Αλήθειες που πληγώνουν

Ο κύβος ερίφθη. Τα μέτρα που κυοφορήθηκαν για αρκετό διάστημα ήδη ανακοινώθηκαν. Τώρα μπαίνουμε στο επώδυνο για τους πολίτες στάδιο της εφαρμογής τους. Και βεβαίως αυτό σημαίνει ότι αρχίζουν τα όργανα. Κι αυτό γιατί ενώ οι πολλοί συμφωνούν για την αναγκαιότητά τους οι πολλοί επίσης θεωρούν ότι κάποιος άλλος οφείλει να πληρώσει και όχι οι ίδιοι.
Ακούμε για παράδειγμα την αριστερά που οργανώνει και τις απεργιακές κινητοποιήσεις να λέει ότι να πληρώσουν οι τράπεζες ή οι μεγάλες επιχειρήσεις τα σπασμένα. Καλό ακούγεται θεωρητικά το θέμα. Όμως έτσι είναι άραγε, τόσο απλοϊκό το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας; Αν όλα φορτωθούν στο τραπεζιτικό σύστημα αυτό θα καταρρεύσει με ότι συνεπάγεται κι αν ζητηθεί από τις επιχειρήσεις να σηκώσουν το βάρος των 55 δις που κάθε χρόνο χρειάζεται η χώρα για να καλύψει τον ελλειμματικό της προϋπολογισμό τότε ή θα κλείσουν μια και δεν θα το αντέξουν το φορτίο ή θα μεταναστεύσουν σε μια από τις γειτονικές χώρες. Να μην πληρώσουν κι αυτοί λοιπόν; Να πληρώσουν βεβαίως την όποια αναλογία που τους ανήκει.
Κάποτε πρέπει όλοι να αποδεχθούμε την αρχή της συνυπευθυνότητας. Φταίνε κι αυτοί όσοι δηλαδή κυβέρνησαν τη χώρα τα τελευταία χρόνια φταίμε κι εμείς που τους εκλέξαμε μια για τα όσα συνέβησαν από την μεταπολίτευση και ύστερα όλοι έχουμε το μερίδιο της ευθύνης που μας αναλογεί.
Γιατί δεν είναι μόνο οι αριθμοί της ελληνικής οικονομίας που έχουν κτυπήσει κόκκινο, είναι και το κυριότερο η αξιοπιστία της χώρας που έχει απολεσθεί.
Όταν το 2004 το ποιο αρμόδιο πρόσωπο της ελληνικής οικονομίας ο αρμόδιος υπουργός πηγαίνει στις Βρυξέλλες και λέει στην Κομισιόν ότι οι προηγούμενοι που κυβέρνησαν τη χώρα σας έδωσαν ψεύτικα στοιχεία και κάνει απογραφή για να το αποδείξει, τι θα πει κάθε λογικός άνθρωπος;
Εντάξει να διορθώσουμε τα στοιχεία και να φροντίσετε εσείς από εδώ και πέρα να ενημερώνετε από εδώ και πέρα με σωστά στοιχεία τις υπηρεσίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όταν μετά από πέντε χρόνια η ιστορία επαναλαμβάνεται με το έλλειμμα να εκτινάσσεται από το 6% της Νέας Δημοκρατίας προεκλογικά, στο 12,7% μετεκλογικά τότε δικαίως κάποιος τρίτος θα πει είσαστε απατεώνες.
Έτσι πέρα από ιδιαίτερα τα νούμερα ήρθε σε πρώτο πλάνο το θέμα της αξιοπιστίας.
Όταν τα επιτόκια δανεισμού πολλοί άρχισαν να ξορκίζουν τους κερδοσκόπους. Όταν κάποιος βγαίνει από το καζίνο και ζητάει δανεικά είναι φυσικό όσοι τον πλησιάζουν να θέλουν άγρια να τον εκμεταλλευθούν.
Όταν δεν είσαι αξιόπιστος δεν μπορείς να περιμένεις οι τρίτοι να σε θεωρούν φερέγγυο στις συναλλαγές σου.
Αν δεν είχε κατασπαταληθεί ο πακτωλός των δισεκατομμυρίων των κοινοτικών πλαισίων στήριξης σε κάθε λογής «ημετέρους», αν το κόστος των έργων ήταν σε τιμές ανάλογες με αυτές της κατασκευής αναλόγων του εξωτερικού, αν η Ν.Δ. το 2004 δεν έκανε την καταραμένη απογραφή και φρόντιζε όπως είχε δικαίωμα να αναθεωρήσει το ΑΕΠ, αν το ΠΑΣΟΚ το 2009 δεν έσπευδε να προαναγγείλει εκτίμηση του ελλείμματος στο 12,7% και έκανε μια ακόμη αναθεώρηση του ΑΕΠ γιατί είχε παρέλθει μια ακόμη πενταετία, τότε δεν θα ήταν η Ελλάδα πρωταθλητής της αναξιοπιστίας και οι αριθμοί θα ήταν ανάλογοι με αυτούς πολλών άλλων κρατών της ευρωζώνης.
Σε αυτά τα αν πρέπει να προστεθούν και μερικά προεκλογικά αν. Αυτά των παροχών που είχαν υποσχεθεί οι νικητές των αναμετρήσεων του 2004 και του 2009. Όταν ήρθε η ώρα να πληρώσουν τον λογαριασμό των υποσχέσεων έβαλαν στο παιχνίδι την Ε.Ε. και ιδού του αποτέλεσμα.
Βεβαίως σε όλα αυτά τα αν υπάρχει και αυτό που αφορά την ανάπτυξη.
Σε μια χώρα που η διαφθορά δεν έχει αρχή και τέλος, που οι πελατειακές σχέσεις έφτιαξαν ένα υδροκέφαλο κράτος άντε να μιλήσει κανείς για ανάπτυξη. Μοιάζει με ανέκδοτο.
Πέρα από το χθες υπάρχει το τώρα και το ερώτημα τι κάνουμε. Όταν τα έξοδα του κράτους είναι υπερδιπλάσια από τα έσοδα πρέπει να περιορίσουμε τα έξοδα και να αυξήσουμε τα έσοδα. Διαφορετικά θα ακούμε του τρίτους να μας λένε να πουλήσουμε τα ακατοίκητα νησιά του Αιγαίου και την … Ακρόπολη.