Όσοι έζησαν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και τον εμφύλιο που ακολούθησε, είτε βρέθηκαν στη μια, είτε στην άλλη πλευρά, σε ένα πράγμα συμφωνούσαν στις ζωντανές αφηγήσεις τους. Ο εμφύλιος στην Ελλάδα, ήταν πολύ σκληρότερος από τον Μεγάλο Πόλεμο που προηγήθηκε.
Βλέποντας όλες αυτές τις ημέρες τους οικογενειακούς καβγάδες της Νέας Δημοκρατίας στα παράθυρα της μικρής οθόνης είναι να απορεί κανείς για το πώς αυτοί οι άνθρωποι συνεργάστηκαν όλα αυτά τα χρόνια στη διακυβέρνηση της χώρας. Είναι προφανές ότι ο καθένας είχε το μαγαζί του και λειτουργούσε αυτόνομα μέσα σε αυτό λες και αποτελούσε κληροδότημα οικογενειακό ή μέρος από τα πατρογονικά αμπελοχώραφα τους. Ήταν ορατή άλλωστε δια γυμνού οφθαλμού η απουσία της ενδοκυβερνητικής συνεργασίας. Πολλοί δημοσιογράφοι στις επαφές τους με πρόσωπα της εξουσίας, είχαν γίνει αποδέκτες όχι και λίγων «συντροφικών» μαχαιρωμάτων. Πιπιλούσαν την καραμέλα ότι για όλα τα οικονομικά δεινά μας φταίει το κακό ΠΑΣΟΚ, που κυβέρνησε πριν πέντε χρόνια και ξεμπέρδευαν.
Η απρόσμενη απώλεια της εξουσίας προκάλεσε έντονο σοκ στους κάθε λογής καρεκλοκένταυρους. Κι αυτό γιατί η πρόωρη προκήρυξή τους οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια στην ήττα. Τους περισσότερους δεν τους ενδιέφεραν τα σοβαρά διαρθρωτικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας. Ούτε η προφανής αδυναμία πολλών υπουργών να ανταποκριθούν στα καθήκοντά τους. Ήθελαν απλώς ο Κ. Καραμανλής να κάθεται στο τιμόνι ως σύγχρονος Ελ Σιντ κι ας οδηγούσαν το καράβι με μαθηματική ακρίβεια στη σύγκρουση με το παγόβουνο. Η εξουσία για κάποιους ήταν λάφυρο, που έπρεπε να διατηρηθεί χωρίς να τους απασχολεί το γεγονός, ότι η χώρα περνούσε μια ιδιαιτέρα κρίσιμη για την οικονομία της περίοδο.
Στις μέρες μας κι αυτό είναι κατάντημα. Τα περισσότερα κομματικά στελέχη κάνουν επάγγελμα την πολιτική και νιώθουν την ανάγκη να προσφέρουν τον καλύτερο τους εαυτό, προκειμένου να υπηρετήσουν το κοινωνικό σύνολο.
Ψιλά γράμματα θα πει κανείς ή ρομαντικές ιδεοληψίες. Εδώ που καταντήσαμε τα αυτονόητα προσφέρονται βορά στον περίγελο των «έξυπνων».
Τα όσα λέγονται εκ του ασφαλούς τώρα, έρχονται να δώσουν ένα ακόμη ισχυρό πλήγμα στο κόμμα που για πεντέμισι χρόνια κυβέρνησε αυτή τη χώρα. Τα όσα λέγονται κανένα δεν τιμούν, κανένα δεν καταδικάζουν, κανένα δεν αθωώνουν. Απλώς απαξιώνουν ένα κόμμα που έχει για βαρύ φορτίο τώρα να σηκώσει το βάρος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.
Από την άλλη πλευρά η νέα κυβέρνηση κινείται άνετα στο τερέν της πολιτικής χωρίς αντίπαλο. Και βεβαίως φροντίζει να κάνει κινήσεις που σε όλα τα αυτιά κάθε απόχρωσης ακούγονται ευχάριστα.
Ποιος δεν ικανοποιήθηκε όταν ανακοινώθηκε ότι επιτέλους καταργούνται οι στόλοι των πολυτελών αυτοκινήτων που χρησιμοποιούσαν οι κάθε λογής κρατικοί αξιωματούχοι. Και ποιος δεν εξοργίσθηκε πριν λίγους μήνες όταν εν μέσω οικονομικής κρίσης δόθηκε η δυνατότητα σε 324 βουλευτές και ευρωβουλευτές να προμηθευτούν υπερπολυτελή κατά τα άλλα υβριδικά Ι.Χ. αξίας εβδομήντα και πλέον χιλιάδων ευρώ το καθένα. Σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες μόνο ο Πρόεδρος της Βουλής διαθέτει ένα μικρό αυτοκίνητο. Στην Ελλάδα συνολικά τα κρατικά αυτοκίνητα ξεπερνούν τις 44.000.
Το καλό παράδειγμα δεν το άκουσαν ποτέ άραγε οι κρατικοί αξιωματούχοι;
Πάντως όσοι συνεχίζουν τον καβγά στη Ν.Δ. με την ευκαιρία της διαδικασίας εκλογής νέου αρχηγού οφείλουν καταλάβουν ότι έχουν λόγο και ρόλο να παίξουν στα δημόσια πράγματα της χώρας. Όσο πιο έγκαιρα το αντιληφθούν τόσο πιο γρήγορα θα προσγειωθούν στα νέα τους καθήκοντα. Να σκεφθούν το απλό και όχι απλοϊκό. Ο λαός με την ψήφο του μοιράζει ρόλους στις δημοκρατίες και όχι οι κομματικές παρέες. Καιρός λοιπόν να σοβαρευθούν…
Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2009
Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2009
Η ήττα,η μεγάλη νίκη και οι πρώτες αλλαγές
Το αποτέλεσμα σοκ για τη Νέα Δημοκρατία βύθισε στην εσωστρέφεια το κυβερνητικό σχήμα των τελευταίων ετών και έφερε θριαμβευτικά στην εξουσία
τη μέχρι χθες αξιωματική αντιπολίτευση. Πολλά ήταν τα σχόλια που έγιναν για να εξηγήσουν αυτή την ευρεία νίκη του ΠΑΣΟΚ. Ορισμένοι υποστήριξαν ότι η απουσία δημοσκοπήσεων του τελευταίο δεκαπενθήμερο φόβισε τους ψηφοφόρους, που ήθελαν μια αυτοδύναμη κυβέρνηση, μια και στην Ελλάδα μόνο κακή εμπειρία υπάρχει από τις κυβερνήσεις συνεργασίας.
Άλλοι πάλι υποστήριξαν ότι οι πολίτες είχαν ενοχληθεί από την προκλητική συμπεριφορά ορισμένων στελεχών της Ν.Δ. Κάποιοι δεν άντεχαν την παραλυτική κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει η κρατική μηχανή. Πιο απ όλα οδήγησε στη θεαματική μεταστροφή των ψηφοφόρων μέσα σε δύο χρόνια παραμένει το ζητούμενο. Όλα πάντως άλλαξαν πριν ένα χρόνο όταν ο Κ. Καραμανλής από το βήμα της ΔΕΘ στη Θεσσαλονίκη είπε το περίφημο ότι το νόμιμο είναι και ηθικό.
Από τότε η Ν.Δ. πήρε την κατηφόρα. Και όπως συμβαίνει συνήθως ένα ποσοστό των ψήφων προς το νικητή είναι αρνητική γι αυτόν που χάνει τελικά την εξουσία.
Από την πλευρά του ο Γ. Παπανδρέου εγκαινίασε ένα νέο στιλ εξουσίας. Από την αυτονομία των υπουργών που έκαναν περίπου ότι ήθελαν και δεν έδιναν λογαριασμό σε κανέναν, βρεθήκαμε στο στενό μαρκάρισμα των υπουργών.
Όπως ήδη ακούσαμε οι νέοι υπουργοί θα παρακολουθούνται από έναν σύμβουλο που θα αναφέρεται απευθείας στο Μαξίμου. Ρόλο συντονιστικό και έως ένα βαθμό εποπτικό, ανέλαβε ο Χ. Παμπούκης υπουργός Επικρατείας και άνθρωπος που βρίσκεται πολύ κοντά στον Γ. Παπανδρέου.
Παράλληλα ο νέος Πρωθυπουργός φρόντισε σε όλα τα υπουργεία να βάλει δικούς του ανθρώπους. Αγνόησε την επετηρίδα, δεν διαβουλεύθηκε με κανέναν στο κόμμα έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια τους πρώτους σε σταυρούς και έφτιαξε μια κυβέρνηση στα μέτρα του. Γνωρίζει άλλωστε ότι με το πρώτο στραβοπάτημα σ αυτόν θα την έχουν στημένη και σε κανέναν άλλο. Δεν ξεχνάει άλλωστε το 2007, όταν έχασε και αμφισβητήθηκε το ίδιο βράδυ των αποτελεσμάτων, αλλά και τη συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας που ακολούθησε όταν δεν του δόθηκε η προσωρινή εμπιστοσύνη που ζήτησε για να διαχειριστεί με αυξημένο κύρος στο κοινοβούλιο τις προγραμματικές της κυβέρνησης. Το σύστημα διακυβέρνησης όπως όλα δείχνουν θα είναι έντονα αρχηγικό και όπως ήδη γράφτηκε το Μέγαρο Μαξίμου θα μεταβληθεί σε έναν μίνι Λευκό Οίκο.
Έτσι έχουμε και αντιπρόεδρο της κυβέρνησης μετά από μια εικοσαετία με συγκεκριμένες αρμοδιότητες. Ο Θ. Πάγκαλος θα είναι επικεφαλής του ΚΥΣΕΑ που εποπτεύει στα θέματα άμυνας και εξωτερικής πολιτικής. Έτσι ο Ε. Βενιζέλος, που στο παρελθόν αμφισβήτησε την ηγεσία του Γ. Παπανδρέου σήμερα πήρε ένα σημαντικό υπουργείο, αυτό της Εθνικής Άμυνας, αλλά έχει για αναπληρωτή υπουργό τον Π. Μπεγλίτη άνθρωπο της απολύτου εμπιστοσύνης του Πρωθυπουργού και ελεγκτή τον αντιπρόεδρο Θ. Πάγκαλο με τον οποίο δεν έχει και τις πιο καλές σχέσεις. Με αυτή την έννοια ο Γ. Παπανδρέου κινήθηκε πολιτικά με αριστοτεχνική μαεστρία. Και αξιοποίησε τον χθεσινό αντίπαλό του και τον έχει κάτω από απόλυτο έλεγχο.
Ο νέος Πρωθυπουργός έκανε σημαντικές αλλαγές στα υπουργικά χαρτοφυλάκια. Σε αρκετά υπουργεία υπήρχε ανάγκη αναδιάταξης των αρμοδιοτήτων. Μένει να δούμε αν θα προχωρήσει τώρα που είναι αρχή και σε αλλαγές στις περιφέρειες, στις νομαρχίες και στους δήμους. Γιατί το κράτος πάσχει δυστυχώς σε όλα τα επίπεδα. Όμως τη την ήθελε την παρουσία του Συνήγορου του Πολίτη στο πρώτο υπουργικό συμβούλιο;
Ο άνθρωπος μίλησε ως συνήγορος των δημοσίων υπαλλήλων και όχι ως επικεφαλής της ανεξάρτητης αρχής που υπερασπίζεται τα δικαιώματα των πολιτών, απέναντι στον επίορκο δημόσιο λειτουργό. Λες και το πρόβλημα αρχίζει και τελειώνει στην έλλειψη εμπιστοσύνης προς τους δημοσίους υπαλλήλους. Αλήθεια για το γρηγορόσημο και τα κάθε λογής λαδώματα, δεν άκουσε τίποτε ο κύριος συνήγορος;
Όλοι ευχόμαστε κάτι να γίνει στα δημόσια πράγματα της χώρας. Θα περιμένουμε και φυσικά θα κρίνουμε.
τη μέχρι χθες αξιωματική αντιπολίτευση. Πολλά ήταν τα σχόλια που έγιναν για να εξηγήσουν αυτή την ευρεία νίκη του ΠΑΣΟΚ. Ορισμένοι υποστήριξαν ότι η απουσία δημοσκοπήσεων του τελευταίο δεκαπενθήμερο φόβισε τους ψηφοφόρους, που ήθελαν μια αυτοδύναμη κυβέρνηση, μια και στην Ελλάδα μόνο κακή εμπειρία υπάρχει από τις κυβερνήσεις συνεργασίας.
Άλλοι πάλι υποστήριξαν ότι οι πολίτες είχαν ενοχληθεί από την προκλητική συμπεριφορά ορισμένων στελεχών της Ν.Δ. Κάποιοι δεν άντεχαν την παραλυτική κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει η κρατική μηχανή. Πιο απ όλα οδήγησε στη θεαματική μεταστροφή των ψηφοφόρων μέσα σε δύο χρόνια παραμένει το ζητούμενο. Όλα πάντως άλλαξαν πριν ένα χρόνο όταν ο Κ. Καραμανλής από το βήμα της ΔΕΘ στη Θεσσαλονίκη είπε το περίφημο ότι το νόμιμο είναι και ηθικό.
Από τότε η Ν.Δ. πήρε την κατηφόρα. Και όπως συμβαίνει συνήθως ένα ποσοστό των ψήφων προς το νικητή είναι αρνητική γι αυτόν που χάνει τελικά την εξουσία.
Από την πλευρά του ο Γ. Παπανδρέου εγκαινίασε ένα νέο στιλ εξουσίας. Από την αυτονομία των υπουργών που έκαναν περίπου ότι ήθελαν και δεν έδιναν λογαριασμό σε κανέναν, βρεθήκαμε στο στενό μαρκάρισμα των υπουργών.
Όπως ήδη ακούσαμε οι νέοι υπουργοί θα παρακολουθούνται από έναν σύμβουλο που θα αναφέρεται απευθείας στο Μαξίμου. Ρόλο συντονιστικό και έως ένα βαθμό εποπτικό, ανέλαβε ο Χ. Παμπούκης υπουργός Επικρατείας και άνθρωπος που βρίσκεται πολύ κοντά στον Γ. Παπανδρέου.
Παράλληλα ο νέος Πρωθυπουργός φρόντισε σε όλα τα υπουργεία να βάλει δικούς του ανθρώπους. Αγνόησε την επετηρίδα, δεν διαβουλεύθηκε με κανέναν στο κόμμα έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια τους πρώτους σε σταυρούς και έφτιαξε μια κυβέρνηση στα μέτρα του. Γνωρίζει άλλωστε ότι με το πρώτο στραβοπάτημα σ αυτόν θα την έχουν στημένη και σε κανέναν άλλο. Δεν ξεχνάει άλλωστε το 2007, όταν έχασε και αμφισβητήθηκε το ίδιο βράδυ των αποτελεσμάτων, αλλά και τη συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας που ακολούθησε όταν δεν του δόθηκε η προσωρινή εμπιστοσύνη που ζήτησε για να διαχειριστεί με αυξημένο κύρος στο κοινοβούλιο τις προγραμματικές της κυβέρνησης. Το σύστημα διακυβέρνησης όπως όλα δείχνουν θα είναι έντονα αρχηγικό και όπως ήδη γράφτηκε το Μέγαρο Μαξίμου θα μεταβληθεί σε έναν μίνι Λευκό Οίκο.
Έτσι έχουμε και αντιπρόεδρο της κυβέρνησης μετά από μια εικοσαετία με συγκεκριμένες αρμοδιότητες. Ο Θ. Πάγκαλος θα είναι επικεφαλής του ΚΥΣΕΑ που εποπτεύει στα θέματα άμυνας και εξωτερικής πολιτικής. Έτσι ο Ε. Βενιζέλος, που στο παρελθόν αμφισβήτησε την ηγεσία του Γ. Παπανδρέου σήμερα πήρε ένα σημαντικό υπουργείο, αυτό της Εθνικής Άμυνας, αλλά έχει για αναπληρωτή υπουργό τον Π. Μπεγλίτη άνθρωπο της απολύτου εμπιστοσύνης του Πρωθυπουργού και ελεγκτή τον αντιπρόεδρο Θ. Πάγκαλο με τον οποίο δεν έχει και τις πιο καλές σχέσεις. Με αυτή την έννοια ο Γ. Παπανδρέου κινήθηκε πολιτικά με αριστοτεχνική μαεστρία. Και αξιοποίησε τον χθεσινό αντίπαλό του και τον έχει κάτω από απόλυτο έλεγχο.
Ο νέος Πρωθυπουργός έκανε σημαντικές αλλαγές στα υπουργικά χαρτοφυλάκια. Σε αρκετά υπουργεία υπήρχε ανάγκη αναδιάταξης των αρμοδιοτήτων. Μένει να δούμε αν θα προχωρήσει τώρα που είναι αρχή και σε αλλαγές στις περιφέρειες, στις νομαρχίες και στους δήμους. Γιατί το κράτος πάσχει δυστυχώς σε όλα τα επίπεδα. Όμως τη την ήθελε την παρουσία του Συνήγορου του Πολίτη στο πρώτο υπουργικό συμβούλιο;
Ο άνθρωπος μίλησε ως συνήγορος των δημοσίων υπαλλήλων και όχι ως επικεφαλής της ανεξάρτητης αρχής που υπερασπίζεται τα δικαιώματα των πολιτών, απέναντι στον επίορκο δημόσιο λειτουργό. Λες και το πρόβλημα αρχίζει και τελειώνει στην έλλειψη εμπιστοσύνης προς τους δημοσίους υπαλλήλους. Αλήθεια για το γρηγορόσημο και τα κάθε λογής λαδώματα, δεν άκουσε τίποτε ο κύριος συνήγορος;
Όλοι ευχόμαστε κάτι να γίνει στα δημόσια πράγματα της χώρας. Θα περιμένουμε και φυσικά θα κρίνουμε.
Σάββατο 3 Οκτωβρίου 2009
Κρίσιμη ψήφος για εξουσία με αγκάθια
Η προεκλογική μάχη τελείωσε και δεν μένει τώρα παρά να δούμε, πια θα είναι αύριο το βράδυ η απόφαση του κυρίαρχου λαού.
Βεβαίως ο λαός καλείται κατά το Σύνταγμα να αποφασίσει με την ψήφο του και να δώσει εντολή διακυβέρνησης για την επόμενη τετραετία.
Τον λαό, στον οποίο τώρα όλοι προσφεύγουν ζητώντας την ψήφο του, θα τον ξαναθυμηθούν στις επόμενες εκλογές. Ενώ τώρα τον προσεγγίζουν φιλικά και του υπόσχονται λαγούς με πετραχήλια την Δευτέρα θα τον έχουν ξεχάσει. Θα θρονιαστούν στα πολυτελή γραφεία της εξουσίας, θα χαθούν στα αναπαυτικά καθίσματα των πανάκριβων, αλλά οικολογικών αυτοκινήτων τους και θα είναι απρόσιτοι στους κοινούς θνητούς δηλ. τους πολίτες. Το επόμενο ραντεβού τους με τους πολίτες θα είναι, πότε άλλοτε, στην επόμενη προεκλογική περίοδο.
Για τις αυριανές εκλογές δεν είναι λίγοι οι πολίτες που προβληματίζονται ιδιαίτερα. Δεν είναι απλώς αναποφάσιστοι, προσπαθούν να ζυγίσουν τη μια την άλλη ή την τρίτη απόφασή τους. Σκέπτονται όχι το καλύτερο αύριο, για τους ίδιους και τα παιδιά τους, αλλά το μικρότερο κακό που θα προκύψει από την άλφα την βήτα ή την τρίτη επιλογή τους. Εδώ δεν υπάρχει δίλημμα υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Πρόβλημα για το αύριο. Βεβαίως ο ωχαδερφισμός ορισμένων που μπορεί να και αρκετοί δεν φτάνει στο αύριο. Βολεύεται στο σήμερα. Όμως, για όσους δεν σκέπτονται όλα αυτά, μια και η ζωή είναι μικρή και δεν μπαίνουν στον κόπο να κουράσουν το μυαλό τους, θα τα δούμε εν τάχει μήπως και τους συγκινήσουν.
Και αρχίζουμε με τα χοντρά. Το έλλειμμα επί του ΑΕΠ έφτασε αισίως το 8%. Ο ρυθμός ανάπτυξης έχει αρνητικό πρόσημο. Η ανεργία όπως όλα δείχνουν θα βρεθεί σύντομα σε διψήφια ποσοστά. Το 2009 το ελληνικό δημόσιο θα δανειστεί το ποσό ρεκόρ που φτάνει τα εξήντα δισεκατομμύρια και το συνολικό χρέος θα φλερτάρει τα τριακόσια δισεκατομμύρια.
Αυτά τα προβλήματα σε ένα κράτος που αδυνατεί να εισπράξει τις οφειλές των τριάντα και πλέον δισεκατομμυρίων, που δεν μπορεί να ελέγξει τα έξοδά του, που δεν είδε την μεγάλη κρίση που ξεκίνησε εδώ κι ένα χρόνο και που νομίζει ότι μπορεί να ξοδεύει περισσότερα, απ όσα εισπράττει, είναι βουνό που δύσκολα μπορεί να διαβεί ένας ξυπόλητος άνθρωπος.
Υπάρχει θα πει κανείς το ΕΣΠΑ το κοινοτικό χρήμα που μπορεί να κινήσει την οικονομία και να δημιουργήσει ανάπτυξη και νέες θέσεις εργασίας. Όμως και αυτό θα τελειώσει το 2013 όπως και οι κοινοτικές επιδοτήσεις. Και μετά τι γίνεται; Και δεν είναι μόνο τα οικονομικά.
Υπάρχουν και αυτά που αποκαλούμε εθνικά. Τα ελληνοτουρκικά παρά τις κουμπαριές τα ζεϊμπέκικα και την θερμή υποστήριξη της ενταξιακής πορείας της Άγκυρας, πάνε από το κακό στο χειρότερο, ενώ το ίδιο συμβαίνει και στο σκοπιανό που έχει εγκαταλειφθεί στην τύχη του. Τέλος το κυπριακό έχει κακοφορμίσει. Οι διαπραγματεύσεις από τις οποίες η Αθήνα είναι παντελώς απούσα, βρίσκονται στο πιο κρίσιμό τους σημείο και το αύριο μπορεί να οδηγήσει στα χειρότερα μια και η Τουρκία έχει προβάλλει στη διεθνή κοινότητα την εικόνα του μέρους που θέλει διακαώς λύση την οποία δεν αποδέχονται οι ελληνοκύπριοι.
Απέναντι σε αυτά τα καυτά προβλήματα θα καθίσει την προσεχή Δευτέρα ο επικεφαλής του κόμματος που θα συγκεντρώσει την προτίμηση των ψηφοφόρων και για αυτά θα πρέπει να πάρει κρίσιμες αποφάσεις. Η εξουσία δεν είναι ούτε περίπατος, ούτε θώκος άνετος για να βολευτούν οι ορδές των στελεχών. Είναι μεγάλη ευθύνη όχι μόνο στο σήμερα αλλά και στο αύριο αυτής της χώρας.
Βεβαίως ο λαός καλείται κατά το Σύνταγμα να αποφασίσει με την ψήφο του και να δώσει εντολή διακυβέρνησης για την επόμενη τετραετία.
Τον λαό, στον οποίο τώρα όλοι προσφεύγουν ζητώντας την ψήφο του, θα τον ξαναθυμηθούν στις επόμενες εκλογές. Ενώ τώρα τον προσεγγίζουν φιλικά και του υπόσχονται λαγούς με πετραχήλια την Δευτέρα θα τον έχουν ξεχάσει. Θα θρονιαστούν στα πολυτελή γραφεία της εξουσίας, θα χαθούν στα αναπαυτικά καθίσματα των πανάκριβων, αλλά οικολογικών αυτοκινήτων τους και θα είναι απρόσιτοι στους κοινούς θνητούς δηλ. τους πολίτες. Το επόμενο ραντεβού τους με τους πολίτες θα είναι, πότε άλλοτε, στην επόμενη προεκλογική περίοδο.
Για τις αυριανές εκλογές δεν είναι λίγοι οι πολίτες που προβληματίζονται ιδιαίτερα. Δεν είναι απλώς αναποφάσιστοι, προσπαθούν να ζυγίσουν τη μια την άλλη ή την τρίτη απόφασή τους. Σκέπτονται όχι το καλύτερο αύριο, για τους ίδιους και τα παιδιά τους, αλλά το μικρότερο κακό που θα προκύψει από την άλφα την βήτα ή την τρίτη επιλογή τους. Εδώ δεν υπάρχει δίλημμα υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Πρόβλημα για το αύριο. Βεβαίως ο ωχαδερφισμός ορισμένων που μπορεί να και αρκετοί δεν φτάνει στο αύριο. Βολεύεται στο σήμερα. Όμως, για όσους δεν σκέπτονται όλα αυτά, μια και η ζωή είναι μικρή και δεν μπαίνουν στον κόπο να κουράσουν το μυαλό τους, θα τα δούμε εν τάχει μήπως και τους συγκινήσουν.
Και αρχίζουμε με τα χοντρά. Το έλλειμμα επί του ΑΕΠ έφτασε αισίως το 8%. Ο ρυθμός ανάπτυξης έχει αρνητικό πρόσημο. Η ανεργία όπως όλα δείχνουν θα βρεθεί σύντομα σε διψήφια ποσοστά. Το 2009 το ελληνικό δημόσιο θα δανειστεί το ποσό ρεκόρ που φτάνει τα εξήντα δισεκατομμύρια και το συνολικό χρέος θα φλερτάρει τα τριακόσια δισεκατομμύρια.
Αυτά τα προβλήματα σε ένα κράτος που αδυνατεί να εισπράξει τις οφειλές των τριάντα και πλέον δισεκατομμυρίων, που δεν μπορεί να ελέγξει τα έξοδά του, που δεν είδε την μεγάλη κρίση που ξεκίνησε εδώ κι ένα χρόνο και που νομίζει ότι μπορεί να ξοδεύει περισσότερα, απ όσα εισπράττει, είναι βουνό που δύσκολα μπορεί να διαβεί ένας ξυπόλητος άνθρωπος.
Υπάρχει θα πει κανείς το ΕΣΠΑ το κοινοτικό χρήμα που μπορεί να κινήσει την οικονομία και να δημιουργήσει ανάπτυξη και νέες θέσεις εργασίας. Όμως και αυτό θα τελειώσει το 2013 όπως και οι κοινοτικές επιδοτήσεις. Και μετά τι γίνεται; Και δεν είναι μόνο τα οικονομικά.
Υπάρχουν και αυτά που αποκαλούμε εθνικά. Τα ελληνοτουρκικά παρά τις κουμπαριές τα ζεϊμπέκικα και την θερμή υποστήριξη της ενταξιακής πορείας της Άγκυρας, πάνε από το κακό στο χειρότερο, ενώ το ίδιο συμβαίνει και στο σκοπιανό που έχει εγκαταλειφθεί στην τύχη του. Τέλος το κυπριακό έχει κακοφορμίσει. Οι διαπραγματεύσεις από τις οποίες η Αθήνα είναι παντελώς απούσα, βρίσκονται στο πιο κρίσιμό τους σημείο και το αύριο μπορεί να οδηγήσει στα χειρότερα μια και η Τουρκία έχει προβάλλει στη διεθνή κοινότητα την εικόνα του μέρους που θέλει διακαώς λύση την οποία δεν αποδέχονται οι ελληνοκύπριοι.
Απέναντι σε αυτά τα καυτά προβλήματα θα καθίσει την προσεχή Δευτέρα ο επικεφαλής του κόμματος που θα συγκεντρώσει την προτίμηση των ψηφοφόρων και για αυτά θα πρέπει να πάρει κρίσιμες αποφάσεις. Η εξουσία δεν είναι ούτε περίπατος, ούτε θώκος άνετος για να βολευτούν οι ορδές των στελεχών. Είναι μεγάλη ευθύνη όχι μόνο στο σήμερα αλλά και στο αύριο αυτής της χώρας.
Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2009
Μετά τα debate τι;
Και τι δεν είδαμε μέχρι τώρα σ αυτή την προεκλογική περίοδο. Και πάρα πολλά στρογγυλά τραπέζια ή talk show ή πολιτικές συζητήσεις ή όπως αλλιώς θέλει κανείς να τα ονομάσει, είδαμε debate στην έκδοση των έξι, άλλα και στην εντελώς καινούργια έκδοση των δύο μονομάχων που διεκδικούν την πρωθυπουργία.
Και το ερώτημα που προκύπτει είναι αν σε αυτή την χώρα το πολίτευμα είναι Προεδρική ή Προεδρευομένη Δημοκρατία. Γιατί αν είναι Προεδρική ταιριάζει το μοντέλο του debate των έξι, αν είναι Προεδρευομένη ταιριάζει το νέο αυτό των δύο. Θα πει κανείς τι είναι όλα αυτά που λες. Εδώ έχουμε να κάνουμε με δύο υποψηφίους πρωθυπουργούς, αυτοί θα έπρεπε να αναμετρηθούν για να κρίνει ο κόσμος ποιόν θα στείλει στο Μαξίμου και ποιόν στη Βουλή για να ηγείται της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Στην πράξη έτσι θα συμβεί. Όμως οι ευκαιρίες ή μάλλον η αφετηρία του στόχου την εξουσίας είναι για όλους η ίδια. Αυτοί πρέπει να είναι οι κανόνες του δημοκρατικού παιχνιδιού. Στα Προεδρικά συστήματα όπως αυτό των ΗΠΑ ή της Γαλλίας μόνο στον δεύτερο γύρο γίνεται η αναμέτρηση ανάμεσα στα δύο πρόσωπα που διεκδικούν την Προεδρία.
Βέβαια πέρα από όλα αυτά υπάρχει και το φιλοθεάμον κοινό που έχει ιδιαίτερο πάθος με τις κάθε λογής μονομαχίες. Κι αυτά συμβαίνουν από αρχαιοτάτων χρόνων σε όλο τον κόσμο.
Εδώ το έπαθλο δεν είναι χρήμα εδώ έχουμε να κάνουμε με την εξουσία. Και κακά τα ψέματα, το πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα μας παραμερίζει του μικρούς και βγάζει μπροστά τους δύο μεγάλους. Θα πει κανείς ο λαός θέλει σταθερές κυβερνήσεις και το έχει αποδείξει όλα αυτά τα χρόνια. Κι εδώ καμία αντίρρηση. Είπαμε να υπάρχουν ίσες ευκαιρίες. Όμως τα αρχηγικά κόμματα που δεν έπαψαν να υπάρχουν και μετά το φυσικό τέλος των ιστορικών ιδρυτών τους παραμένουν ζητούμενο στις μέρες μας.
Τα συλλογικά όργανα κυβερνητικά ή κομματικά στους δύο μεγάλους σχηματισμούς υπολειτουργούν.
Το υπουργικό συμβούλιο για παράδειγμα συνέρχεται στη χάση και στη φέξη, ενώ στα κομματικά όργανα δεν ακούγονται ελεύθερα οι φωνές των στελεχών.
Ακούμε συχνά, βουλευτές να λένε για πολλά θέματα ότι αυτό ή εκείνο είναι προνόμιο του πρωθυπουργού. Από τον ανασχηματισμό μέχρι την προκήρυξη των εκλογών. Αλλά και του αρχηγού του κόμματος σε άλλα θέματα, όπως το ψηφοδέλτιο Επικρατείας.
Για να φτάσουμε στην απόφαση της κορυφής, χρειάζεται να διαβουλευθεί και η βάση του κόμματος. Όχι απλώς του στοιβάζουμε σε ένα συνέδριο κάθε δύο ή τρία χρόνια ή όποτε έχει ζόρια ο αρχηγός και εκεί παίρνονται οι αποφάσεις δια βοής και πάει λέγοντας.
Η διεύρυνση της Δημοκρατίας επιβάλει πιο συλλογικές αποφάσεις σε πολλά επίπεδα. Να έχουν λόγο οι πολίτες καταρχάς εντός των οργάνων. Πέρα από αυτό δεν μπορούν οι αναγνωρίσιμοι λόγω επαγγέλματος ή όσοι τα έχουν καλά με τα μεγάλα κανάλια να έχουν το προνόμιο της επιτυχίας.
Να ξεφύγουμε επιτέλους από τις περιφέρειες των σαράντα και πλέον βουλευτών και να πάμε σε μονοεδρικές. Εδώ θα αναδειχθεί η προσωπικότητα του υποψηφίου που θα υπερτερεί συχνά και του κόμματος, με αποτέλεσμα να περιοριστεί το μαύρο χρήμα που ρέει όπως πάντα άφθονο. Θα τολμήσει άραγε το κατεστημένο της πολιτικής ζωής να κάνει ένα βήμα μπροστά;
Μια τέτοια αλλαγή μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω. Θα μπει στην πολιτική ζωή άραγε μια χαραμάδα αξιοκρατικής λειτουργίας;
Σε μια εποχή αναποτελεσματικότητας του πολιτικού , σε μια περίοδο που ο πολίτης είναι απογοητευμένος μια και τα καθημερινά του προβλήματα δεν λύνονται. Όταν ο κρατικός μηχανισμός είναι εχθρικός απέναντί του και οι υποσχέσεις που παίρνει προεκλογικά ξεχνιούνται την επόμενη μέρα των εκλογών, ποιόν από όλους να πιστέψει ότι θα του λύσει τα χρονίζοντα προβλήματα του; Σ αυτά τα ερωτήματα ποιος θα δώσει στους πολίτες μια απάντηση;
Και το ερώτημα που προκύπτει είναι αν σε αυτή την χώρα το πολίτευμα είναι Προεδρική ή Προεδρευομένη Δημοκρατία. Γιατί αν είναι Προεδρική ταιριάζει το μοντέλο του debate των έξι, αν είναι Προεδρευομένη ταιριάζει το νέο αυτό των δύο. Θα πει κανείς τι είναι όλα αυτά που λες. Εδώ έχουμε να κάνουμε με δύο υποψηφίους πρωθυπουργούς, αυτοί θα έπρεπε να αναμετρηθούν για να κρίνει ο κόσμος ποιόν θα στείλει στο Μαξίμου και ποιόν στη Βουλή για να ηγείται της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Στην πράξη έτσι θα συμβεί. Όμως οι ευκαιρίες ή μάλλον η αφετηρία του στόχου την εξουσίας είναι για όλους η ίδια. Αυτοί πρέπει να είναι οι κανόνες του δημοκρατικού παιχνιδιού. Στα Προεδρικά συστήματα όπως αυτό των ΗΠΑ ή της Γαλλίας μόνο στον δεύτερο γύρο γίνεται η αναμέτρηση ανάμεσα στα δύο πρόσωπα που διεκδικούν την Προεδρία.
Βέβαια πέρα από όλα αυτά υπάρχει και το φιλοθεάμον κοινό που έχει ιδιαίτερο πάθος με τις κάθε λογής μονομαχίες. Κι αυτά συμβαίνουν από αρχαιοτάτων χρόνων σε όλο τον κόσμο.
Εδώ το έπαθλο δεν είναι χρήμα εδώ έχουμε να κάνουμε με την εξουσία. Και κακά τα ψέματα, το πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα μας παραμερίζει του μικρούς και βγάζει μπροστά τους δύο μεγάλους. Θα πει κανείς ο λαός θέλει σταθερές κυβερνήσεις και το έχει αποδείξει όλα αυτά τα χρόνια. Κι εδώ καμία αντίρρηση. Είπαμε να υπάρχουν ίσες ευκαιρίες. Όμως τα αρχηγικά κόμματα που δεν έπαψαν να υπάρχουν και μετά το φυσικό τέλος των ιστορικών ιδρυτών τους παραμένουν ζητούμενο στις μέρες μας.
Τα συλλογικά όργανα κυβερνητικά ή κομματικά στους δύο μεγάλους σχηματισμούς υπολειτουργούν.
Το υπουργικό συμβούλιο για παράδειγμα συνέρχεται στη χάση και στη φέξη, ενώ στα κομματικά όργανα δεν ακούγονται ελεύθερα οι φωνές των στελεχών.
Ακούμε συχνά, βουλευτές να λένε για πολλά θέματα ότι αυτό ή εκείνο είναι προνόμιο του πρωθυπουργού. Από τον ανασχηματισμό μέχρι την προκήρυξη των εκλογών. Αλλά και του αρχηγού του κόμματος σε άλλα θέματα, όπως το ψηφοδέλτιο Επικρατείας.
Για να φτάσουμε στην απόφαση της κορυφής, χρειάζεται να διαβουλευθεί και η βάση του κόμματος. Όχι απλώς του στοιβάζουμε σε ένα συνέδριο κάθε δύο ή τρία χρόνια ή όποτε έχει ζόρια ο αρχηγός και εκεί παίρνονται οι αποφάσεις δια βοής και πάει λέγοντας.
Η διεύρυνση της Δημοκρατίας επιβάλει πιο συλλογικές αποφάσεις σε πολλά επίπεδα. Να έχουν λόγο οι πολίτες καταρχάς εντός των οργάνων. Πέρα από αυτό δεν μπορούν οι αναγνωρίσιμοι λόγω επαγγέλματος ή όσοι τα έχουν καλά με τα μεγάλα κανάλια να έχουν το προνόμιο της επιτυχίας.
Να ξεφύγουμε επιτέλους από τις περιφέρειες των σαράντα και πλέον βουλευτών και να πάμε σε μονοεδρικές. Εδώ θα αναδειχθεί η προσωπικότητα του υποψηφίου που θα υπερτερεί συχνά και του κόμματος, με αποτέλεσμα να περιοριστεί το μαύρο χρήμα που ρέει όπως πάντα άφθονο. Θα τολμήσει άραγε το κατεστημένο της πολιτικής ζωής να κάνει ένα βήμα μπροστά;
Μια τέτοια αλλαγή μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω. Θα μπει στην πολιτική ζωή άραγε μια χαραμάδα αξιοκρατικής λειτουργίας;
Σε μια εποχή αναποτελεσματικότητας του πολιτικού , σε μια περίοδο που ο πολίτης είναι απογοητευμένος μια και τα καθημερινά του προβλήματα δεν λύνονται. Όταν ο κρατικός μηχανισμός είναι εχθρικός απέναντί του και οι υποσχέσεις που παίρνει προεκλογικά ξεχνιούνται την επόμενη μέρα των εκλογών, ποιόν από όλους να πιστέψει ότι θα του λύσει τα χρονίζοντα προβλήματα του; Σ αυτά τα ερωτήματα ποιος θα δώσει στους πολίτες μια απάντηση;
Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2009
Τα χερά και τα χλωρά
Πριν από ένα μήνα κάηκαν πάνω από διακόσιες χιλιάδες στρέμματα στην Ανατολική Αττική. Συνήθως, σε όλες τις πυρκαγιές, μικρές ή μεγάλες, όλα ξεκινούν από τα ξερά χόρτα. Αυτά είναι το προσάναμμα. Ακολουθεί η εφιαλτική συνέχεια που κατακαίει τις δασικές εκτάσεις. Βεβαίως μια ακόμη καταστροφή της φύσης, που αποτελεί τον πνεύμονα ζωής του ανθρώπου, ξεχνιέται γρήγορα. Ιδίως όταν ακολουθεί προεκλογική περίοδος.
Αυτό συνέβη πριν δύο χρόνια. Επαναλαμβάνεται και τώρα.
Όμως ξερά δεν υπάρχουν μόνο στη φύση. Υπάρχουν και στην πολιτική. Έχουμε δει πολλές φορές να επιβιώνουν φελλοί και να βγαίνουν εκτός μάχης πολιτικοί που προσέφεραν και έχουν δυνατότητα και πείρα να συνεχίσουν τη δράση τους. Ο λόγος για τον Αλέκο Παπαδόπουλο που τα «φίλια» πασοκικά πυρά τον έθεσαν προεκλογικά εκτός μάχης.
Εκτός μάχης βγήκαν, με δική τους πρωτοβουλία, αρκετοί πρωτοκλασάτοι και από τη Ν.Δ. Από το Μιχάλη Λιάπη και τον Βαγγέλη Βουλγαράκη μέχρι την Άννα Μπενάκη-Ψαρούδα. Κάποιοι άλλοι τέως βουλευτές προτίμησαν τη μεταγραφή. Πιστεύουν ότι θα έχουν καλύτερη τύχη στο δημοσκοπικά ανερχόμενο ΛΑΟΣ. Στη ζωή ισχύει ενίοτε το πιραντελλικό «έτσι είναι αν έτσι νομίζεται».Η κάλπη θα δικαιώσει ή θα απορρίψει την επιλογή της κάθε μετακίνησης. Κυριακή κοντή γιορτή η 4η Οκτωβρίου.
Όπως ήδη γνωρίζουν και οι εκτός των κομματικών τειχών ευρισκόμενοι η πραγματική μάχη δεν γίνεται ανάμεσα στα κόμματα αλλά μεταξύ των υποψηφίων του ιδίου κόμματος. Τόσο στις μεγάλες περιφέρειες όσο και στις μικρότερες. Το θάψιμο δεν γίνεται για τους αντιπάλους, αλλά για τους συνυποψήφιους.
Από τη μια οι δημοσκοπήσεις κι από την άλλη τα exit pools έχουν απομυθοποιήσει το αποτέλεσμα. Είναι κάτι σαν το υπερηχογράφημα που παρουσιάζει το φύλο του παιδιού μετά από κάποιο μήνα της κύησης. Έτσι δεν ισχύει πια το ρηθέν από τον Χαρίλαο Φλωράκη ότι η κάλπη είναι γκαστρωμένη.
Με τα στοιχεία αυτά περίπου δεδομένα, οι υποψήφιοι τρέχουν για την εκλογή τους και βάζουν τις δέουσες τρικλοποδιές στους συνυποψήφιους τους από το ίδιο κόμμα, με στόχους διαφορετικούς, ανάλογα με τα πρόσωπα. Οι πολλοί τρέχουν για να πάρουν την έδρα. Λιγότεροι διεκδικούν πρωτιά στα κόμματα που βρίσκονται κοντά στην εξουσία, με σκοπό να βρεθούν στη λίστα αυτών που θα τους ανατεθεί υπουργικό χαρτοφυλάκιο.
Υπάρχουν και οι κάθε λογής δελφίνοι που ενδιαφέρονται να έρθουν πρώτοι των πρώτων για να μπορέσουν να διεκδικήσουν την κατάλληλη στιγμή αρχηγικό ρόλο.
Όλες αυτές οι μάχες κοστίζουν. Εδώ μπλέκεται το μαύρο χρήμα. Άντε να εκλεγεί κάποιος αξιόλογος, αλλά άγνωστος, χωρίς χρήματα στη δεύτερη περιφέρεια της Αθήνας. Αστεία πράγματα. Και το σοβαρότερο, αν δεν σε παίζουν τα μεγάλα κανάλια. Σε αυτή την πραγματικότητα που ζούμε ο δρόμος παραμένει κλειστός για όσους με ιδέες και όραμα επιδιώκουν να υπηρετήσουν τα κοινά. Έτσι βολεύονται οι επαγγελματίες ,οι επώνυμοι, τα τζάκια.
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι οι μονοεδρικές, δηλαδή μικρές περιφέρειες του ενός βουλευτή, θα έλυναν εν μέρει το πρόβλημα του μαύρου χρήματος και της ιδιότυπης ομηρίας από τα ΜΜΕ. Θα έφερναν τον βουλευτή σε συνεχή επαφή με τους πολίτες της περιφέρειας του και θα εξανάγκαζαν τους αρχηγούς των κομμάτων να επιλέγουν τους καλύτερους. Παράλληλα θα απελευθέρωναν τους ψηφοφόρους από την στενή κομματική προτίμηση.
Η ιδέα είναι καλή. Όμως ποιος θα την τολμήσει; ΟΙ μικροί την φοβούνται, παρά την διασφάλιση τους με την αναλογική εκλογή από ένα διευρυμένο ψηφοδέλτιο επικρατείας, ενώ οι μεγάλοι θα υποκύψουν στις πιέσεις των βουλευτών που λένε μη μου τους κύκλους τάρατται. Και τι θα γίνει; Θα συνεχίσουμε να βράζουμε στο ζουμί μας; Θα ακούμε για κάποιες siemens που χρηματοδοτούν με μαύρο χρήμα το σπάταλο πολιτικό σύστημα και θα το προσπερνάμε αδιάφορά; Για να δούμε, τα ξερά θα εξακολουθήσουν να τρώνε τα χλωρά;
Αυτό συνέβη πριν δύο χρόνια. Επαναλαμβάνεται και τώρα.
Όμως ξερά δεν υπάρχουν μόνο στη φύση. Υπάρχουν και στην πολιτική. Έχουμε δει πολλές φορές να επιβιώνουν φελλοί και να βγαίνουν εκτός μάχης πολιτικοί που προσέφεραν και έχουν δυνατότητα και πείρα να συνεχίσουν τη δράση τους. Ο λόγος για τον Αλέκο Παπαδόπουλο που τα «φίλια» πασοκικά πυρά τον έθεσαν προεκλογικά εκτός μάχης.
Εκτός μάχης βγήκαν, με δική τους πρωτοβουλία, αρκετοί πρωτοκλασάτοι και από τη Ν.Δ. Από το Μιχάλη Λιάπη και τον Βαγγέλη Βουλγαράκη μέχρι την Άννα Μπενάκη-Ψαρούδα. Κάποιοι άλλοι τέως βουλευτές προτίμησαν τη μεταγραφή. Πιστεύουν ότι θα έχουν καλύτερη τύχη στο δημοσκοπικά ανερχόμενο ΛΑΟΣ. Στη ζωή ισχύει ενίοτε το πιραντελλικό «έτσι είναι αν έτσι νομίζεται».Η κάλπη θα δικαιώσει ή θα απορρίψει την επιλογή της κάθε μετακίνησης. Κυριακή κοντή γιορτή η 4η Οκτωβρίου.
Όπως ήδη γνωρίζουν και οι εκτός των κομματικών τειχών ευρισκόμενοι η πραγματική μάχη δεν γίνεται ανάμεσα στα κόμματα αλλά μεταξύ των υποψηφίων του ιδίου κόμματος. Τόσο στις μεγάλες περιφέρειες όσο και στις μικρότερες. Το θάψιμο δεν γίνεται για τους αντιπάλους, αλλά για τους συνυποψήφιους.
Από τη μια οι δημοσκοπήσεις κι από την άλλη τα exit pools έχουν απομυθοποιήσει το αποτέλεσμα. Είναι κάτι σαν το υπερηχογράφημα που παρουσιάζει το φύλο του παιδιού μετά από κάποιο μήνα της κύησης. Έτσι δεν ισχύει πια το ρηθέν από τον Χαρίλαο Φλωράκη ότι η κάλπη είναι γκαστρωμένη.
Με τα στοιχεία αυτά περίπου δεδομένα, οι υποψήφιοι τρέχουν για την εκλογή τους και βάζουν τις δέουσες τρικλοποδιές στους συνυποψήφιους τους από το ίδιο κόμμα, με στόχους διαφορετικούς, ανάλογα με τα πρόσωπα. Οι πολλοί τρέχουν για να πάρουν την έδρα. Λιγότεροι διεκδικούν πρωτιά στα κόμματα που βρίσκονται κοντά στην εξουσία, με σκοπό να βρεθούν στη λίστα αυτών που θα τους ανατεθεί υπουργικό χαρτοφυλάκιο.
Υπάρχουν και οι κάθε λογής δελφίνοι που ενδιαφέρονται να έρθουν πρώτοι των πρώτων για να μπορέσουν να διεκδικήσουν την κατάλληλη στιγμή αρχηγικό ρόλο.
Όλες αυτές οι μάχες κοστίζουν. Εδώ μπλέκεται το μαύρο χρήμα. Άντε να εκλεγεί κάποιος αξιόλογος, αλλά άγνωστος, χωρίς χρήματα στη δεύτερη περιφέρεια της Αθήνας. Αστεία πράγματα. Και το σοβαρότερο, αν δεν σε παίζουν τα μεγάλα κανάλια. Σε αυτή την πραγματικότητα που ζούμε ο δρόμος παραμένει κλειστός για όσους με ιδέες και όραμα επιδιώκουν να υπηρετήσουν τα κοινά. Έτσι βολεύονται οι επαγγελματίες ,οι επώνυμοι, τα τζάκια.
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι οι μονοεδρικές, δηλαδή μικρές περιφέρειες του ενός βουλευτή, θα έλυναν εν μέρει το πρόβλημα του μαύρου χρήματος και της ιδιότυπης ομηρίας από τα ΜΜΕ. Θα έφερναν τον βουλευτή σε συνεχή επαφή με τους πολίτες της περιφέρειας του και θα εξανάγκαζαν τους αρχηγούς των κομμάτων να επιλέγουν τους καλύτερους. Παράλληλα θα απελευθέρωναν τους ψηφοφόρους από την στενή κομματική προτίμηση.
Η ιδέα είναι καλή. Όμως ποιος θα την τολμήσει; ΟΙ μικροί την φοβούνται, παρά την διασφάλιση τους με την αναλογική εκλογή από ένα διευρυμένο ψηφοδέλτιο επικρατείας, ενώ οι μεγάλοι θα υποκύψουν στις πιέσεις των βουλευτών που λένε μη μου τους κύκλους τάρατται. Και τι θα γίνει; Θα συνεχίσουμε να βράζουμε στο ζουμί μας; Θα ακούμε για κάποιες siemens που χρηματοδοτούν με μαύρο χρήμα το σπάταλο πολιτικό σύστημα και θα το προσπερνάμε αδιάφορά; Για να δούμε, τα ξερά θα εξακολουθήσουν να τρώνε τα χλωρά;
Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 2009
Η οικονομία την επόμενη μέρα
Ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στη Θεσσαλονίκη έκανε μια ιδιαίτερα καλή εμφάνιση. Θα έλεγε κανείς ότι ήταν ένας άλλος Παπανδρέου. Ήταν άνετος, απόφυγε τα λάθη και τις κακοτοπιές και παρουσίασε τις θέσεις του κόμματός του για την οικονομία με υποσχόμενος αυξήσεις πάνω από τον πληθωρισμό και συντάξεις 950 ευρώ για κάθε ζευγάρι.
Όλα αυτά καλά ακούγονται στ αυτιά κάθε εργαζόμενου και χαμηλοσυνταξιούχου. Στο ερώτημα που θα βρεθούν τα χρήματα για τις
παροχές αυτές η απάντηση ήταν από την φορολόγηση των πλουσίων.
Παράλληλα τόνισε ότι δεν θα αυξηθούν οι φορολογικές κλίμακες των επιχειρήσεων. Προσβλέπει διαβεβαίωσε το ακροατήριο του στους ανείσπρακτους φόρους που έφρασαν αισίως τα 31 δις ευρώ.
Ταυτόχρονα υποστήριξε ότι θα δώσει πρόσθετα κονδύλια για την υγεία και την παιδεία. Δεν παρέλειψε να υποσχεθεί επαναδιαπραγμάτευση με την Ντόιτσε Τελεκομ προκειμένου να αποκτήσει στρατηγικό έλεγχο το κράτος στις τηλεπικοινωνίες. Ακόμη και για την Ολυμπιακή που περνάει στα χέρια ιδιώτη σε λίγες ημέρες είπε ότι θα αποκτήσει συμμετοχή εκ νέου το κράτος. Όπως είναι γνωστό όταν το κράτος την είχε στα χέρια του κόστιζε στον φορολογούμενο πολίτη ένα εκατομμύριο ευρώ την ημέρα. Προχθές ο Ανδρέας Βγενόπουλος επανέλαβε την πρότασή του λέγοντας ότι αν η νέα κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές επιθυμεί να αναλάβει εκ νέου την Ολυμπιακή ό ίδιος δεν θα προβάλλει καμιάν αντίρρηση. Το θέμα είναι αν τα οικονομικά του κράτους και τα ελλείμματα αφήνουν περιθώρια για ένα τέτοιο εγχείρημα ή αν η δεδομένη επιχειρηματική αποτυχία του δημοσίου επιτρέπει εμπλοκή του κράτους σε μια εμπορική δραστηριότητα. Ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είπε ακόμη ότι θα ζητήσει από τις Βρυξέλλες τριετή περίοδο για την κάλυψη των ελλειμμάτων, για την ώρα μας δίνουν ένα μόνο χρόνο, ενώ ταυτόχρονα διαβεβαίωσε ότι παγώνουν τα τιμολόγια των ΔΕΚΟ για ένα χρόνο. Στο οικονομικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ περιλαμβάνεται επίσης και η ένταξη όλων των εισοδημάτων σε ενιαία φορολογική κλίμακα. Αυτό για παράδειγμα σημαίνει ότι τα κέρδη από το χρηματιστήριο θα φορολογούνται και πέρα του 10% που ισχύει σήμερα. Θα πει κανείς γιατί να μην φορολογούνται. Όμως όπως είναι γνωστό ο μισός τζίρος στο χρηματιστήριο προέρχεται από ξένα κεφάλαια. Μελέτησε άραγε κάποιος αν οι επενδυτές του εξωτερικού θα θεωρήσουν ελκυστική την ελληνική αγορά με αυτή την αλλαγή του φορολογικού συστήματος; Γιατί πολλά πράγματα στην οικονομία λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία. Και βεβαίως θα πει κανείς τι ενδιαφέρει αυτό τον μισθωτό ή τον συνταξιούχο. Το χρηματιστήριο πέρα από τον τζόγο που συχνά πυκνά γυρίζει μπούμερανγκ είναι και πηγή άντλησης κεφαλαίων για τις επιχειρήσεις. Αυτό σημαίνει ανάπτυξη άρα και θέσεις εργασίας.
Στις παροχές περιλαμβάνονται και οι αυξήσεις πάνω από τον πληθωρισμό. Τον περασμένο μήνα ο πληθωρισμός ο επίσημος φυσικά έκλεισε στο 1%. Αυτό σημαίνει ότι 1,2% είναι αύξηση πάνω από τον πληθωρισμό και μεταφράζεται στα 1000 ευρώ το μήνα σε αύξηση της τάξεως των 12 ευρώ το μήνα. Τι ανάγκες του άραγε μπορεί να καλύψει ένας εργαζόμενος με την αύξηση των 12 ευρώ το μήνα;
Όπως διευκρίνισε ο κ. Παπανδρέου ο στόχος της χαμηλότερης σύνταξης των 950 ευρώ για κάθε ζευγάρι θα υλοποιηθεί εν ευθέτω χρόνο πράγμα που σημαίνει ότι στην πράξη δεν υπάρχει άμεση δέσμευση.
Μίλησε ακόμη ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ για περιορισμό της κρατικής σπατάλης, για διαφάνεια εξόδων και για αξιοκρατία στο δημόσιο τομέα.
Το θέμα είναι πως αυτό το ευχολόγιο θα πάρει σάρκα και οστά. Γιατί μέχρι τώρα από πολλούς το ακούσαμε αλλά από κανένα δεν είδαμε να υλοποιείτε.
Η κυβερνητική δραστηριότητα στην σημερινή δεδομένη δύσκολη συγκυρία δεν επιτρέπει ούτε επιχειρηματικά ανοίγματα του δημοσίου, ούτε αλόγιστες παροχές. Γι αυτό και πρέπει η οικονομία να αντιμετωπισθεί με σοβαρότητα και προσοχή. Τα κάθε λογής ελλείμματα το επιβάλλουν.
Όλα αυτά καλά ακούγονται στ αυτιά κάθε εργαζόμενου και χαμηλοσυνταξιούχου. Στο ερώτημα που θα βρεθούν τα χρήματα για τις
παροχές αυτές η απάντηση ήταν από την φορολόγηση των πλουσίων.
Παράλληλα τόνισε ότι δεν θα αυξηθούν οι φορολογικές κλίμακες των επιχειρήσεων. Προσβλέπει διαβεβαίωσε το ακροατήριο του στους ανείσπρακτους φόρους που έφρασαν αισίως τα 31 δις ευρώ.
Ταυτόχρονα υποστήριξε ότι θα δώσει πρόσθετα κονδύλια για την υγεία και την παιδεία. Δεν παρέλειψε να υποσχεθεί επαναδιαπραγμάτευση με την Ντόιτσε Τελεκομ προκειμένου να αποκτήσει στρατηγικό έλεγχο το κράτος στις τηλεπικοινωνίες. Ακόμη και για την Ολυμπιακή που περνάει στα χέρια ιδιώτη σε λίγες ημέρες είπε ότι θα αποκτήσει συμμετοχή εκ νέου το κράτος. Όπως είναι γνωστό όταν το κράτος την είχε στα χέρια του κόστιζε στον φορολογούμενο πολίτη ένα εκατομμύριο ευρώ την ημέρα. Προχθές ο Ανδρέας Βγενόπουλος επανέλαβε την πρότασή του λέγοντας ότι αν η νέα κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές επιθυμεί να αναλάβει εκ νέου την Ολυμπιακή ό ίδιος δεν θα προβάλλει καμιάν αντίρρηση. Το θέμα είναι αν τα οικονομικά του κράτους και τα ελλείμματα αφήνουν περιθώρια για ένα τέτοιο εγχείρημα ή αν η δεδομένη επιχειρηματική αποτυχία του δημοσίου επιτρέπει εμπλοκή του κράτους σε μια εμπορική δραστηριότητα. Ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είπε ακόμη ότι θα ζητήσει από τις Βρυξέλλες τριετή περίοδο για την κάλυψη των ελλειμμάτων, για την ώρα μας δίνουν ένα μόνο χρόνο, ενώ ταυτόχρονα διαβεβαίωσε ότι παγώνουν τα τιμολόγια των ΔΕΚΟ για ένα χρόνο. Στο οικονομικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ περιλαμβάνεται επίσης και η ένταξη όλων των εισοδημάτων σε ενιαία φορολογική κλίμακα. Αυτό για παράδειγμα σημαίνει ότι τα κέρδη από το χρηματιστήριο θα φορολογούνται και πέρα του 10% που ισχύει σήμερα. Θα πει κανείς γιατί να μην φορολογούνται. Όμως όπως είναι γνωστό ο μισός τζίρος στο χρηματιστήριο προέρχεται από ξένα κεφάλαια. Μελέτησε άραγε κάποιος αν οι επενδυτές του εξωτερικού θα θεωρήσουν ελκυστική την ελληνική αγορά με αυτή την αλλαγή του φορολογικού συστήματος; Γιατί πολλά πράγματα στην οικονομία λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία. Και βεβαίως θα πει κανείς τι ενδιαφέρει αυτό τον μισθωτό ή τον συνταξιούχο. Το χρηματιστήριο πέρα από τον τζόγο που συχνά πυκνά γυρίζει μπούμερανγκ είναι και πηγή άντλησης κεφαλαίων για τις επιχειρήσεις. Αυτό σημαίνει ανάπτυξη άρα και θέσεις εργασίας.
Στις παροχές περιλαμβάνονται και οι αυξήσεις πάνω από τον πληθωρισμό. Τον περασμένο μήνα ο πληθωρισμός ο επίσημος φυσικά έκλεισε στο 1%. Αυτό σημαίνει ότι 1,2% είναι αύξηση πάνω από τον πληθωρισμό και μεταφράζεται στα 1000 ευρώ το μήνα σε αύξηση της τάξεως των 12 ευρώ το μήνα. Τι ανάγκες του άραγε μπορεί να καλύψει ένας εργαζόμενος με την αύξηση των 12 ευρώ το μήνα;
Όπως διευκρίνισε ο κ. Παπανδρέου ο στόχος της χαμηλότερης σύνταξης των 950 ευρώ για κάθε ζευγάρι θα υλοποιηθεί εν ευθέτω χρόνο πράγμα που σημαίνει ότι στην πράξη δεν υπάρχει άμεση δέσμευση.
Μίλησε ακόμη ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ για περιορισμό της κρατικής σπατάλης, για διαφάνεια εξόδων και για αξιοκρατία στο δημόσιο τομέα.
Το θέμα είναι πως αυτό το ευχολόγιο θα πάρει σάρκα και οστά. Γιατί μέχρι τώρα από πολλούς το ακούσαμε αλλά από κανένα δεν είδαμε να υλοποιείτε.
Η κυβερνητική δραστηριότητα στην σημερινή δεδομένη δύσκολη συγκυρία δεν επιτρέπει ούτε επιχειρηματικά ανοίγματα του δημοσίου, ούτε αλόγιστες παροχές. Γι αυτό και πρέπει η οικονομία να αντιμετωπισθεί με σοβαρότητα και προσοχή. Τα κάθε λογής ελλείμματα το επιβάλλουν.
Κυριακή 17 Μαΐου 2009
Το δημοκρατικό έλλειμμα στις επιλογές
Μόλις τρεις εβδομάδες πριν από τις ευρωεκλογές, οι αρχηγοί των δύο μεγαλυτέρων κομμάτων εδέησαν να παρουσιάσουν με τελετουργικό που απαιτούν τα επικοινωνιακά τους επιτελεία, τις ευρωλίστες τους.
Ανακοίνωσαν με δύο λόγια, ποιοι θα εγκατασταθούν για τα επόμενα πέντε χρόνια στις Βρυξέλλες. Στο εύλογο ερώτημα των ημερών για τους υποψηφίους τα στελέχη των δύο αυτών κομμάτων μας απαντούσαν ο Πρόεδρος του κόμματος θα αποφασίσει.
Κανένας δεν διαμαρτυρήθηκε για την απαράδεκτη αυτή διαδικασία επιλογής των υποψηφίων από όλα σχεδόν τα κόμματα που εκπροσωπούνται στο Κοινοβούλιο.
Ούτε οι πολίτες, οργανωμένοι και μη, ούτε οι πολιτικοί, ούτε βεβαίως και οι κάθε λογής αναλυτές των τηλεπαραθύρων.
Έχουμε όλοι αποδεχθεί την αρχηγική αυθεντία. Αυτόν που τα ξέρει όλα ,αυτόν που αποφασίζει για όλα. Άλλωστε και τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ όλες αυτές τις ημέρες έφτιαξαν το κλίμα. Οι εξαγγελίες των υποψηφιοτήτων παρουσιάστηκαν ως ντέρμπυ. Γι΄αυτό οι δύο μονομάχοι εξάντλησαν όλα τα περιθώρια και έφτασαν στην τελευταία ημέρα και τότε στην κορύφωση της αγωνίας ανακοίνωσαν τους εκλεκτούς τους, που θα καταλάβουν τις περιζήτητες θέσεις του Ευρωκοινοβουλίου.
Οι αποφάσεις για το ποιοί θα πάνε να μας εκπροσωπήσουν στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, πάρθηκαν κυριολεκτικά πίσω από ερμητικά κλειστές πόρτες. Εμείς απλώς θα ψηφίσουμε το κόμμα της αρεσκείας μας. Οι αρχηγοι διάλεξαν πριν από μας για μας, για το ποιοι θα μας εκπροσωπήσουν.
Από την στιγμή που τα ονόματα βγαίνουν από λίστα και όχι με σταυροδοσία, θα έπρεπε από μια εσωκομματική δημοκρατική διαδικασία, να προκύψει τόσο η επιλογή όσο και η σειρά στο κάθε ψηφοδέλτιο.
Οι τελετές και οι πανηγύρεις στην εξαγγελία τους δεν καλύπτουν το δημοκρατικό έλλειμμα της επιλογής τους. Όλα αυτά αποτελούν ένα επικοινωνιακό περιτύλιγμα που στόχο έχει να ρίξει στάχτη στα μάτια της δημοκρατικής ένδειας στην επιλογή τους. Μέσα από αυτές τις αδιαφανείς διαδικασίες προωθούνται οι ημέτεροι περί τον αρχηγό και τα παιδιά του κομματικού σωλήνα. Τέλος κάποιοι επιτυχημένοι επαγγελματικά βρίσκονται στις τιμητικές θέσεις, δημιουργώντας έτσι το ελκυστικό πακέτο και το άλλοθι για τις υπόλοιπες επιλογές.
Έχουν άδικο μετά από όλα αυτά κάποιοι να σκέφτονται ή να ψηφίσουν εξωκοινοβουλευτικά κόμματα ή να πάνε για μπάνιο το τρήμερο του Αγίου Πνεύματος που συμπίπτει με τις ευρωεκλογές;
Ανακοίνωσαν με δύο λόγια, ποιοι θα εγκατασταθούν για τα επόμενα πέντε χρόνια στις Βρυξέλλες. Στο εύλογο ερώτημα των ημερών για τους υποψηφίους τα στελέχη των δύο αυτών κομμάτων μας απαντούσαν ο Πρόεδρος του κόμματος θα αποφασίσει.
Κανένας δεν διαμαρτυρήθηκε για την απαράδεκτη αυτή διαδικασία επιλογής των υποψηφίων από όλα σχεδόν τα κόμματα που εκπροσωπούνται στο Κοινοβούλιο.
Ούτε οι πολίτες, οργανωμένοι και μη, ούτε οι πολιτικοί, ούτε βεβαίως και οι κάθε λογής αναλυτές των τηλεπαραθύρων.
Έχουμε όλοι αποδεχθεί την αρχηγική αυθεντία. Αυτόν που τα ξέρει όλα ,αυτόν που αποφασίζει για όλα. Άλλωστε και τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ όλες αυτές τις ημέρες έφτιαξαν το κλίμα. Οι εξαγγελίες των υποψηφιοτήτων παρουσιάστηκαν ως ντέρμπυ. Γι΄αυτό οι δύο μονομάχοι εξάντλησαν όλα τα περιθώρια και έφτασαν στην τελευταία ημέρα και τότε στην κορύφωση της αγωνίας ανακοίνωσαν τους εκλεκτούς τους, που θα καταλάβουν τις περιζήτητες θέσεις του Ευρωκοινοβουλίου.
Οι αποφάσεις για το ποιοί θα πάνε να μας εκπροσωπήσουν στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, πάρθηκαν κυριολεκτικά πίσω από ερμητικά κλειστές πόρτες. Εμείς απλώς θα ψηφίσουμε το κόμμα της αρεσκείας μας. Οι αρχηγοι διάλεξαν πριν από μας για μας, για το ποιοι θα μας εκπροσωπήσουν.
Από την στιγμή που τα ονόματα βγαίνουν από λίστα και όχι με σταυροδοσία, θα έπρεπε από μια εσωκομματική δημοκρατική διαδικασία, να προκύψει τόσο η επιλογή όσο και η σειρά στο κάθε ψηφοδέλτιο.
Οι τελετές και οι πανηγύρεις στην εξαγγελία τους δεν καλύπτουν το δημοκρατικό έλλειμμα της επιλογής τους. Όλα αυτά αποτελούν ένα επικοινωνιακό περιτύλιγμα που στόχο έχει να ρίξει στάχτη στα μάτια της δημοκρατικής ένδειας στην επιλογή τους. Μέσα από αυτές τις αδιαφανείς διαδικασίες προωθούνται οι ημέτεροι περί τον αρχηγό και τα παιδιά του κομματικού σωλήνα. Τέλος κάποιοι επιτυχημένοι επαγγελματικά βρίσκονται στις τιμητικές θέσεις, δημιουργώντας έτσι το ελκυστικό πακέτο και το άλλοθι για τις υπόλοιπες επιλογές.
Έχουν άδικο μετά από όλα αυτά κάποιοι να σκέφτονται ή να ψηφίσουν εξωκοινοβουλευτικά κόμματα ή να πάνε για μπάνιο το τρήμερο του Αγίου Πνεύματος που συμπίπτει με τις ευρωεκλογές;
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)