Και τι δεν είδαμε μέχρι τώρα σ αυτή την προεκλογική περίοδο. Και πάρα πολλά στρογγυλά τραπέζια ή talk show ή πολιτικές συζητήσεις ή όπως αλλιώς θέλει κανείς να τα ονομάσει, είδαμε debate στην έκδοση των έξι, άλλα και στην εντελώς καινούργια έκδοση των δύο μονομάχων που διεκδικούν την πρωθυπουργία.
Και το ερώτημα που προκύπτει είναι αν σε αυτή την χώρα το πολίτευμα είναι Προεδρική ή Προεδρευομένη Δημοκρατία. Γιατί αν είναι Προεδρική ταιριάζει το μοντέλο του debate των έξι, αν είναι Προεδρευομένη ταιριάζει το νέο αυτό των δύο. Θα πει κανείς τι είναι όλα αυτά που λες. Εδώ έχουμε να κάνουμε με δύο υποψηφίους πρωθυπουργούς, αυτοί θα έπρεπε να αναμετρηθούν για να κρίνει ο κόσμος ποιόν θα στείλει στο Μαξίμου και ποιόν στη Βουλή για να ηγείται της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Στην πράξη έτσι θα συμβεί. Όμως οι ευκαιρίες ή μάλλον η αφετηρία του στόχου την εξουσίας είναι για όλους η ίδια. Αυτοί πρέπει να είναι οι κανόνες του δημοκρατικού παιχνιδιού. Στα Προεδρικά συστήματα όπως αυτό των ΗΠΑ ή της Γαλλίας μόνο στον δεύτερο γύρο γίνεται η αναμέτρηση ανάμεσα στα δύο πρόσωπα που διεκδικούν την Προεδρία.
Βέβαια πέρα από όλα αυτά υπάρχει και το φιλοθεάμον κοινό που έχει ιδιαίτερο πάθος με τις κάθε λογής μονομαχίες. Κι αυτά συμβαίνουν από αρχαιοτάτων χρόνων σε όλο τον κόσμο.
Εδώ το έπαθλο δεν είναι χρήμα εδώ έχουμε να κάνουμε με την εξουσία. Και κακά τα ψέματα, το πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα μας παραμερίζει του μικρούς και βγάζει μπροστά τους δύο μεγάλους. Θα πει κανείς ο λαός θέλει σταθερές κυβερνήσεις και το έχει αποδείξει όλα αυτά τα χρόνια. Κι εδώ καμία αντίρρηση. Είπαμε να υπάρχουν ίσες ευκαιρίες. Όμως τα αρχηγικά κόμματα που δεν έπαψαν να υπάρχουν και μετά το φυσικό τέλος των ιστορικών ιδρυτών τους παραμένουν ζητούμενο στις μέρες μας.
Τα συλλογικά όργανα κυβερνητικά ή κομματικά στους δύο μεγάλους σχηματισμούς υπολειτουργούν.
Το υπουργικό συμβούλιο για παράδειγμα συνέρχεται στη χάση και στη φέξη, ενώ στα κομματικά όργανα δεν ακούγονται ελεύθερα οι φωνές των στελεχών.
Ακούμε συχνά, βουλευτές να λένε για πολλά θέματα ότι αυτό ή εκείνο είναι προνόμιο του πρωθυπουργού. Από τον ανασχηματισμό μέχρι την προκήρυξη των εκλογών. Αλλά και του αρχηγού του κόμματος σε άλλα θέματα, όπως το ψηφοδέλτιο Επικρατείας.
Για να φτάσουμε στην απόφαση της κορυφής, χρειάζεται να διαβουλευθεί και η βάση του κόμματος. Όχι απλώς του στοιβάζουμε σε ένα συνέδριο κάθε δύο ή τρία χρόνια ή όποτε έχει ζόρια ο αρχηγός και εκεί παίρνονται οι αποφάσεις δια βοής και πάει λέγοντας.
Η διεύρυνση της Δημοκρατίας επιβάλει πιο συλλογικές αποφάσεις σε πολλά επίπεδα. Να έχουν λόγο οι πολίτες καταρχάς εντός των οργάνων. Πέρα από αυτό δεν μπορούν οι αναγνωρίσιμοι λόγω επαγγέλματος ή όσοι τα έχουν καλά με τα μεγάλα κανάλια να έχουν το προνόμιο της επιτυχίας.
Να ξεφύγουμε επιτέλους από τις περιφέρειες των σαράντα και πλέον βουλευτών και να πάμε σε μονοεδρικές. Εδώ θα αναδειχθεί η προσωπικότητα του υποψηφίου που θα υπερτερεί συχνά και του κόμματος, με αποτέλεσμα να περιοριστεί το μαύρο χρήμα που ρέει όπως πάντα άφθονο. Θα τολμήσει άραγε το κατεστημένο της πολιτικής ζωής να κάνει ένα βήμα μπροστά;
Μια τέτοια αλλαγή μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω. Θα μπει στην πολιτική ζωή άραγε μια χαραμάδα αξιοκρατικής λειτουργίας;
Σε μια εποχή αναποτελεσματικότητας του πολιτικού , σε μια περίοδο που ο πολίτης είναι απογοητευμένος μια και τα καθημερινά του προβλήματα δεν λύνονται. Όταν ο κρατικός μηχανισμός είναι εχθρικός απέναντί του και οι υποσχέσεις που παίρνει προεκλογικά ξεχνιούνται την επόμενη μέρα των εκλογών, ποιόν από όλους να πιστέψει ότι θα του λύσει τα χρονίζοντα προβλήματα του; Σ αυτά τα ερωτήματα ποιος θα δώσει στους πολίτες μια απάντηση;
Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2009
Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2009
Τα χερά και τα χλωρά
Πριν από ένα μήνα κάηκαν πάνω από διακόσιες χιλιάδες στρέμματα στην Ανατολική Αττική. Συνήθως, σε όλες τις πυρκαγιές, μικρές ή μεγάλες, όλα ξεκινούν από τα ξερά χόρτα. Αυτά είναι το προσάναμμα. Ακολουθεί η εφιαλτική συνέχεια που κατακαίει τις δασικές εκτάσεις. Βεβαίως μια ακόμη καταστροφή της φύσης, που αποτελεί τον πνεύμονα ζωής του ανθρώπου, ξεχνιέται γρήγορα. Ιδίως όταν ακολουθεί προεκλογική περίοδος.
Αυτό συνέβη πριν δύο χρόνια. Επαναλαμβάνεται και τώρα.
Όμως ξερά δεν υπάρχουν μόνο στη φύση. Υπάρχουν και στην πολιτική. Έχουμε δει πολλές φορές να επιβιώνουν φελλοί και να βγαίνουν εκτός μάχης πολιτικοί που προσέφεραν και έχουν δυνατότητα και πείρα να συνεχίσουν τη δράση τους. Ο λόγος για τον Αλέκο Παπαδόπουλο που τα «φίλια» πασοκικά πυρά τον έθεσαν προεκλογικά εκτός μάχης.
Εκτός μάχης βγήκαν, με δική τους πρωτοβουλία, αρκετοί πρωτοκλασάτοι και από τη Ν.Δ. Από το Μιχάλη Λιάπη και τον Βαγγέλη Βουλγαράκη μέχρι την Άννα Μπενάκη-Ψαρούδα. Κάποιοι άλλοι τέως βουλευτές προτίμησαν τη μεταγραφή. Πιστεύουν ότι θα έχουν καλύτερη τύχη στο δημοσκοπικά ανερχόμενο ΛΑΟΣ. Στη ζωή ισχύει ενίοτε το πιραντελλικό «έτσι είναι αν έτσι νομίζεται».Η κάλπη θα δικαιώσει ή θα απορρίψει την επιλογή της κάθε μετακίνησης. Κυριακή κοντή γιορτή η 4η Οκτωβρίου.
Όπως ήδη γνωρίζουν και οι εκτός των κομματικών τειχών ευρισκόμενοι η πραγματική μάχη δεν γίνεται ανάμεσα στα κόμματα αλλά μεταξύ των υποψηφίων του ιδίου κόμματος. Τόσο στις μεγάλες περιφέρειες όσο και στις μικρότερες. Το θάψιμο δεν γίνεται για τους αντιπάλους, αλλά για τους συνυποψήφιους.
Από τη μια οι δημοσκοπήσεις κι από την άλλη τα exit pools έχουν απομυθοποιήσει το αποτέλεσμα. Είναι κάτι σαν το υπερηχογράφημα που παρουσιάζει το φύλο του παιδιού μετά από κάποιο μήνα της κύησης. Έτσι δεν ισχύει πια το ρηθέν από τον Χαρίλαο Φλωράκη ότι η κάλπη είναι γκαστρωμένη.
Με τα στοιχεία αυτά περίπου δεδομένα, οι υποψήφιοι τρέχουν για την εκλογή τους και βάζουν τις δέουσες τρικλοποδιές στους συνυποψήφιους τους από το ίδιο κόμμα, με στόχους διαφορετικούς, ανάλογα με τα πρόσωπα. Οι πολλοί τρέχουν για να πάρουν την έδρα. Λιγότεροι διεκδικούν πρωτιά στα κόμματα που βρίσκονται κοντά στην εξουσία, με σκοπό να βρεθούν στη λίστα αυτών που θα τους ανατεθεί υπουργικό χαρτοφυλάκιο.
Υπάρχουν και οι κάθε λογής δελφίνοι που ενδιαφέρονται να έρθουν πρώτοι των πρώτων για να μπορέσουν να διεκδικήσουν την κατάλληλη στιγμή αρχηγικό ρόλο.
Όλες αυτές οι μάχες κοστίζουν. Εδώ μπλέκεται το μαύρο χρήμα. Άντε να εκλεγεί κάποιος αξιόλογος, αλλά άγνωστος, χωρίς χρήματα στη δεύτερη περιφέρεια της Αθήνας. Αστεία πράγματα. Και το σοβαρότερο, αν δεν σε παίζουν τα μεγάλα κανάλια. Σε αυτή την πραγματικότητα που ζούμε ο δρόμος παραμένει κλειστός για όσους με ιδέες και όραμα επιδιώκουν να υπηρετήσουν τα κοινά. Έτσι βολεύονται οι επαγγελματίες ,οι επώνυμοι, τα τζάκια.
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι οι μονοεδρικές, δηλαδή μικρές περιφέρειες του ενός βουλευτή, θα έλυναν εν μέρει το πρόβλημα του μαύρου χρήματος και της ιδιότυπης ομηρίας από τα ΜΜΕ. Θα έφερναν τον βουλευτή σε συνεχή επαφή με τους πολίτες της περιφέρειας του και θα εξανάγκαζαν τους αρχηγούς των κομμάτων να επιλέγουν τους καλύτερους. Παράλληλα θα απελευθέρωναν τους ψηφοφόρους από την στενή κομματική προτίμηση.
Η ιδέα είναι καλή. Όμως ποιος θα την τολμήσει; ΟΙ μικροί την φοβούνται, παρά την διασφάλιση τους με την αναλογική εκλογή από ένα διευρυμένο ψηφοδέλτιο επικρατείας, ενώ οι μεγάλοι θα υποκύψουν στις πιέσεις των βουλευτών που λένε μη μου τους κύκλους τάρατται. Και τι θα γίνει; Θα συνεχίσουμε να βράζουμε στο ζουμί μας; Θα ακούμε για κάποιες siemens που χρηματοδοτούν με μαύρο χρήμα το σπάταλο πολιτικό σύστημα και θα το προσπερνάμε αδιάφορά; Για να δούμε, τα ξερά θα εξακολουθήσουν να τρώνε τα χλωρά;
Αυτό συνέβη πριν δύο χρόνια. Επαναλαμβάνεται και τώρα.
Όμως ξερά δεν υπάρχουν μόνο στη φύση. Υπάρχουν και στην πολιτική. Έχουμε δει πολλές φορές να επιβιώνουν φελλοί και να βγαίνουν εκτός μάχης πολιτικοί που προσέφεραν και έχουν δυνατότητα και πείρα να συνεχίσουν τη δράση τους. Ο λόγος για τον Αλέκο Παπαδόπουλο που τα «φίλια» πασοκικά πυρά τον έθεσαν προεκλογικά εκτός μάχης.
Εκτός μάχης βγήκαν, με δική τους πρωτοβουλία, αρκετοί πρωτοκλασάτοι και από τη Ν.Δ. Από το Μιχάλη Λιάπη και τον Βαγγέλη Βουλγαράκη μέχρι την Άννα Μπενάκη-Ψαρούδα. Κάποιοι άλλοι τέως βουλευτές προτίμησαν τη μεταγραφή. Πιστεύουν ότι θα έχουν καλύτερη τύχη στο δημοσκοπικά ανερχόμενο ΛΑΟΣ. Στη ζωή ισχύει ενίοτε το πιραντελλικό «έτσι είναι αν έτσι νομίζεται».Η κάλπη θα δικαιώσει ή θα απορρίψει την επιλογή της κάθε μετακίνησης. Κυριακή κοντή γιορτή η 4η Οκτωβρίου.
Όπως ήδη γνωρίζουν και οι εκτός των κομματικών τειχών ευρισκόμενοι η πραγματική μάχη δεν γίνεται ανάμεσα στα κόμματα αλλά μεταξύ των υποψηφίων του ιδίου κόμματος. Τόσο στις μεγάλες περιφέρειες όσο και στις μικρότερες. Το θάψιμο δεν γίνεται για τους αντιπάλους, αλλά για τους συνυποψήφιους.
Από τη μια οι δημοσκοπήσεις κι από την άλλη τα exit pools έχουν απομυθοποιήσει το αποτέλεσμα. Είναι κάτι σαν το υπερηχογράφημα που παρουσιάζει το φύλο του παιδιού μετά από κάποιο μήνα της κύησης. Έτσι δεν ισχύει πια το ρηθέν από τον Χαρίλαο Φλωράκη ότι η κάλπη είναι γκαστρωμένη.
Με τα στοιχεία αυτά περίπου δεδομένα, οι υποψήφιοι τρέχουν για την εκλογή τους και βάζουν τις δέουσες τρικλοποδιές στους συνυποψήφιους τους από το ίδιο κόμμα, με στόχους διαφορετικούς, ανάλογα με τα πρόσωπα. Οι πολλοί τρέχουν για να πάρουν την έδρα. Λιγότεροι διεκδικούν πρωτιά στα κόμματα που βρίσκονται κοντά στην εξουσία, με σκοπό να βρεθούν στη λίστα αυτών που θα τους ανατεθεί υπουργικό χαρτοφυλάκιο.
Υπάρχουν και οι κάθε λογής δελφίνοι που ενδιαφέρονται να έρθουν πρώτοι των πρώτων για να μπορέσουν να διεκδικήσουν την κατάλληλη στιγμή αρχηγικό ρόλο.
Όλες αυτές οι μάχες κοστίζουν. Εδώ μπλέκεται το μαύρο χρήμα. Άντε να εκλεγεί κάποιος αξιόλογος, αλλά άγνωστος, χωρίς χρήματα στη δεύτερη περιφέρεια της Αθήνας. Αστεία πράγματα. Και το σοβαρότερο, αν δεν σε παίζουν τα μεγάλα κανάλια. Σε αυτή την πραγματικότητα που ζούμε ο δρόμος παραμένει κλειστός για όσους με ιδέες και όραμα επιδιώκουν να υπηρετήσουν τα κοινά. Έτσι βολεύονται οι επαγγελματίες ,οι επώνυμοι, τα τζάκια.
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι οι μονοεδρικές, δηλαδή μικρές περιφέρειες του ενός βουλευτή, θα έλυναν εν μέρει το πρόβλημα του μαύρου χρήματος και της ιδιότυπης ομηρίας από τα ΜΜΕ. Θα έφερναν τον βουλευτή σε συνεχή επαφή με τους πολίτες της περιφέρειας του και θα εξανάγκαζαν τους αρχηγούς των κομμάτων να επιλέγουν τους καλύτερους. Παράλληλα θα απελευθέρωναν τους ψηφοφόρους από την στενή κομματική προτίμηση.
Η ιδέα είναι καλή. Όμως ποιος θα την τολμήσει; ΟΙ μικροί την φοβούνται, παρά την διασφάλιση τους με την αναλογική εκλογή από ένα διευρυμένο ψηφοδέλτιο επικρατείας, ενώ οι μεγάλοι θα υποκύψουν στις πιέσεις των βουλευτών που λένε μη μου τους κύκλους τάρατται. Και τι θα γίνει; Θα συνεχίσουμε να βράζουμε στο ζουμί μας; Θα ακούμε για κάποιες siemens που χρηματοδοτούν με μαύρο χρήμα το σπάταλο πολιτικό σύστημα και θα το προσπερνάμε αδιάφορά; Για να δούμε, τα ξερά θα εξακολουθήσουν να τρώνε τα χλωρά;
Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 2009
Η οικονομία την επόμενη μέρα
Ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στη Θεσσαλονίκη έκανε μια ιδιαίτερα καλή εμφάνιση. Θα έλεγε κανείς ότι ήταν ένας άλλος Παπανδρέου. Ήταν άνετος, απόφυγε τα λάθη και τις κακοτοπιές και παρουσίασε τις θέσεις του κόμματός του για την οικονομία με υποσχόμενος αυξήσεις πάνω από τον πληθωρισμό και συντάξεις 950 ευρώ για κάθε ζευγάρι.
Όλα αυτά καλά ακούγονται στ αυτιά κάθε εργαζόμενου και χαμηλοσυνταξιούχου. Στο ερώτημα που θα βρεθούν τα χρήματα για τις
παροχές αυτές η απάντηση ήταν από την φορολόγηση των πλουσίων.
Παράλληλα τόνισε ότι δεν θα αυξηθούν οι φορολογικές κλίμακες των επιχειρήσεων. Προσβλέπει διαβεβαίωσε το ακροατήριο του στους ανείσπρακτους φόρους που έφρασαν αισίως τα 31 δις ευρώ.
Ταυτόχρονα υποστήριξε ότι θα δώσει πρόσθετα κονδύλια για την υγεία και την παιδεία. Δεν παρέλειψε να υποσχεθεί επαναδιαπραγμάτευση με την Ντόιτσε Τελεκομ προκειμένου να αποκτήσει στρατηγικό έλεγχο το κράτος στις τηλεπικοινωνίες. Ακόμη και για την Ολυμπιακή που περνάει στα χέρια ιδιώτη σε λίγες ημέρες είπε ότι θα αποκτήσει συμμετοχή εκ νέου το κράτος. Όπως είναι γνωστό όταν το κράτος την είχε στα χέρια του κόστιζε στον φορολογούμενο πολίτη ένα εκατομμύριο ευρώ την ημέρα. Προχθές ο Ανδρέας Βγενόπουλος επανέλαβε την πρότασή του λέγοντας ότι αν η νέα κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές επιθυμεί να αναλάβει εκ νέου την Ολυμπιακή ό ίδιος δεν θα προβάλλει καμιάν αντίρρηση. Το θέμα είναι αν τα οικονομικά του κράτους και τα ελλείμματα αφήνουν περιθώρια για ένα τέτοιο εγχείρημα ή αν η δεδομένη επιχειρηματική αποτυχία του δημοσίου επιτρέπει εμπλοκή του κράτους σε μια εμπορική δραστηριότητα. Ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είπε ακόμη ότι θα ζητήσει από τις Βρυξέλλες τριετή περίοδο για την κάλυψη των ελλειμμάτων, για την ώρα μας δίνουν ένα μόνο χρόνο, ενώ ταυτόχρονα διαβεβαίωσε ότι παγώνουν τα τιμολόγια των ΔΕΚΟ για ένα χρόνο. Στο οικονομικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ περιλαμβάνεται επίσης και η ένταξη όλων των εισοδημάτων σε ενιαία φορολογική κλίμακα. Αυτό για παράδειγμα σημαίνει ότι τα κέρδη από το χρηματιστήριο θα φορολογούνται και πέρα του 10% που ισχύει σήμερα. Θα πει κανείς γιατί να μην φορολογούνται. Όμως όπως είναι γνωστό ο μισός τζίρος στο χρηματιστήριο προέρχεται από ξένα κεφάλαια. Μελέτησε άραγε κάποιος αν οι επενδυτές του εξωτερικού θα θεωρήσουν ελκυστική την ελληνική αγορά με αυτή την αλλαγή του φορολογικού συστήματος; Γιατί πολλά πράγματα στην οικονομία λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία. Και βεβαίως θα πει κανείς τι ενδιαφέρει αυτό τον μισθωτό ή τον συνταξιούχο. Το χρηματιστήριο πέρα από τον τζόγο που συχνά πυκνά γυρίζει μπούμερανγκ είναι και πηγή άντλησης κεφαλαίων για τις επιχειρήσεις. Αυτό σημαίνει ανάπτυξη άρα και θέσεις εργασίας.
Στις παροχές περιλαμβάνονται και οι αυξήσεις πάνω από τον πληθωρισμό. Τον περασμένο μήνα ο πληθωρισμός ο επίσημος φυσικά έκλεισε στο 1%. Αυτό σημαίνει ότι 1,2% είναι αύξηση πάνω από τον πληθωρισμό και μεταφράζεται στα 1000 ευρώ το μήνα σε αύξηση της τάξεως των 12 ευρώ το μήνα. Τι ανάγκες του άραγε μπορεί να καλύψει ένας εργαζόμενος με την αύξηση των 12 ευρώ το μήνα;
Όπως διευκρίνισε ο κ. Παπανδρέου ο στόχος της χαμηλότερης σύνταξης των 950 ευρώ για κάθε ζευγάρι θα υλοποιηθεί εν ευθέτω χρόνο πράγμα που σημαίνει ότι στην πράξη δεν υπάρχει άμεση δέσμευση.
Μίλησε ακόμη ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ για περιορισμό της κρατικής σπατάλης, για διαφάνεια εξόδων και για αξιοκρατία στο δημόσιο τομέα.
Το θέμα είναι πως αυτό το ευχολόγιο θα πάρει σάρκα και οστά. Γιατί μέχρι τώρα από πολλούς το ακούσαμε αλλά από κανένα δεν είδαμε να υλοποιείτε.
Η κυβερνητική δραστηριότητα στην σημερινή δεδομένη δύσκολη συγκυρία δεν επιτρέπει ούτε επιχειρηματικά ανοίγματα του δημοσίου, ούτε αλόγιστες παροχές. Γι αυτό και πρέπει η οικονομία να αντιμετωπισθεί με σοβαρότητα και προσοχή. Τα κάθε λογής ελλείμματα το επιβάλλουν.
Όλα αυτά καλά ακούγονται στ αυτιά κάθε εργαζόμενου και χαμηλοσυνταξιούχου. Στο ερώτημα που θα βρεθούν τα χρήματα για τις
παροχές αυτές η απάντηση ήταν από την φορολόγηση των πλουσίων.
Παράλληλα τόνισε ότι δεν θα αυξηθούν οι φορολογικές κλίμακες των επιχειρήσεων. Προσβλέπει διαβεβαίωσε το ακροατήριο του στους ανείσπρακτους φόρους που έφρασαν αισίως τα 31 δις ευρώ.
Ταυτόχρονα υποστήριξε ότι θα δώσει πρόσθετα κονδύλια για την υγεία και την παιδεία. Δεν παρέλειψε να υποσχεθεί επαναδιαπραγμάτευση με την Ντόιτσε Τελεκομ προκειμένου να αποκτήσει στρατηγικό έλεγχο το κράτος στις τηλεπικοινωνίες. Ακόμη και για την Ολυμπιακή που περνάει στα χέρια ιδιώτη σε λίγες ημέρες είπε ότι θα αποκτήσει συμμετοχή εκ νέου το κράτος. Όπως είναι γνωστό όταν το κράτος την είχε στα χέρια του κόστιζε στον φορολογούμενο πολίτη ένα εκατομμύριο ευρώ την ημέρα. Προχθές ο Ανδρέας Βγενόπουλος επανέλαβε την πρότασή του λέγοντας ότι αν η νέα κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές επιθυμεί να αναλάβει εκ νέου την Ολυμπιακή ό ίδιος δεν θα προβάλλει καμιάν αντίρρηση. Το θέμα είναι αν τα οικονομικά του κράτους και τα ελλείμματα αφήνουν περιθώρια για ένα τέτοιο εγχείρημα ή αν η δεδομένη επιχειρηματική αποτυχία του δημοσίου επιτρέπει εμπλοκή του κράτους σε μια εμπορική δραστηριότητα. Ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είπε ακόμη ότι θα ζητήσει από τις Βρυξέλλες τριετή περίοδο για την κάλυψη των ελλειμμάτων, για την ώρα μας δίνουν ένα μόνο χρόνο, ενώ ταυτόχρονα διαβεβαίωσε ότι παγώνουν τα τιμολόγια των ΔΕΚΟ για ένα χρόνο. Στο οικονομικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ περιλαμβάνεται επίσης και η ένταξη όλων των εισοδημάτων σε ενιαία φορολογική κλίμακα. Αυτό για παράδειγμα σημαίνει ότι τα κέρδη από το χρηματιστήριο θα φορολογούνται και πέρα του 10% που ισχύει σήμερα. Θα πει κανείς γιατί να μην φορολογούνται. Όμως όπως είναι γνωστό ο μισός τζίρος στο χρηματιστήριο προέρχεται από ξένα κεφάλαια. Μελέτησε άραγε κάποιος αν οι επενδυτές του εξωτερικού θα θεωρήσουν ελκυστική την ελληνική αγορά με αυτή την αλλαγή του φορολογικού συστήματος; Γιατί πολλά πράγματα στην οικονομία λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία. Και βεβαίως θα πει κανείς τι ενδιαφέρει αυτό τον μισθωτό ή τον συνταξιούχο. Το χρηματιστήριο πέρα από τον τζόγο που συχνά πυκνά γυρίζει μπούμερανγκ είναι και πηγή άντλησης κεφαλαίων για τις επιχειρήσεις. Αυτό σημαίνει ανάπτυξη άρα και θέσεις εργασίας.
Στις παροχές περιλαμβάνονται και οι αυξήσεις πάνω από τον πληθωρισμό. Τον περασμένο μήνα ο πληθωρισμός ο επίσημος φυσικά έκλεισε στο 1%. Αυτό σημαίνει ότι 1,2% είναι αύξηση πάνω από τον πληθωρισμό και μεταφράζεται στα 1000 ευρώ το μήνα σε αύξηση της τάξεως των 12 ευρώ το μήνα. Τι ανάγκες του άραγε μπορεί να καλύψει ένας εργαζόμενος με την αύξηση των 12 ευρώ το μήνα;
Όπως διευκρίνισε ο κ. Παπανδρέου ο στόχος της χαμηλότερης σύνταξης των 950 ευρώ για κάθε ζευγάρι θα υλοποιηθεί εν ευθέτω χρόνο πράγμα που σημαίνει ότι στην πράξη δεν υπάρχει άμεση δέσμευση.
Μίλησε ακόμη ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ για περιορισμό της κρατικής σπατάλης, για διαφάνεια εξόδων και για αξιοκρατία στο δημόσιο τομέα.
Το θέμα είναι πως αυτό το ευχολόγιο θα πάρει σάρκα και οστά. Γιατί μέχρι τώρα από πολλούς το ακούσαμε αλλά από κανένα δεν είδαμε να υλοποιείτε.
Η κυβερνητική δραστηριότητα στην σημερινή δεδομένη δύσκολη συγκυρία δεν επιτρέπει ούτε επιχειρηματικά ανοίγματα του δημοσίου, ούτε αλόγιστες παροχές. Γι αυτό και πρέπει η οικονομία να αντιμετωπισθεί με σοβαρότητα και προσοχή. Τα κάθε λογής ελλείμματα το επιβάλλουν.
Κυριακή 17 Μαΐου 2009
Το δημοκρατικό έλλειμμα στις επιλογές
Μόλις τρεις εβδομάδες πριν από τις ευρωεκλογές, οι αρχηγοί των δύο μεγαλυτέρων κομμάτων εδέησαν να παρουσιάσουν με τελετουργικό που απαιτούν τα επικοινωνιακά τους επιτελεία, τις ευρωλίστες τους.
Ανακοίνωσαν με δύο λόγια, ποιοι θα εγκατασταθούν για τα επόμενα πέντε χρόνια στις Βρυξέλλες. Στο εύλογο ερώτημα των ημερών για τους υποψηφίους τα στελέχη των δύο αυτών κομμάτων μας απαντούσαν ο Πρόεδρος του κόμματος θα αποφασίσει.
Κανένας δεν διαμαρτυρήθηκε για την απαράδεκτη αυτή διαδικασία επιλογής των υποψηφίων από όλα σχεδόν τα κόμματα που εκπροσωπούνται στο Κοινοβούλιο.
Ούτε οι πολίτες, οργανωμένοι και μη, ούτε οι πολιτικοί, ούτε βεβαίως και οι κάθε λογής αναλυτές των τηλεπαραθύρων.
Έχουμε όλοι αποδεχθεί την αρχηγική αυθεντία. Αυτόν που τα ξέρει όλα ,αυτόν που αποφασίζει για όλα. Άλλωστε και τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ όλες αυτές τις ημέρες έφτιαξαν το κλίμα. Οι εξαγγελίες των υποψηφιοτήτων παρουσιάστηκαν ως ντέρμπυ. Γι΄αυτό οι δύο μονομάχοι εξάντλησαν όλα τα περιθώρια και έφτασαν στην τελευταία ημέρα και τότε στην κορύφωση της αγωνίας ανακοίνωσαν τους εκλεκτούς τους, που θα καταλάβουν τις περιζήτητες θέσεις του Ευρωκοινοβουλίου.
Οι αποφάσεις για το ποιοί θα πάνε να μας εκπροσωπήσουν στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, πάρθηκαν κυριολεκτικά πίσω από ερμητικά κλειστές πόρτες. Εμείς απλώς θα ψηφίσουμε το κόμμα της αρεσκείας μας. Οι αρχηγοι διάλεξαν πριν από μας για μας, για το ποιοι θα μας εκπροσωπήσουν.
Από την στιγμή που τα ονόματα βγαίνουν από λίστα και όχι με σταυροδοσία, θα έπρεπε από μια εσωκομματική δημοκρατική διαδικασία, να προκύψει τόσο η επιλογή όσο και η σειρά στο κάθε ψηφοδέλτιο.
Οι τελετές και οι πανηγύρεις στην εξαγγελία τους δεν καλύπτουν το δημοκρατικό έλλειμμα της επιλογής τους. Όλα αυτά αποτελούν ένα επικοινωνιακό περιτύλιγμα που στόχο έχει να ρίξει στάχτη στα μάτια της δημοκρατικής ένδειας στην επιλογή τους. Μέσα από αυτές τις αδιαφανείς διαδικασίες προωθούνται οι ημέτεροι περί τον αρχηγό και τα παιδιά του κομματικού σωλήνα. Τέλος κάποιοι επιτυχημένοι επαγγελματικά βρίσκονται στις τιμητικές θέσεις, δημιουργώντας έτσι το ελκυστικό πακέτο και το άλλοθι για τις υπόλοιπες επιλογές.
Έχουν άδικο μετά από όλα αυτά κάποιοι να σκέφτονται ή να ψηφίσουν εξωκοινοβουλευτικά κόμματα ή να πάνε για μπάνιο το τρήμερο του Αγίου Πνεύματος που συμπίπτει με τις ευρωεκλογές;
Ανακοίνωσαν με δύο λόγια, ποιοι θα εγκατασταθούν για τα επόμενα πέντε χρόνια στις Βρυξέλλες. Στο εύλογο ερώτημα των ημερών για τους υποψηφίους τα στελέχη των δύο αυτών κομμάτων μας απαντούσαν ο Πρόεδρος του κόμματος θα αποφασίσει.
Κανένας δεν διαμαρτυρήθηκε για την απαράδεκτη αυτή διαδικασία επιλογής των υποψηφίων από όλα σχεδόν τα κόμματα που εκπροσωπούνται στο Κοινοβούλιο.
Ούτε οι πολίτες, οργανωμένοι και μη, ούτε οι πολιτικοί, ούτε βεβαίως και οι κάθε λογής αναλυτές των τηλεπαραθύρων.
Έχουμε όλοι αποδεχθεί την αρχηγική αυθεντία. Αυτόν που τα ξέρει όλα ,αυτόν που αποφασίζει για όλα. Άλλωστε και τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ όλες αυτές τις ημέρες έφτιαξαν το κλίμα. Οι εξαγγελίες των υποψηφιοτήτων παρουσιάστηκαν ως ντέρμπυ. Γι΄αυτό οι δύο μονομάχοι εξάντλησαν όλα τα περιθώρια και έφτασαν στην τελευταία ημέρα και τότε στην κορύφωση της αγωνίας ανακοίνωσαν τους εκλεκτούς τους, που θα καταλάβουν τις περιζήτητες θέσεις του Ευρωκοινοβουλίου.
Οι αποφάσεις για το ποιοί θα πάνε να μας εκπροσωπήσουν στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, πάρθηκαν κυριολεκτικά πίσω από ερμητικά κλειστές πόρτες. Εμείς απλώς θα ψηφίσουμε το κόμμα της αρεσκείας μας. Οι αρχηγοι διάλεξαν πριν από μας για μας, για το ποιοι θα μας εκπροσωπήσουν.
Από την στιγμή που τα ονόματα βγαίνουν από λίστα και όχι με σταυροδοσία, θα έπρεπε από μια εσωκομματική δημοκρατική διαδικασία, να προκύψει τόσο η επιλογή όσο και η σειρά στο κάθε ψηφοδέλτιο.
Οι τελετές και οι πανηγύρεις στην εξαγγελία τους δεν καλύπτουν το δημοκρατικό έλλειμμα της επιλογής τους. Όλα αυτά αποτελούν ένα επικοινωνιακό περιτύλιγμα που στόχο έχει να ρίξει στάχτη στα μάτια της δημοκρατικής ένδειας στην επιλογή τους. Μέσα από αυτές τις αδιαφανείς διαδικασίες προωθούνται οι ημέτεροι περί τον αρχηγό και τα παιδιά του κομματικού σωλήνα. Τέλος κάποιοι επιτυχημένοι επαγγελματικά βρίσκονται στις τιμητικές θέσεις, δημιουργώντας έτσι το ελκυστικό πακέτο και το άλλοθι για τις υπόλοιπες επιλογές.
Έχουν άδικο μετά από όλα αυτά κάποιοι να σκέφτονται ή να ψηφίσουν εξωκοινοβουλευτικά κόμματα ή να πάνε για μπάνιο το τρήμερο του Αγίου Πνεύματος που συμπίπτει με τις ευρωεκλογές;
Πέμπτη 23 Απριλίου 2009
Ανατολίτικη αποσχισθείσα επαρχία
Η αποσύνθεση στην εποχή μας δεν έχει αρχή, μέση και τελος. Όλοι διαπιστώνουμε καθημερινή ότι ζούμε σε ένα κράτος του οποίου κανένα θεσμικό όργανο δεν λειτουργεί σοβαρά, οργανομένα και αποδοτικά. Βαρύ και ασήκωτο το σύστημα διαχείρισης του δημόσιου τομέα δεν αφήνει περιθώρια για ανάπτυξη. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα την ανεργία και την πίεση για... αποκατάσταση στον δημόσιο τομέα.
Στο φαύλο αυτό κύκλο το αποτέλεσμα είναι ορατό διά γυμνού οφθαλμού στην οικονομία που πνίγεται στα ελλείμματα και το δυσθεόρατο χρέος. Πολλά συνθήματα ακούστηκαν στο παρελθον από πολιτικές δυνάμεις με αναφορά μια σοβαρή αλλαγή στη λειτουργία του δημόσιου τομέα. Εκσυγχρονισμός, μεταρρύθμιση και τέλος η βαρύγδουπη επανίδρυση, υπήρξαν εξαγγελίες, που αποδείχθηκαν στην πράξη, κενές περιεχομένου.
Το κράτος βουλιάζει, η οικονομία καταρρέει, ηκοινωνία βρίσκεται σε αποσύνθεση. Καθε οικονομική δράση στην Ελλάδα συνθλίβεται στα γανάζια της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς που είναι πλέον καθετοποιημένη και ενυπάρχει σε όλα τα επίπεδα της δημόσιας δοιήκησης. Η Ελλαδα παρά τον πακτωλό των χρημάτων που έχουν εισρεύσει από τα τέσσερα κοινοτικά πακέτα παραμένει μια χώρα τριτοκοσμική.
Την βλέπει κανείς στην καθημερινότητα του. Δρόμοι και τοίχοι βρώμικοι,πινακίδες της τροχαίας με σημάδια που εμποδίζουν τον οδηγο να τις διαβάσει, πεζοδρόμια στο κέντρο που έχουν μετατραπεί σε υπαίθριες αγορές, αυτοκίνητα παρκαρισμένα σεπεζοδρόμια,σε διπλές σειρές σεδιαβάσεις πεζων και ατόμων με ειδικές ανάγκες. Οι εγκληματικές πράξεις και της ζωής και της περιουσίας των πολιτών αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο.
Σημαντικοί τομείς όπως είναι η υγεία, η παιδεία και η ασφάλιση αντί να αναβαθμίζονται υποβαθμίζονται μέρα με τη μέρα. Η κατρακύλα δεν έχει τέλος. Οι εταίροι μας στην Ε.Ε. μας ρίχνουν πρόστιμα βροχή για τις παράνομες χωματερές που πληγώνουν το περιβάλλον, για την απαράδεκτη κατάσταση των σφαγείων μας, για την κατασπατάληση των κοινοτικών χρημάτων στην υπόθεση του κτηματολογίου.
Ο δημόσιος τομέας εχθρικός απέναντι στον πολίτη και βυθισμένος στη διαφθορά παρουσιάζει εικόνα που δεν μοιάζει με σύγχρονο κράτος μέλος εδώ και 28 χρόνια της Ε.Ε., αλλά σε νοοτροπία και λογική με χώρα ανατολίτικης αποσχισθείσας επαρχίας της οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Στο φαύλο αυτό κύκλο το αποτέλεσμα είναι ορατό διά γυμνού οφθαλμού στην οικονομία που πνίγεται στα ελλείμματα και το δυσθεόρατο χρέος. Πολλά συνθήματα ακούστηκαν στο παρελθον από πολιτικές δυνάμεις με αναφορά μια σοβαρή αλλαγή στη λειτουργία του δημόσιου τομέα. Εκσυγχρονισμός, μεταρρύθμιση και τέλος η βαρύγδουπη επανίδρυση, υπήρξαν εξαγγελίες, που αποδείχθηκαν στην πράξη, κενές περιεχομένου.
Το κράτος βουλιάζει, η οικονομία καταρρέει, ηκοινωνία βρίσκεται σε αποσύνθεση. Καθε οικονομική δράση στην Ελλάδα συνθλίβεται στα γανάζια της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς που είναι πλέον καθετοποιημένη και ενυπάρχει σε όλα τα επίπεδα της δημόσιας δοιήκησης. Η Ελλαδα παρά τον πακτωλό των χρημάτων που έχουν εισρεύσει από τα τέσσερα κοινοτικά πακέτα παραμένει μια χώρα τριτοκοσμική.
Την βλέπει κανείς στην καθημερινότητα του. Δρόμοι και τοίχοι βρώμικοι,πινακίδες της τροχαίας με σημάδια που εμποδίζουν τον οδηγο να τις διαβάσει, πεζοδρόμια στο κέντρο που έχουν μετατραπεί σε υπαίθριες αγορές, αυτοκίνητα παρκαρισμένα σεπεζοδρόμια,σε διπλές σειρές σεδιαβάσεις πεζων και ατόμων με ειδικές ανάγκες. Οι εγκληματικές πράξεις και της ζωής και της περιουσίας των πολιτών αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο.
Σημαντικοί τομείς όπως είναι η υγεία, η παιδεία και η ασφάλιση αντί να αναβαθμίζονται υποβαθμίζονται μέρα με τη μέρα. Η κατρακύλα δεν έχει τέλος. Οι εταίροι μας στην Ε.Ε. μας ρίχνουν πρόστιμα βροχή για τις παράνομες χωματερές που πληγώνουν το περιβάλλον, για την απαράδεκτη κατάσταση των σφαγείων μας, για την κατασπατάληση των κοινοτικών χρημάτων στην υπόθεση του κτηματολογίου.
Ο δημόσιος τομέας εχθρικός απέναντι στον πολίτη και βυθισμένος στη διαφθορά παρουσιάζει εικόνα που δεν μοιάζει με σύγχρονο κράτος μέλος εδώ και 28 χρόνια της Ε.Ε., αλλά σε νοοτροπία και λογική με χώρα ανατολίτικης αποσχισθείσας επαρχίας της οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2008
Τα όρια της ελευθερίας
Τι να πούμε τι… με τα όσα συμβαίνουν αυτές τις ημέρες στην χώρα μας. Μία εγκληματική ενέργεια από ένα όργανο της τάξης πυροδότησε μία πρωτοφανή ανάφλεξη, την οποία έσπευσαν να εκμεταλλευτούν οι κάθε μορφής πλιατσικολόγοι της δημόσιας ζωής.
Από τους σχολιαστές επί παντός επιστητού των καναλιών μέχρι τους εν αμηχανία τελούντες πολιτικούς. Πολλοί εμφανίζονται να μην μπορούν να ξεχωρίσουν την ήρα από το στάχυ. Την εγκληματική ενέργεια και τον αμετανόητο θύτη από τη μια, που το κράτος δικαίου οφείλει να τιμωρήσει από τις ακατανόητες πράξεις των γνωστών-αγνώστων από την άλλη που βρήκαν την ευκαιρία να τα κάνουν ρημαδιό.
Επανάσταση χωρίς αιτία; Ένα σύνθημα τυπωμένο σε λευκό χαρτί στο Σύνταγμα έγραφε: «ο αγώνας συνεχίζεται για κοινωνική ελευθερία». Φράση ακατανόητη σε ότι αφορά το περιεχόμενο, αλλά και την ερμηνεία της. Από την άλλη μεριά, οι μαζικές κινητοποιήσεις των μαθητών ως αφορμή έκρυβαν μία δικαιολογημένη οργή για την δολοφονία του 15χρονου, έχοντας όμως ως αιτία το διεφθαρμένο κράτος, τους επίορκους δημόσιους λειτουργούς, αλλά και τα πραγματικά εγκλήματα των σκανδάλων, που μένουν ατιμώριτα.
Οργή για ένα κράτος που έχει αφήσει ανενόχλητες τις συμμορίες των χαρτογιακάδων να το λυμαίνονται, αφήνοντας χωρίς λύση τα καθημερινά σοβαρά προβλήματα του πολίτη. Καμία διαφωνία για όλα αυτά, όμως η κοινωνία καλείται να απαντήσει στο ερώτημα αν νομιμοποιούνται αυτοί που σπάνε μικρομάγαζα, που καίνε βιβλιοθήκες, αυτοί που καταστρέφουν πανεπιστημιακούς χώρους.
Πριν τρελαθούμε τελείως, πριν αποδεχτούμε ότι η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο φρενοκομείο, είναι καιρός να σκεφτούμε ψύχραιμα, πως μπορούν να αλλάξουν τα στραβά και τα ανάποδα στα δημόσια πράγματα της χώρας.
Η εγκληματική ενέργεια του αστυνομικού καταδικάστηκε από όλους χωρίς εξαίρεση. Από εκεί και πέρα, τον λόγο τον έχει η δικαιοσύνη σε μιαν ευνομούμενη πολιτεία.
Πολλοί υποστηρίζουν πως το σημερινό αναξιόπιστο κράτος δεν θα αποδώσει τις ποινές που θα ικανοποιήσουν το περί δικαίου αίσθημα της κοινής γνώμης. Υπάρχει και είναι διάχυτη η κρίση αξιοπιστίας που διακατέχει τον δημόσιο τομέα σε όλο του το φάσμα.
Όμως αυτό δεν νομιμοποιεί τους βανδαλισμούς που υπέστησαν τα εμπορικά κέντρα. Σε αυτή την παγκόσμια οικονομική κρίση, που ζούμε δεν είναι η καλύτερη αντίδραση να βγάλουμε τα μάτια μας μόνοι μας.
Οι εχέφρονες έχουν υποχρέωση να πουν όχι στην τυφλή βία.
Οι 15ριδες που διαδηλώνουν δεν προσφέρονται για εκμετάλλευση και ίσως είναι ευκαιρία να αναρωτηθούμε όλοι μας για τις σημερινές σχέσεις αυτών των παιδιών με την οικογένεια τους και το σχολείο.
Εκείνοι που επιδιώκουν με την συμπεριφορά τους να ανατρέψουν τον κοινοβουλευτισμό χρειάζεται να υποδείξουν έναν καλύτερο τρόπο διακυβέρνησης.
Για την ώρα μία πρώτη αντίδραση θα ήταν να αποδοκιμαστούν πολιτικοί σχηματισμοί και πρόσωπα που αποδείχτηκαν κατώτεροι των περιστάσεων.
Να αποδοκιμαστεί η οικογενειοκρατία αυτή που μεταβιβάζει έδρες και εξουσίες από τον παππού στον εγγονό.
Είναι παράλογο να διαφωνούμε για να διαφωνούμε και να αφήνονται με την ανοχή μας, κάποιοι, που κρύβουν τα πρόσωπα τους, να παίζουν το διαλυτικό παιχνίδι τους…
Από τους σχολιαστές επί παντός επιστητού των καναλιών μέχρι τους εν αμηχανία τελούντες πολιτικούς. Πολλοί εμφανίζονται να μην μπορούν να ξεχωρίσουν την ήρα από το στάχυ. Την εγκληματική ενέργεια και τον αμετανόητο θύτη από τη μια, που το κράτος δικαίου οφείλει να τιμωρήσει από τις ακατανόητες πράξεις των γνωστών-αγνώστων από την άλλη που βρήκαν την ευκαιρία να τα κάνουν ρημαδιό.
Επανάσταση χωρίς αιτία; Ένα σύνθημα τυπωμένο σε λευκό χαρτί στο Σύνταγμα έγραφε: «ο αγώνας συνεχίζεται για κοινωνική ελευθερία». Φράση ακατανόητη σε ότι αφορά το περιεχόμενο, αλλά και την ερμηνεία της. Από την άλλη μεριά, οι μαζικές κινητοποιήσεις των μαθητών ως αφορμή έκρυβαν μία δικαιολογημένη οργή για την δολοφονία του 15χρονου, έχοντας όμως ως αιτία το διεφθαρμένο κράτος, τους επίορκους δημόσιους λειτουργούς, αλλά και τα πραγματικά εγκλήματα των σκανδάλων, που μένουν ατιμώριτα.
Οργή για ένα κράτος που έχει αφήσει ανενόχλητες τις συμμορίες των χαρτογιακάδων να το λυμαίνονται, αφήνοντας χωρίς λύση τα καθημερινά σοβαρά προβλήματα του πολίτη. Καμία διαφωνία για όλα αυτά, όμως η κοινωνία καλείται να απαντήσει στο ερώτημα αν νομιμοποιούνται αυτοί που σπάνε μικρομάγαζα, που καίνε βιβλιοθήκες, αυτοί που καταστρέφουν πανεπιστημιακούς χώρους.
Πριν τρελαθούμε τελείως, πριν αποδεχτούμε ότι η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο φρενοκομείο, είναι καιρός να σκεφτούμε ψύχραιμα, πως μπορούν να αλλάξουν τα στραβά και τα ανάποδα στα δημόσια πράγματα της χώρας.
Η εγκληματική ενέργεια του αστυνομικού καταδικάστηκε από όλους χωρίς εξαίρεση. Από εκεί και πέρα, τον λόγο τον έχει η δικαιοσύνη σε μιαν ευνομούμενη πολιτεία.
Πολλοί υποστηρίζουν πως το σημερινό αναξιόπιστο κράτος δεν θα αποδώσει τις ποινές που θα ικανοποιήσουν το περί δικαίου αίσθημα της κοινής γνώμης. Υπάρχει και είναι διάχυτη η κρίση αξιοπιστίας που διακατέχει τον δημόσιο τομέα σε όλο του το φάσμα.
Όμως αυτό δεν νομιμοποιεί τους βανδαλισμούς που υπέστησαν τα εμπορικά κέντρα. Σε αυτή την παγκόσμια οικονομική κρίση, που ζούμε δεν είναι η καλύτερη αντίδραση να βγάλουμε τα μάτια μας μόνοι μας.
Οι εχέφρονες έχουν υποχρέωση να πουν όχι στην τυφλή βία.
Οι 15ριδες που διαδηλώνουν δεν προσφέρονται για εκμετάλλευση και ίσως είναι ευκαιρία να αναρωτηθούμε όλοι μας για τις σημερινές σχέσεις αυτών των παιδιών με την οικογένεια τους και το σχολείο.
Εκείνοι που επιδιώκουν με την συμπεριφορά τους να ανατρέψουν τον κοινοβουλευτισμό χρειάζεται να υποδείξουν έναν καλύτερο τρόπο διακυβέρνησης.
Για την ώρα μία πρώτη αντίδραση θα ήταν να αποδοκιμαστούν πολιτικοί σχηματισμοί και πρόσωπα που αποδείχτηκαν κατώτεροι των περιστάσεων.
Να αποδοκιμαστεί η οικογενειοκρατία αυτή που μεταβιβάζει έδρες και εξουσίες από τον παππού στον εγγονό.
Είναι παράλογο να διαφωνούμε για να διαφωνούμε και να αφήνονται με την ανοχή μας, κάποιοι, που κρύβουν τα πρόσωπα τους, να παίζουν το διαλυτικό παιχνίδι τους…
Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2008
Η επόμενη μέρα της αναμέτρησης
Η ανασυγκρότηση της τριμερούς συνεργασίας ΑΚΕΛ-ΔΗΚΟ-ΕΔΕΚ υπό τον Δ. Χριστόφια αυτή την φορά με τις ευλογίες του Τάσσου Παπαδόπουλου δίνει εκ πρώτης όψεως προβάδισμα στον υποψήφιο της αριστεράς έναντι του υποστηριζόμενου μόνο από το ΔΗΣΥ Γ. Κασουλίδη στον σημερινό δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών στην Κύπρο.
Όμως από πολλούς η μάχη κρίνεται αμφίρροπη μια και δεν είναι βέβαιο ότι το σύνολο των οπαδών του κεντρώου ΔΗΚΟ και του σοσιαλιστικού ΕΔΕΚ θα πειθαρχήσουν στο σημερινό δεύτερο γύρο με τις αποφάσεις των κομματικών τους ηγεσιών.
Η στροφή του ΔΗΚΟ την περασμένη Τρίτη που ξεκίνησε με μιαν εισήγηση της Γραμματείας που ψηφίστηκε 7-1 υπέρ του Γ. Κασουλίδη για να ανατραπεί στη συνέχεια στο Εκτελεστικό Γραφείο από μια ομάδα προερχόμενη από το στενό πολιτικό και οικογενειακό περιβάλλον του Τάσσου Παπαδόπουλου και να οριστικοποιηθεί από την Κεντρική Επιτροπή που ακολούθησε με 112 υπέρ Δ. Χριστόφια έναντι 50 υπέρ Γ. Κασουλίδη, έχει διχάσει την εκλογική βάση του ΔΗΚΟ με αποτέλεσμα να δημιουργούνται εύλογα ερωτηματικά για το ποσοστό που θα πειθαρχήσει τελικά σήμερα στις κάλπες.
Το ΔΗΚΟ εξασφάλισε σύμφωνα με πληροφορίες από τον Δ. Χριστόφια την Προεδρία της Βουλής, αριθμό υπουργείων και συνέχιση της πολιτικής Τ. Παπαδόπουλου στο κυπριακό πράγμα που σημαίνει πλήρη αποδέσμευση από το σχέδιο Ανάν.
Και οι δύο υποψήφιοι προβάλλουν με έμφαση την διάθεσή τους να επικοινωνήσουν με την ηγεσία των τουρκοκυπρίων σε μια προσπάθεια να πείσουν για την διάθεσή τους να κινηθούν με γοργά βήματα προς την κατεύθυνση της επίλυσης του κυπριακού.
Αυτό μεταφράζεται σε ευελιξία σε αντίθεση με την σκληρή στάση που είχε κατηγορηθεί ότι κρατούσε μετά την απόρριψη του σχεδίου Ανάν ο Πρόεδρος Παπαδόπουλος.
Όποιος κι αν αναλάβει τα ινία της Κυπριακής Δημοκρατίας για τα προσεχή πέντε χρόνια θα έχει μπροστά του το πρόβλημα που έχει βαλτώσει, μετα την απόρριψη του σχεδίου Ανάν από τους ελληνοκυπρίους και πολλά πάμπολλα νέα δεδομένα.
Την Τουρκία, που μετά το «ναι» των τουρκοκυπρίων έχει απενοχοποιηθεί για την εισβολή του 1974 στα μάτια της διεθνούς κοινότητας, την προοπτική μιας ειδικής σχέσης με την Ε.Ε. και όχι την πλήρη ένταξη και τέλος την απειλή μιας απλής μετονομασίας του σχεδίου Ανάν, αντί μιας επανατοποθέτησης της λύσης, με βασικά νέα δεδομένα την ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. και το ευρωπαϊκό κεκτημένο που οφείλει να λάβει υπόψη της κάθε μελλοντική προσπάθεια επίλυσης του προβλήματος.
Βεβαίως υπάρχει και η αρνητική διεθνής συγκυρία. Η αναγνώριση του Κοσσόβου με μονομερείς αποφάσεις και η παράκαμψη των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου, αλλά και των ψηφισμάτων του ΟΗΕ δημιουργούν εκ των πραγμάτων ένα νέο περιβάλλον μια και επιβραβεύονται αποσχίστηκες κινήσεις.
Η Λευκωσία οφείλει να κινηθεί με ευελιξία και να προσεγγίσει περισσότερο την Ευρώπη στην προσπάθεια της να βρει νέα στηρίγματα για την επίτευξη μιας τουλάχιστον βιώσιμης λύσης. Γιατί το δίκαιη δεν φαίνεται να υπάρχει ως προοπτική στον ορίζοντα.
Κι αυτό με δεδομένο ότι το σχέδιο Ανάν που προσέφερε λύση στην πράξη ανεφάρμοστη, δεν φτιάχτηκε από τους αγγλοαμερικανούς για να σταθεροποιήσει την ειρήνη στην Μεγαλόνησο, αλλά για να εξυπηρετήσει την Άγκυρα στις ευρωπαϊκές προοπτικές της.
Γι αυτό και οι σημερινές εκλογές είναι κρίσιμες. Γιατί στους ώμους του νέου Προέδρου θα πέσει μεγάλο βάρος το οποίο έχει υποχρέωση να επωμισθεί η πολιτική ηγεσία της Κύπρου στο σύνολό της ανεξάρτητα από το σημερινό εκλογικό αποτέλεσμα.
Όμως από πολλούς η μάχη κρίνεται αμφίρροπη μια και δεν είναι βέβαιο ότι το σύνολο των οπαδών του κεντρώου ΔΗΚΟ και του σοσιαλιστικού ΕΔΕΚ θα πειθαρχήσουν στο σημερινό δεύτερο γύρο με τις αποφάσεις των κομματικών τους ηγεσιών.
Η στροφή του ΔΗΚΟ την περασμένη Τρίτη που ξεκίνησε με μιαν εισήγηση της Γραμματείας που ψηφίστηκε 7-1 υπέρ του Γ. Κασουλίδη για να ανατραπεί στη συνέχεια στο Εκτελεστικό Γραφείο από μια ομάδα προερχόμενη από το στενό πολιτικό και οικογενειακό περιβάλλον του Τάσσου Παπαδόπουλου και να οριστικοποιηθεί από την Κεντρική Επιτροπή που ακολούθησε με 112 υπέρ Δ. Χριστόφια έναντι 50 υπέρ Γ. Κασουλίδη, έχει διχάσει την εκλογική βάση του ΔΗΚΟ με αποτέλεσμα να δημιουργούνται εύλογα ερωτηματικά για το ποσοστό που θα πειθαρχήσει τελικά σήμερα στις κάλπες.
Το ΔΗΚΟ εξασφάλισε σύμφωνα με πληροφορίες από τον Δ. Χριστόφια την Προεδρία της Βουλής, αριθμό υπουργείων και συνέχιση της πολιτικής Τ. Παπαδόπουλου στο κυπριακό πράγμα που σημαίνει πλήρη αποδέσμευση από το σχέδιο Ανάν.
Και οι δύο υποψήφιοι προβάλλουν με έμφαση την διάθεσή τους να επικοινωνήσουν με την ηγεσία των τουρκοκυπρίων σε μια προσπάθεια να πείσουν για την διάθεσή τους να κινηθούν με γοργά βήματα προς την κατεύθυνση της επίλυσης του κυπριακού.
Αυτό μεταφράζεται σε ευελιξία σε αντίθεση με την σκληρή στάση που είχε κατηγορηθεί ότι κρατούσε μετά την απόρριψη του σχεδίου Ανάν ο Πρόεδρος Παπαδόπουλος.
Όποιος κι αν αναλάβει τα ινία της Κυπριακής Δημοκρατίας για τα προσεχή πέντε χρόνια θα έχει μπροστά του το πρόβλημα που έχει βαλτώσει, μετα την απόρριψη του σχεδίου Ανάν από τους ελληνοκυπρίους και πολλά πάμπολλα νέα δεδομένα.
Την Τουρκία, που μετά το «ναι» των τουρκοκυπρίων έχει απενοχοποιηθεί για την εισβολή του 1974 στα μάτια της διεθνούς κοινότητας, την προοπτική μιας ειδικής σχέσης με την Ε.Ε. και όχι την πλήρη ένταξη και τέλος την απειλή μιας απλής μετονομασίας του σχεδίου Ανάν, αντί μιας επανατοποθέτησης της λύσης, με βασικά νέα δεδομένα την ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. και το ευρωπαϊκό κεκτημένο που οφείλει να λάβει υπόψη της κάθε μελλοντική προσπάθεια επίλυσης του προβλήματος.
Βεβαίως υπάρχει και η αρνητική διεθνής συγκυρία. Η αναγνώριση του Κοσσόβου με μονομερείς αποφάσεις και η παράκαμψη των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου, αλλά και των ψηφισμάτων του ΟΗΕ δημιουργούν εκ των πραγμάτων ένα νέο περιβάλλον μια και επιβραβεύονται αποσχίστηκες κινήσεις.
Η Λευκωσία οφείλει να κινηθεί με ευελιξία και να προσεγγίσει περισσότερο την Ευρώπη στην προσπάθεια της να βρει νέα στηρίγματα για την επίτευξη μιας τουλάχιστον βιώσιμης λύσης. Γιατί το δίκαιη δεν φαίνεται να υπάρχει ως προοπτική στον ορίζοντα.
Κι αυτό με δεδομένο ότι το σχέδιο Ανάν που προσέφερε λύση στην πράξη ανεφάρμοστη, δεν φτιάχτηκε από τους αγγλοαμερικανούς για να σταθεροποιήσει την ειρήνη στην Μεγαλόνησο, αλλά για να εξυπηρετήσει την Άγκυρα στις ευρωπαϊκές προοπτικές της.
Γι αυτό και οι σημερινές εκλογές είναι κρίσιμες. Γιατί στους ώμους του νέου Προέδρου θα πέσει μεγάλο βάρος το οποίο έχει υποχρέωση να επωμισθεί η πολιτική ηγεσία της Κύπρου στο σύνολό της ανεξάρτητα από το σημερινό εκλογικό αποτέλεσμα.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)