Άλλο αντιπολίτευση, άλλο διακυβέρνηση

Η δουλειά όταν κάποιος βρίσκεται στην αντιπολίτευση είναι σχετικά εύκολη. Ασκείς ανέξοδη κριτική και αυτό είναι όλο. Ίσως να το έχουν δει κάπως έτσι το θέμα τα κόμματα της αριστεράς και λένε πάντα όχι σε κάθε πρόταση συνεργασίας. Που να μπλέξουμε θα σκέφτονται ενδόμυχα.
Το κοινό τους ακούει καθημερινά προτάσεις για μείωση του ωραρίου εργασίας, το περίφημο επτάωρο, για αυξήσεις 50% στους μισθούς ή για προσλήψεις συλλήβδην στο δημόσιο δεκάδων χιλιάδων. Αγνοούν βεβαίως ότι ο προϋπολογισμός φτάνει δεν φτάνει για την πληρωμή των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων.
Από εκεί και πέρα για τα υπόλοιπα έξοδα του δημοσίου υπάρχουν τα δάνεια. Φέτος αισίως θα δανειστεί η Ελλάδα το αστρονομικό ποσό των 60 δισεκατομμυρίων ευρώ. Το χρέος συνολικά πλησιάζει τα τριακόσια δισεκατομμύρια ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι το κράτος πρέπει να κόψει το λαιμό του για να βρει 12 δισεκατομμύρια ευρώ για τόκους κάθε χρόνο.
Βεβαίως όλες αυτές τις λεπτομέρειες οι αντιπολιτευόμενοι τις γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους. Εξάλλου τι τους νοιάζει. Θα δώσουν μήπως λογαριασμό σε κανέναν; Με αυτή την έννοια τους βολεύει ο ρόλος της αντιπολίτευσης μια και ανέξοδα μπορούν να λένε ότι θέλουν.
Ευτυχώς που δεν χρειάστηκε την στις 4 Οκτωβρίου να γίνουν διαπραγματεύσεις για κυβέρνηση συνεργασίας. Θα ζούσε η χώρα ένα νέο 1989 όπου στο τέλος του μήνα δεν είχαν να πληρώσουν τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων. Όχι ότι έχουν τώρα, αλλά να μπορούν τουλάχιστον να προγραμματίσουν το επόμενο δάνειο. Κι έχει ο Θεός που λένε. Με αυτή την έννοια και με το φόβο μήπως και προκύψει αδυναμία αυτοδυναμίας, πολλοί ήταν εκείνοι που αποφάσισαν να ψηφίσουν το σημερινό κυβερνητικό κόμμα.
Η απουσία σχετικών μετρήσεων για δύο εβδομάδες ήταν αυτή που έκανε πολλούς να προτιμήσουν το ΠΑΣΟΚ και όχι κάποιο κόμμα της αριστεράς.
Βεβαίως από την άλλη μεριά το κόμμα που ανέλαβε την διακυβέρνηση βλέπει τώρα ότι καλές είναι οι γενικές αρχές και οι εξαγγελίες καλών προθέσεων.
Όμως όταν φτάνει κανείς στο δια ταύτα τα πράγματα περιπλέκονται. Ήταν κοινό μυστικό ότι τόσο οι συμβάσεις έργου, όσο και τα περίφημα πλέον stage, ήταν ένα κόλπο πλασματικής μείωσης της ανεργίας μια και όσοι έμπαιναν σε αυτά τα προγράμματα έβγαιναν από τους καταλόγους των ανέργων. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε τόσο οι συμβάσεις έργου όσο και τα προγράμματα stage με τρόπο προκλητικά παράνομο είχαν επανειλημμένες ανανεώσεις.
Αν κάτι ανάλογο είχε κάνει κάποιος ιδιώτης θα τον οδηγούσαν χωρίς δεύτερη κουβέντα στον Κορυδαλλό.
Τώρα βεβαίως υπάρχουν και διαμαρτυρόμενοι που θεωρούν εαυτούς θεματοφύλακες του δημοσίου και απαγορεύουν την υλοποίηση συμβάσεων όπως αυτή της κινεζικής Cosco γιατί φοβούνται μήπως χάσουν ετήσιες αμοιβές που ξεπερνούν τις 100.000 ευρώ το χρόνο. Εμφανίζουν εαυτούς θεματοφύλακες των κρατικών δραστηριοτήτων για να μην θιγούν οι υπέρμετρα παχυλές αμοιβές τους.
Για να δούμε αυτό τον γρίφο πως θα τον λύσει η νέα κυβέρνηση που υποσχέθηκε προεκλογικά επαναδιαπραγμάτευση της σχετικής σύμβασης.
Η άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας στην Ελλάδα είναι πράγματι μια πολύ δύσκολη υπόθεση. Κι αυτό γιατί το κράτος δεν λειτουργεί. Οι πολίτες για το κάθε τι πάνε ψιλότερα. Κάπως έτσι στήθηκε το πελατειακό κράτος. Αρκετοί κατά καιρούς θέλησαν να βάλουν τα πράγματα σε μια τάξη. Τους έβγαλε το σύστημα εκτός μια και χάλαγαν τη μαγιονέζα τόσο στα κομματικά επιτελεία όσο και στο δημοσιοϋπαλληλικό κατεστημένο.
Θα μπορέσει να ελέγξει άραγε ο Γιώργος Παπανδρέου την αποτελεσματικότητα της δράσης των υπουργών του; Θα ελέγξουν αυτοί με τη σειρά τους και θα βάλουν σε μια τάξη τους μηχανισμούς του δημοσίου; Με την τοπική αυτοδιοίκηση τι θα γίνει; Θα πάρει τις εξουσίες που της ανήκουν; Και πως θα ελεγχθεί η εκτεταμένη διαφθορά εκεί; Και επειδή οι πράξεις μετράνε οι πολίτες αναμένουν να δουν τα αποτελέσματα.