώρα εμφανίζεται χλιαρό, κάποια στιγμή όταν έρθει η ώρα της αλήθειας θα γίνει σκληρό, γιατι οι ευρωπαίοι θα κληθούν μέσω της ένταξης της Τουρκίας να απαντήσουν σε ένα σοβαρό ερώτημα.
Κι αυτό αφορά την Ευρώπη που θέλουν, την Ένωση που οραματίζονται. Επιδιώκουν μιαν Ε.Ε. ελεύθερης διακίνησης απλώς προϊόντων, ή μια Ευρώπη πολιτικά ενοποιημένη. Οι Άγγλοι που πατρονάρουν την τουρκική ένταξη δεν θέλουν να ακούσουν κουβέντα για πολιτική ενοποίηση. Αντίθετα οι Γάλλοι και οι Γερμανοί δεν είναι ικανοποιημένοι από μια κοινή αγορά. Προσβλέπουν σε μιας μορφής ενοποίηση που για κάποιους θα έφτανε στα όρια της συνομοσπονδίας.
Πέρα όμως από τα αμιγώς ευρωτουρκικά υπάρχουν και τα ελλαδικού και κυπριακού ενδιαφέροντος θέματα που περνούν μέσα από την έκθεση της Κομισιόν. Από το casus belli των τούρκων εναντίον της Ελλάδας, μέχρι το θέμα της ελεύθερης διακίνησης κυπριακών αεροπλάνων και πλοίων στα τουρκικά αεροδρόμια και λιμάνια.
Αιχμή του δόρατος η συμμόρφωση της Άγκυρας στο θέμα του ανοίγματος των λιμανιών και των αεροδρομίων της στην Κύπρο και η απειλή των επιπτώσεων που δεν δείχνει να τις λαμβάνει σοβαρά υπόψη του ο Ταγίπ Ερντογάν.
Στο ερώτημα τι θα γίνει τον Δεκέμβρη, η απάντηση είναι απλή. Σε αυτή τη φάση δεν θα εκτροχιαστεί το τρένο. Η συμβιβαστική φόρμουλα θα περιλαμβάνει πάγωμα για ορισμένα κεφάλαια από τα 35 που είναι προς συζήτηση. Αν είναι 5-6 τότε η Τουρκία θα έχει ξεπεράσει το σκόπελο. Αν είναι περισσότερα ίσως φράξουν το δρόμο της Άγκυρας προς την Ευρώπη μέχρι η τελευταία συμμορφωθεί στις απαιτήσεις της Ε.Ε.
