Λίγο πριν από το οδόφραγμα που βρίσκεται στον παλαιό δρόμο στις αγγλικές βάσεις στη Δεκέλεια, που οδηγεί στην Αμμόχωστο που είναι κατεχόμενη πόλη από τα τουρκικά στρατεύματα από το 1974 στην Κύπρο συναντά κανείς ένα υπαίθριο οπωροπωλείο. Εκείνο το απόγευμα που βρέθηκα εκεί δεν υπήρχε ψυχή. Μόνο ένα ραδιόφωνο από ένα διπλανό δωμάτιο έπαιζε δυνατά ελληνική μουσική. Στη γύρω περιοχή δεν υπήρχε ψυχή. Πίσω από το πρόχειρο αυτό μανάβικο υπήρχε ένα αγρόκτημα με εσπεριδοειδή γύρω – γύρω και μέσα σε αυτό μαρούλια, κρεμμυδάκια, ντομάτες, αγγούρια, λάχανα και κάθε λογής λαχανικά. Στο βάθος ένα σπίτι που έμοιαζε να βρίσκεται μέσα στην περιοχή που βρίσκεται υπό τον έλεγχο των τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων.
Που και που περνούσε από τον ήσυχο δρόμο κάποιο αυτοκίνητο για να περάσει στα κατεχόμενα ή να βγει από αυτά με κατεύθυνση τις ελεύθερες περιοχές. Πέρασε πάνω από μισή ώρα αναμονής όταν εμφανίστηκε από ένα χωματόδρομο ο Γιώργος Γιαννούκος που είναι ο ιδιοκτήτης του μανάβικου και του κτήματος.
Στο ερώτημα ότι είχε αφήσει χωρίς άνθρωπο το μανάβικο η απάντηση ήρθε αυθόρμητη. Η κίνηση είναι πολύ μικρή και είναι μόνος του με αποτέλεσμα όταν τρέχει για να μαζέψει τα αυγά από το κοτέτσι που βρίσκεται λίγο μακρύτερα να μην υπάρχει κανείς στο υπαίθριο μαγαζάκι του.
Η κουβέντα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον με τον 76χρονο αγρότη. Κι αυτό γιατί το ένα από τα τρία μικρά κτήματα βρίσκεται εντός της περιοχής των αγγλικών βάσεων, το σπίτι στην άλλη άκρη του κτήματος από το 2000 πέρασε στα κατεχόμενα μετά την μετακίνηση των τούρκων κατά τριακόσια μέτρα και τα άλλα δύο κτήματα πεντακόσια μέτρα παρακάτω επίσης στα κατεχόμενα από τους τούρκους εδάφη.
Παρ όλα αυτά ο κ. Γιαννούκος δεν το βάζει κάτω. Παραμένει εκεί ακρίτας και επιμένει να καλλιεργεί το κτήμα του παρά τα 76 χρόνια σε πείσμα των καιρών που θέλουν τον ισχυρό και τα όπλα να επιβάλλουν με τη βία τις αξιώσεις τους.
Στην κουβέντα μου λέει ότι από εκεί η Αμμόχωστος που είναι σήμερα κλειστή μια και δεν επιτρέπουν τα τουρκικά κατοχικά στρατεύματα την επιστροφή των νομίμων κατοίκων της είναι τρία μόνο μίλια και πριν από το 1974 ο γείτονάς του εργαζόταν στην σημερινή πόλη – φάντασμα.
Ο δρόμος αυτός πρόσθεσε, που σήμερα χρησιμοποιείται από τους τουρκοκύπριους που εργάζονται στις βάσεις ή στις ελεύθερες περιοχές πριν από το 1974 έσφυζε από ζωή μια και πολλοί ήταν εκείνοι που τον χρησιμοποιούσαν για να πάνε στην Αμμόχωστο.
Κάποια στιγμή στη διάρκεια της συνομιλίας μας σταμάτησε ένας τουρκοκύπριος που έφτασε από τα κατεχόμενα. Του είπε στα ελληνικά ότι έρχεται από την Κερύνεια και ψάχνει να βρει από κάποιο φυτώριο μια ποικιλία αμυγδαλιάς για το σπίτι του. Ο κ. Γιαννούκος με προθυμία του υπέδειξε που θα βρει αυτό που ζητούσε. Χωρίς καμιά προκατάληψη, χωρίς να κάνει κανένα σχόλιο γι αυτόν.
Παραπονέθηκε ότι οι τούρκοι του έκλεβαν πορτοκάλια και όταν πήγε να βάλει συρματόπλεγμα στο κτήμα του ο στρατιώτης των κατοχικών δυνάμεων του είπε υπό την απειλή του όπλου να το βάλει πιο μέσα για να αφήσει εκτεθειμένα τα εσπεριδοειδή του στο πλιάτσικο των επιδρομέων.
Τότε του είπε ότι εσύ με το όπλο κι εγώ με την αξίνα στο τέλος κάτω από την γη θα καταλήξουμε γι αυτό μην με απειλείς και άσε με να προστατεύσω τα προϊόντα μου.
Για να πάει από το κτήμα του στο σπίτι του χρειάζεται να περάσει από το φυλάκιο των τούρκων. Δεν το βάζει κάτω όμως. Περνάει από τα πλάγια για να το παρακάμψει.
Έχει τρία παιδιά μια κόρη και δύο γιούς που ζουν στην Δερύνεια. Ο ένας του γιός όμως μολονότι σπούδασε, επέστεψε στην πατρώα γη και καλλιεργεί ένα διπλανό κτήμα που του έδωσε ό πατέρας του.
Ο κ. Γιαννούκος μολονότι έχει γράψει και στα τρία του παιδιά αναλογικά την περιουσία του τα κτήματα στα κατεχόμενα τους τα έχει εκχωρήσει εξ αδιαιρέτου με το αιτιολογικό να είναι όλοι μαζί ενωμένοι στην διεκδίκηση της πατρώας γης τους.
Ο γεωργός – ακρίτας δεν εγκαταλείπει τη γη του επιμένει καλλιεργώντας την να δηλώνει παρόν και να ελπίζει ότι κάποια μέρα ο δρόμος προς την Αμμόχωστο θα γίνει και πάλι πολύβουος όπως παλιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου