Τι να πούμε τι… με τα όσα συμβαίνουν αυτές τις ημέρες στην χώρα μας. Μία εγκληματική ενέργεια από ένα όργανο της τάξης πυροδότησε μία πρωτοφανή ανάφλεξη, την οποία έσπευσαν να εκμεταλλευτούν οι κάθε μορφής πλιατσικολόγοι της δημόσιας ζωής.
Από τους σχολιαστές επί παντός επιστητού των καναλιών μέχρι τους εν αμηχανία τελούντες πολιτικούς. Πολλοί εμφανίζονται να μην μπορούν να ξεχωρίσουν την ήρα από το στάχυ. Την εγκληματική ενέργεια και τον αμετανόητο θύτη από τη μια, που το κράτος δικαίου οφείλει να τιμωρήσει από τις ακατανόητες πράξεις των γνωστών-αγνώστων από την άλλη που βρήκαν την ευκαιρία να τα κάνουν ρημαδιό.
Επανάσταση χωρίς αιτία; Ένα σύνθημα τυπωμένο σε λευκό χαρτί στο Σύνταγμα έγραφε: «ο αγώνας συνεχίζεται για κοινωνική ελευθερία». Φράση ακατανόητη σε ότι αφορά το περιεχόμενο, αλλά και την ερμηνεία της. Από την άλλη μεριά, οι μαζικές κινητοποιήσεις των μαθητών ως αφορμή έκρυβαν μία δικαιολογημένη οργή για την δολοφονία του 15χρονου, έχοντας όμως ως αιτία το διεφθαρμένο κράτος, τους επίορκους δημόσιους λειτουργούς, αλλά και τα πραγματικά εγκλήματα των σκανδάλων, που μένουν ατιμώριτα.
Οργή για ένα κράτος που έχει αφήσει ανενόχλητες τις συμμορίες των χαρτογιακάδων να το λυμαίνονται, αφήνοντας χωρίς λύση τα καθημερινά σοβαρά προβλήματα του πολίτη. Καμία διαφωνία για όλα αυτά, όμως η κοινωνία καλείται να απαντήσει στο ερώτημα αν νομιμοποιούνται αυτοί που σπάνε μικρομάγαζα, που καίνε βιβλιοθήκες, αυτοί που καταστρέφουν πανεπιστημιακούς χώρους.
Πριν τρελαθούμε τελείως, πριν αποδεχτούμε ότι η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο φρενοκομείο, είναι καιρός να σκεφτούμε ψύχραιμα, πως μπορούν να αλλάξουν τα στραβά και τα ανάποδα στα δημόσια πράγματα της χώρας.
Η εγκληματική ενέργεια του αστυνομικού καταδικάστηκε από όλους χωρίς εξαίρεση. Από εκεί και πέρα, τον λόγο τον έχει η δικαιοσύνη σε μιαν ευνομούμενη πολιτεία.
Πολλοί υποστηρίζουν πως το σημερινό αναξιόπιστο κράτος δεν θα αποδώσει τις ποινές που θα ικανοποιήσουν το περί δικαίου αίσθημα της κοινής γνώμης. Υπάρχει και είναι διάχυτη η κρίση αξιοπιστίας που διακατέχει τον δημόσιο τομέα σε όλο του το φάσμα.
Όμως αυτό δεν νομιμοποιεί τους βανδαλισμούς που υπέστησαν τα εμπορικά κέντρα. Σε αυτή την παγκόσμια οικονομική κρίση, που ζούμε δεν είναι η καλύτερη αντίδραση να βγάλουμε τα μάτια μας μόνοι μας.
Οι εχέφρονες έχουν υποχρέωση να πουν όχι στην τυφλή βία.
Οι 15ριδες που διαδηλώνουν δεν προσφέρονται για εκμετάλλευση και ίσως είναι ευκαιρία να αναρωτηθούμε όλοι μας για τις σημερινές σχέσεις αυτών των παιδιών με την οικογένεια τους και το σχολείο.
Εκείνοι που επιδιώκουν με την συμπεριφορά τους να ανατρέψουν τον κοινοβουλευτισμό χρειάζεται να υποδείξουν έναν καλύτερο τρόπο διακυβέρνησης.
Για την ώρα μία πρώτη αντίδραση θα ήταν να αποδοκιμαστούν πολιτικοί σχηματισμοί και πρόσωπα που αποδείχτηκαν κατώτεροι των περιστάσεων.
Να αποδοκιμαστεί η οικογενειοκρατία αυτή που μεταβιβάζει έδρες και εξουσίες από τον παππού στον εγγονό.
Είναι παράλογο να διαφωνούμε για να διαφωνούμε και να αφήνονται με την ανοχή μας, κάποιοι, που κρύβουν τα πρόσωπα τους, να παίζουν το διαλυτικό παιχνίδι τους…
