Το περιβάλλον έρμαιο των σκουπιδιών

Φταίμε κι εμείς, φταίτε κι εσείς, φταίνε κι άλλοι, είναι μια φράση που ταιριάζει γάντι στα θέματα που αφορούν τη διαχείριση των απορριμμάτων. Γιατί δυστυχώς το πρόβλημα αρχίζει από το σπίτι μας. Μπορεί να ανήκουμε στην κατηγορία των καθαρών λαών, όμως μόνο σε ότι αφορά την ατομική μας υγιεινή και τον εσωτερικό χώρο του σπιτιού μας.
Εκεί που αρχίζουν οι κοινόχρηστοι χώροι, δεν μας ενδιαφέρει, δεν μας αφορά. Πετάμε ότι θεωρούμε άχρηστο παντού, αρκεί να μην είναι πάνω μας ή μέσα στο σπίτι μας.
Με παντελή έλλειψη παιδείας και κουλτούρας για το σεβασμό στο περιβάλλον έχουμε καταφέρει έναν ευλογημένο κατά τα αλλά τόπο από πλευράς κλιματολογικών συνθηκών και φυσικής ομορφιάς, να τον μετατρέψουμε σε … σκουπιδότοπο.
Βεβαίως σε αυτό το άσχημο παιχνίδι σε βάρος της φύσης και του περιβάλλοντος, δεν είναι άμοιροι ευθυνών ούτε η τοπική και κυρίως ούτε η κεντρική διοίκηση.
Μετά τον πόλεμο, όταν η Αθήνα ήταν σε μέγεθος σαν την σημερινή Θεσσαλονίκη, δηλ. μια ανθρώπινη πόλη, έστελναν τα σκουπίδια στο Σχιστό. Δεν υπήρχε άλλωστε ούτε η υπερκατανάλωση των ημερών μας, ούτε το ατέλειωτο πλαστικό της εποχής μας. Μέρος των σκουπιδιών, τα αποφάγια, στις γειτονιές, συνήθως ήταν η τροφή κάποιας κοτούλας που υπήρχε στην χωμάτινη αυλή σε ένα κοτέτσι. Έτσι τα σκουπίδια που κατέληγαν στη χωματερή ήταν απείρως λιγότερα από αυτά που στέλνουμε σήμερα στους κάδους των απορριμμάτων.
Παρ όλα αυτά το Σχιστό γέμισε και η χωματερή μεταφέρθηκε στα Α. Λιόσια, που κι αυτά έχουν προ πολλού ξεπεράσει κάθε όριο αντοχής. Η τοπική ένωση της Αττικής, ανέλαβε πριν από χρόνια να κάνει προτάσεις για νέους χώρους υγειονομικής ταφής των απορριμμάτων, αλλά οι δήμαρχοι του λεκανοπεδίου δεν μπόρεσαν να συμφωνήσουν σε κάποια περιοχή.
Στη συνέχεια ήρθε η τότε υπουργός ΠΕΧΩΔΕ κ. Βάσω Παπανδρέου που πήρε την απόφαση, παραμερίζοντας τους αναποφάσιστους δημάρχους και καθόρισε νέους ΧΥΤΑ, στην Κερατέα, στο Γραμματικό και στη Φυλή δίπλα δηλ. από τα Α. Λιόσια. Ακολούθησαν οι προσφυγές στο Σ.τ.Ε. και το όλο θέμα αρκετά χρόνια μετα βρίσκεται σε εκκρεμότητα.
Ο ΧΥΤΑ των Α. Λιοσίων έχει ξεχειλίσει και ουδείς γνωρίζει τι μέλλει γενέσθαι. Αν, λέμε αν, είχαν φτιάξει ένα σοβαρό σύστημα ανακύκλωσης, για ολόκληρη την Αττική, τα σκουπίδια αυτόματα θα είχαν περιοριστεί κατά 50%. Αν, είχαν φτιάξει εργοστάσια κομποστοποίησης των σκουπιδιών, που μετατρέπουν σε λίπασμα το μεγαλύτερο μέρος τους, που σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις βρίσκονται στο κέντρο των πόλεων, θα είχαμε μόλις το 15% για υγειονομική ταφή. Τέλος αν εξέλιπε η ανόητη θεωρία ότι η Αττική γη οφείλει να θάψει τα σκουπίδια της, τότε θα είχαν φτιάξει, όπως πολλοί σοφά εισηγήθηκαν, μια χωματερή στη Ριτσώνα που θα είχε ήδη λειτουργήσει γιατί η υπόθεση δεν θα ήταν μπλοκαρισμένη στα γρανάζια του Σ.τ.Ε.
Τις πταιει για όλα αυτά; Όλοι κι εμείς που δεν έχουμε αγωγή και παιδεία να πειθαρχήσουμε στη διαδικασία της πρωτογενούς διαλογής έξω από το σπίτι μας, η τοπική αυτοδιοίκηση που περί άλλα τυρβάζει και τέλος οι κυβερνήσεις που λόγω πολιτικού κόστους ουδέν έπραξαν, σπρώχνοντας το πρόβλημα στο χρόνο με σκοπό να το περάσουν στους επόμενους. Στο διάστημα όμως αυτό, το περιβάλλον καθημερινά επιβαρύνεται και ταυτόχρονα υποβαθμίζεται και η ζωή μας γίνεται χειρότερη εν μέσω σκουπιδιών.
Οι περιβαλλοντικές καταστροφές των τελευταίων ετών είναι πολύ μεγαλύτερες από την αντίστοιχη συσσώρευση επιβαρύνσεων των περασμένων εκατονταετιών.
Καιρός είναι να αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας. Να πάψουμε να λέμε τι κάνουν οι άλλοι για μας και να δούμε τι κάνουμε εμείς για εμάς. Το οφείλουμε στα παιδιά μας και στις επόμενες γενιές…

Το εφικτό των συλλήψεων στην αστυνομία

Μείζον θέμα τις τελευταίες ημέρες στις δημόσιες συζητήσεις μετά και τα όσα συνέβησαν την περασμένη Τετάρτη έξω από το πολυτεχνείο, παραμένει αυτό του ασύλου μολονότι στην ουσία πρόκειται για μια υπόθεση που η υπάρχουσα νομοθεσία την καλύπτει με περισσή επάρκεια. Δυστυχώς τόσο σε πολιτικό όσο και σε ακαδημαϊκό επίπεδο, αντί να συζητούν και να προβληματίζονται για πως θα αναβαθμιστεί η ανώτατη εκπαίδευση, σκιαμαχούν για ένα ανύπαρκτο θέμα που θα έπρεπε να είναι αστυνομικού και μόνο ενδιαφέροντος.
Η υπάρχουσα νομοθεσία παρέχει την δυνατότητα στην αστυνομία να κινείται και εντός των πανεπιστημιακών χώρων αν διαπιστώσει ότι συντελούνται πράξεις κακουργηματικού χαρακτήρα. Είναι γεγονός ότι η αστυνομία, αλλά και οι εισαγγελικές αρχές που παρακολουθούν συνήθως τα επεισόδια που ακολουθούν των διαδηλώσεων, κατά πάγια τακτική δεν έχουν κάνει χρήση του δικαιώματος, αλλά και της υποχρέωσης που έχουν να προασπίσουν την τάξη και την ασφάλεια και ταυτόχρονα να προστατεύουν την περιουσία τόσο του δημοσίου όσο και των ιδιωτών.
Όμως, όπως όλοι είδαμε και ακούσαμε έκθαμβοι από την τηλεόραση οι κατά τα άλλα γνωστοί – άγνωστοι, έχουν εδώ και 15 παρακαλώ χρόνια, μόνιμο στέκι μέσα στο ιστορικό κτήριο του πολυτεχνείου, χωρίς οι εκάστοτε πρυτανικές αρχές να κάνουν τίποτε γι αυτό και κανείς από την διοίκηση του ιδρύματος δεν έχει πρόσβαση στο χώρο. Όπως ήταν επακόλουθο ο χώρος χρησιμοποιήθηκε για την αποθήκευση εύφλεκτων υλικών και την κατασκευή βομβών μολότοφ. Ήταν θα έλεγε κανείς η πυριτιδαποθήκη των γνωστών α- αγνώστων.
Τόσο ήταν το θράσος των νεαρών την περασμένη Τετάρτη που χρησιμοποίησαν τις μολότοφ με σκοπό και στόχο να κάψουν τους αστυνομικούς. Παράλληλα από τα κάγκελα έριχναν εύφλεκτο υλικό, αυτή τη φορά με πιστόλια. Παρ όλα αυτά και πάλι δεν λειτούργησε ο νόμος και οι προβαίνοντες σε κακουργηματικές πράξεις έμειναν στο απυρόβλητο.
Μια ασαφής δήλωση του υπουργού Δημόσιας Τάξης την Πέμπτη μετά την συνάντησή του με τον Πρωθυπουργό, ότι το εφικτό των συλλήψεων ανατίθεται στην αστυνομία θέτει νέα ζητήματα και ερωτήματα. Πρώτον, η πολιτική ηγεσία αποποιείται κάθε ευθύνης, για τα μέτρα που οφείλει να πάρει η αστυνομία; Και δεύτερον η αστυνομία τι πρόκειται να πράξει στο μέλλον και γιατι δεν έγιναν εφικτές τις συλλήψεις όσων νεαρών με άνεση στα πέντε μέτρα έριχναν τις μολότοφ στα όργανα της τάξης έξω από το πολυτεχνείο, σε χώρο που δεν υπάρχει θέμα ούτε άδειας του εισαγγελέα ούτε ασύλου;

Το δάσος και πως θα προστατευθεί

«Η σύνταξη δασολογίου και εθνικού κτηματολογίου συνιστά υποχρέωση του κράτους». Αυτά αναφέρονται στο υπό αναθεώρηση άρθρο 24 του Συντάγματος. Παρά την υποχρέωση που αναφέρεται ρητά στο Σύνταγμα, δεν έχουμε μέχρι σήμερα στη χώρα μας, ούτε δασολόγιο, ούτε κτηματολόγιο. Το γεγονός αυτό επιτρέπει αυθαιρεσίες, καταπατήσεις και αλλαγές στη χρήση γης κατά βούληση. Το άρθρο 24 που προστατεύει το δάσος και το περιβάλλον από τη βουλιμία του ανθρώπου που δεν διστάζει να καταστρέφει για το κέρδος, αλλάζει στην προσεχή αναθεώρηση με σκοπό να γίνει πιο ευέλικτο όπως υποστηρίζουν όσοι προτείνουν την τροποποίηση.
Εντελώς αντίθετη άποψη εκφράζουν όσοι πιστεύουν ότι η αλλαγή θα δώσει την δυνατότητα να οικοπεδοποιηθούν τα δάση.
Σήμερα η ύπαρξη του άρθρου 24 πόσο έχει προστατεύσει το δάσος; Ελάχιστα θα πει κάποιος. Δεν εμπόδισε κανέναν να κτίσει στο Ν.Βουτζά ή στο Διόνυσο. Η αλλαγή χρήσης γίνεται εύκολα και απλά. Αρκεί να λαδώσεις.
Η απουσία χωροταξικού σχεδιασμού, η έλλειψη χαρτών χρήσης γης σε συνδυασμό τον ασαφή προσδιορισμό αιγιαλού και παραλίας ανοίγουν το δρόμο για κάθε λογής αυθαιρεσία.
Στην πραγματικότητα από τη μια έχουμε ένα αυστηρό νομοθετικό πλαίσιο που ο καθένας το υπερπηδά επειδή το κράτος δεν είναι οργανωμένο, δεν ελέγχει και τα όργανά του στο χάος αφήνουν ατιμώρητους τους όσους αυθαιρετούν, με το αζημίωτο φυσικά, και από την άλλη κάποιους που κινούνται με το σταυρό στο χέρι όπως είναι πολλοί οικοδομικοί συνεταιρισμοί που αγοράζουν με υποσχέσεις πολιτικών για νομοθετική ρύθμιση και περιμένουν δεκαετίες να μοιράσουν τα οικόπεδα που υποσχέθηκαν.
Παράλληλα οι επιτήδειοι κάθε λίγο και λιγάκι απογυμνώνουν τα δάση από τα δένδρα με τους εμπρησμούς και η συνέχεια δια της μπουλντόζας είναι γνωστή.
Το αυστηρό νομοθετικό καθεστώς δεν εμπόδισε την αυθαιρεσία και την αποψίλωση των δασών. Δεν είναι λοιπόν το νομοθετικό πλαίσιο που πονάει. Είναι η απουσία του κράτους που δεν περιφρουρεί το φυσικό περιβάλλον πνεύμονα και πηγή ζωής του ανθρώπου.
Αποφασίστηκε και κανείς δεν διαφωνεί η λεπτομερής αεροφωτογράφιση ολόκληρης της χώρας έως το 2008. Αυτό είναι ένα βήμα που θα μείνει μετέωρο αν δεν συνδυαστεί με το κτηματολόγιο, το δασολόγιο τον σοβαρό προσδιορισμό του αιγιαλού και τέλος την αποτύπωση σε νόμο της χρήσης γης.
Διαφορετικά οι χαρακτηρισμοί και οι αποχαρακτηρισμοί των δασών θα είναι υπόθεση συναλλαγής, οι Αμπελόκηποι στα χαρτιά θα παραμένουν δασική έκταση και η συμβίωση του ανθρώπου με το δάσος που είναι το ζητούμενο και θα παραμένει υπόθεση μαύρου και άσπρου. Ή θα μιλάμε για καμένα που οικοπεδοποιήθηκαν ή για δάσος απροσπέλαστο και απρόσιτο.

Η αποστροφή των πολιτών στην πολιτική

Υπάρχει «αυξανόμενη δυσαρέσκεια για την πολιτική και τους πολιτικούς». «Όλο και περισσότεροι πολίτες ενδιαφέρονται λιγότερο για τα δημόσια πράγματα». «Το χάσμα κυβερνώντων και πολιτών διευρύνεται».»Η αποχή από τις εκλογικές διαδικασίες, ο λαϊκισμός, η ψήφος διαμαρτυρίας θεωρούνται ως ενδείξεις αποστροφής από την πολιτική». «Την αρνητική εικόνα συμπληρώνουν η απώλεια της αξιοπιστίας των κομμάτων, της κυβέρνησης αλλά και της Βουλής». «Ιδεολογίες και πολιτικές θεωρίες δεν βρίσκουν απήχηση». «Η εμφανιζόμενη δυσλειτουργία είναι μια κρίση πολιτικής». «Η δημοκρατία παρουσιάζει παθολογικά φαινόμενα».
«Η εμφανιζόμενη δυσλειτουργία είναι κρίση πολιτικής». «Σχετίζεται με τις πολυσυλλεκτικές τακτικές των κομμάτων και την προσπάθειά τους να περιορίσουν την πολιτική δραστηριοποίηση των πολιτών σε ένα πλαίσιο που ελέγχουν». «Τα περιεχόμενα της πολιτικής δεν προσαρμόζονται στα νέα δεδομένα και δεν ανταποκρίνονται στα αιτήματα και τις ανάγκες των πολιτών».
«Αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις και τις ασφαλιστικές ρυθμίσεις για τις μελλοντικές γενεές δεν βρίσκουν αποδοχή». «Υπάρχει αδυναμία, αμφιβολία και δισταγμός των πολιτικών να παρέμβουν». «Δημιουργείται έτσι η εικόνα απραξίας και κρίσης της πολιτικής».
«Ο πολίτης ενδιαφέρεται όχι μόνο για κάποιου είδους περίθαλψη, αλλά για ποιοτική περίθαλψη». «Ζητά πανεπιστήμιο που να εξασφαλίζει επάγγελμα με κοινωνικό κύρος και υψηλό εισόδημα». «Τον απασχολεί η ακρίβεια και η προστασία του καταναλωτή». «Οι υπάρχουσες απαντήσεις δεν τον ικανοποιούν. Του δημιουργούν ερωτηματικά την αποτελεσματικότητα της πολιτικής και το πολίτευμα».
«Η κρίση της δημοκρατίας είναι συνέπεια των μεγάλων κοινωνικών και οικονομικών μεταβολών της παγκοσμιοποίησης και των νέων τεχνολογιών». «Τα σχέδια για τη νέα εποχή είναι ευθύνη των πολιτικών δυνάμεων, που έχουν παραιτηθεί από τον ενεργό ρόλο του διαμορφωτή των πολιτικών εξελίξεων. Προτιμούν το ρόλο του ενδιαφερόμενου του αποστασιοποιημένου συμμέτοχου. Διστάζουν να διεκδικήσουν τη θέση του καθοδηγητή της κοινωνίας. Η άποψή τους για το νέο είναι συνειδητά ασαφής. Η στάση τους έτσι περιορίζει το πολιτικό κόστος».
«Η ελεγχόμενη ανάδειξη θεμάτων, οι αποσιωπήσεις και οι αναβολές αμφισβητούμενων λύσεων προλαμβάνουν κοινωνικές εκρήξεις και θεαματικές στροφές των πολιτών προς νέες κατευθύνσεις». «Χαρακτηριστικό της κρίσης η μείωση του ενδιαφέροντος των πολιτών για την πολιτική, η απολιτικοποίηση, η παρακμή της πολιτικής». «Αιτίες οι μη πραγματοποιούμενες υποσχέσεις των πολιτικών και η αδυναμία τους να αντιμετωπίσουν τα υπαρκτά προβλήματα».
«Για την παρακμή της πολιτικής δεν ευθύνεται η δημοκρατία».»Ως ένδειξη παρακμής αναφέρεται η μεγαλύτερη ταύτιση των κομμάτων εξουσίας. Τα κόμματα εφαρμόζουν την ίδια περίπου πολιτική και παραπλανούν τους πολίτες, ισχυριζόμενα ότι έχουν διαφορές». «Η λειτουργία του κοινοβουλευτισμού χαρακτηρίζεται από απραξία και στασιμότητα».
«Η δυναμική των κομμάτων για διαφάνεια, ανανέωση και τομές, είναι περιορισμένη». «Η έκφραση έλλειμμα δημοκρατίας, χρησιμοποιείται πολύ συχνά για να επισημάνει την μη ορθή λειτουργία των θεσμών». «Εάν η πολιτική επανέλθει στο επίκεντρο κατά τρόπο ορατό στους πολίτες, εάν περιοριστεί η σχηματική πολιτική, τότε οι πολίτες θα στρέψουν και πάλι το ενδιαφέρον τους στις πολιτικές διεργασίες».
Ποιος τα είπε όλα αυτά; Ο πρώην πρωθυπουργός και τέως πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Κ. Σημίτης, προχθές σε ομιλία του με θέμα «Η δημοκρατία σε κρίση;». Τώρα γιατί αυτές τις αλήθειες δεν τις είπε τότε ή γιατί δεν τις λένε σήμερα η νεώτερη γενιά των πολιτικών που βρίσκονται σε ανάλογες θέσεις είναι το ερώτημα και ταυτόχρονα το ζητούμενο…

Κερδισμένοι και χαμένοι στο Ιράκ

«Θα πρέπει να μας ευγνωμονούν οι ιρακινοί» δήλωσε πριν από λίγα εικοσιτετράωρα ο Πρόεδρος Μπους. Τώρα για πιο ακριβώς λόγο οφείλει να ευγνωμονεί το αμερικανό Πρόεδρο ο ιρακινός λαός, δεν είναι ιδιαίτερα κατανοητό.
Μήπως για την εκατόμβη των νεκρών ιρακινών που στην πλειοψηφία τους είναι απλοί πολίτες, ή μήπως για την οικονομική καταστροφή της χώρας και των κατοίκων της.
Εκτός αν οφείλουν να τον ευγνωμονούν για την πολιτιστική καταστροφή που υπέστη η χώρα. Γιατί οι βομβαρδισμοί που κατέστρεψαν μουσεία και το πλιάτσικο που ακολούθησε με την ανοχή των στρατευμάτων κατοχής, έφερε την σφραγίδα των ΗΠΑ. Αλλά και ο εμφύλιος που ακολούθησε συνέπεια της κατοχής δεν ήταν ότι καλύτερο μπορούσαν να προσφέρουν τα αμερικανικά στρατεύματα στο δοκιμαζόμενο λαό του Ιράκ. Τώρα όλοι οι πολιτικοί σχολιαστές, συμφωνούν σε μια και μόνο πρόβλεψη. Το αύριο του Ιράκ με ή χωρίς αμερικανικά στρατεύματα, θα αφορά τρία και όχι ένα κράτη.
Το κουρδικό του βορά, το σιιτικό του νότου, και το σουνιτικό στο κεντρικό Ιράκ.
Ένας αιματηρότατος εμφύλιος και η διάλυση της χώρας είναι τα επιτεύγματα του Τζώρζ Μπους στο Ιράκ. Αλήθεια, μια εισβολή και κατοχή ανεξάρτητης χώρας, που πραγματοποιήθηκε αυθαίρετα, χωρίς την έγκριση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, με κατασκευασμένα στοιχεία για δήθεν πυρηνικά και χημικά όπλα που υποτίθεται ότι διέθετε το καθεστώς του Σαντάμ Χουσεϊν, κάτω από ποια λογική μπορεί να προκαλέσει την ευγνωμοσύνη του θύματος.
Υπάρχουν όμως κάποιοι που πραγματικά πρέπει να ευγνωμονούν το Πρόεδρο Μπους και αυτοί δεν είναι άλλοι από τις εταιρείες πετρελαίου της Αμερικής που πέτυχαν συμβόλαια με προνόμια μοναδικά διαρκείας 30 ετών.
Με νόμο που παρουσίασε η ιρακινή κυβέρνηση τον οποίο επεξεργάστηκε αμερικανική εταιρεία συμβούλων που προσέλαβε η κυβέρνηση των ΗΠΑ, οι αμερικανικές και οι βρετανικές εταιρείες πετρελαίου θα αναλάβουν την εκμετάλλευση του μαύρου χρυσού της χώρας με όρους μοναδικούς στον κόσμο, που δεν μπορούν να αλλάξουν στο μέλλον.
Η όλη δραστηριότητα αυτών των εταιρειών δεν θα φορολογείται. Θα εξάγουν χωρίς περιορισμούς όλα τα κέρδη τους. Τέλος οι τυχόν διαφωνίες θα επιλύονται από τα διεθνή δικαστήρια και όχι από τα ιρακινά.
Κατόπιν τούτου γίνεται φανερό, γιατί έγινε ο πόλεμος στο Ιράκ. Αυτό που δεν γίνεται κατανοητό είναι γιατί πλήρωσε και πληρώνει και ο αμερικανικός λαός σε αίμα και χρήμα, όταν οι μόνοι κερδισμένοι από αυτό το σφαγείο δεν θα είναι άλλοι από τις εταιρείες πετρελαίων, των φίλων του κυρίου Μπους.

Οι βάνδαλοι της νύχτας στο απυρόβλητο

Εμπρησμοί και «μάχες» ανάμεσα σε οπαδούς ποδοσφαιρικών ομάδων είναι ένα νέο φρούτο που προέκυψε πρόσφατα τις νύχτες στις γειτονιές της Αθήνας. Και δεν φτάνουν οι ξυλοδαρμοί μεταξύ τους, την ώρα της «μάχης», διευρύνουν την δραστηριότητά τους με καταστροφές αυτοκινήτων και καταστημάτων που βρίσκονται στην περιοχή των συγκρούσεων.
Πρόκειται για μια κατάσταση που δεν έχει σχέση με φιλάθλους και κυρίως με φίλαθλο πνεύμα. Οι άνθρωποι που συγκρούονται ανήκουν στην κατηγορία των βανδάλων που μοιάζουν μόνο στα εξωτερικά χαρακτηριστικά με ανθρώπινα όντα.
Όμως σε αυτό το φαινόμενο πέρα από τους συγκρουόμενους και τα θύματα τους, που είναι οι πολίτες, υπάρχουν και δύο άλλοι παίκτες που έχουν σοβαρές ευθύνες. Η πολιτεία από την μια και οι πρόεδροι – ιδιοκτήτες των ποδοσφαιρικών εταιριών από την άλλη.
Η πολιτεία ευθύνεται γιατί συμμετέχοντας και η ίδια στο τζόγο, χαϊδεύει αντί να τρίζει τα δόντια, προφανώς για λόγους πολιτικού κόστους, τους προέδρους των ποδοσφαιρικών Α.Ε.
Το ποδόσφαιρό μπορεί να συγκεντρώνει το ενδιαφέρον πληθώρας πολιτών, δεν παύει όμως να είναι μια υπόθεση καθαρά επιχειρηματικού ενδιαφέροντος. Και με αυτή την έννοια οφείλουν οι ΠΑΕ να αναλάβουν την ευθύνη εντός των γηπέδων της φύλαξης των ποδοσφαιριστών και της τάξης ανάμεσα στους φιλάθλους.
Άλλωστε το θέαμα που προσφέρει το ποδόσφαιρο δεν αφορά όλους τους πολίτες. Αφορά την πλειοψηφία ενδεχομένως, όχι όμως όλους. Γι αυτό και οφείλουν να πληρώνουν για την φύλαξη αυτοί που εισπράττουν, δηλ. οι ΠΑΕ και όχι ολόκληρος ο ελληνικός λαός μέσω της φορολογίας.
Οφείλουμε πάντως να επισημάνουμε την θαρραλέα στάση του προέδρου της ΠΑΕ ΑΕΚ Ντέμη Νικολαϊδη που βγήκε και δημόσια κατήγγειλε κάθε μορφής βανδαλισμό εντός και εκτός των γηπέδων, κάτι που δεν έκαναν κατά καιρούς οι άλλοι, οι πολλοί, που ποιούν την νησαν.
Υπάρχει και μια γενικότερη ευθύνη για το τις πταιει για την καλλιέργεια του φανατισμού. Σίγουρα πάντως δεν είναι άμοιροι ευθυνών οι πρόεδροι των ΠΑΕ.
Τώρα να έρθουμε στην πολιτεία που χαρίζει χρέη των ΠΑΕ, που παρακολουθεί με σχετικά απάθεια τις καταστροφές γηπέδων που δεν ανήκουν στις ΠΑΕ και των περιουσιών των πολιτών. Αλήθεια τα χρέη αυτά που διαγράφουν αφορούν μήπως τα αμπελοχώραφα του παππού τους;
Το κράτος έχει υποχρέωση να προστατεύει και να μην διασπαθίζει, τόσο τα δημόσια οικονομικά όσο και την προστασία των πολιτών.
Οι βάνδαλοι όσο μένουν στο απυρόβλητο θα συνεχίσουν την δράση τους. Κάποιος χρειάζεται να τους συνετίσει. Και αυτός δεν είναι άλλος από την πολιτεία.

Δεύτερες σκέψεις για το κτύπημα

Τα όσα ακολούθησαν της επίθεσης στην αμερικανική πρεσβεία μας βάζουν, σε πολλές δεύτερες σκέψεις, χωρίς κανείς να διεκδικεί το αστυνομικό δαιμόνιο του Αρσέν Λουπέν ή του Σέρλοκ Χολμς.
Απορία πρώτη, γιατί υπήρχαν τόσα κενά στην αστυνόμευση της πρεσβείας τις κρίσιμες για την ασφάλεια της μεταμεσονύχτιες ώρες;
Απορία δεύτερη, γιατί το καμπανάκι των επιθέσεων που προηγήθηκαν σε Γ. Βουλγαράκη και υπουργείο Οικονομικών δεν κινητοποίησε την αντιτρομοκρατική να σβήσει την φωτιά πριν αυτή φουντώσει;
Απορία τρίτη, τι σημαίνει η ενεργοποίηση του υποστράτηγου Σύρου που από τη θέση του υπαρχηγού της ΕΛΑΣ ξαναβρέθηκε στην παλιά του θέση;
Θα μπορούσε να προσθέσει κανείς πληθώρα αποριών που έρχονται στο μυαλό κάθε λογικά σκεπτόμενου ανθρώπου και να αναλογισθεί, αν ανάλογη λογική υπάρχει και στα μυαλά εκείνων που έχουν την ευθύνη των αποφάσεων.
Δεν είναι η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που οι πολίτες απορούν για τις συμπεριφορές όσων ασκούν την εξουσία. Να διερωτάται δηλ. αν η απλή λογική κυκλοφορεί στην ενδοχώρα των ανθρώπων που παίρνουν τις αποφάσεις για τα δημόσια πράγματα της χώρας.
Γιατί είδαμε με την μορφή των τεθλιμμένων συγγενών και φίλων να σπεύδουν στην αμερικανική πρεσβεία οι υπουργοί, ακούσαμε για τις επιστολές που έσπευσαν να στείλουν στην αντίπερα όχθη του ατλαντικού με ανάλογο συλλυπητήριο περιεχόμενο, δεν πληροφορηθήκαμε όμως για κάποιο αποτέλεσμα από την πλευρά της πολυάριθμης πλέον αντιτρομοκρατικής που αριθμεί πλέον τους 460 αντί των 200 που υπηρετούσαν μέχρι πρόσφατα.
Αντί των αποτελεσμάτων ακούσαμε στο πρόσφατο παρελθόν, μετά από ένα προηγούμενο τρομοκρατικό κτύπημα, από παπαγαλάκια προφανώς του υπουργείου Δημόσιας Τάξης ότι επίκεινται συλλήψεις μελών της οργάνωσης που ευθύνεται για όλες αυτές τις παράνομες δραστηριότητες.
Βεβαίως συλλήψεις δεν είδαμε κι απ ότι αποδείχθηκε η όλη φημολογία ήταν για τα μάτια του κόσμου, που λένε, στο πλαίσιο των ψυχολογικών δραστηριοτήτων προκειμένου να ικανοποιηθεί το φιλοθεάμων κοινό, που αρέσκεται να ακούει μεγάλα λόγια κενά συνήθως περιεχομένου.
Το γεγονός ότι πέρασαν αρκετά εικοσιτετράωρα χωρίς αποτέλεσμα οδηγεί στο συμπέρασμα που δεν είναι άλλο από μια ακόμη αναποτελεσματική ερευνητική προσπάθεια.
Η νέα υπόθεση της τρομοκρατίας δείχνει ότι τα παθήματα του παρελθόντος δεν έγιναν μαθήματα για το παρόν και το μέλλον. Υπουργοί και αξιωματικοί ,αντί να φλυαρούν επί παντός επιστητού, να καθίσουν να δουν με τα πανάκριβα νέα επιστημονικά μέσα που διαθέτουν και με την αναδιάταξη του ανθρώπινου δυναμικού με αξιοκρατικά και μόνο κριτήρια, το πρόβλημα και να βγουν από το λαβύρινθο με στοιχεία αποδείξεις και ντοκουμέντα. Γιατί τα δις της ασφάλειας που δόθηκαν το 2004 πρέπει επιτέλους να πιάσουν τόπο.