Η αγωνία της επόμενης ημέρας

Έντονα προβληματισμένοι εν όψει της δεύτερης προσφυγής στις κάλπες εμφανίζονται και πάλι οι πολίτες. Κι αυτό αποδεικνύεται από τον μεγάλο αριθμό των αναποφάσιστων που φάνηκαν στις δημοσκοπήσεις την επομένη των εκλογών της 6^ης Μαΐου.

Με νωπή την προσφυγή στις κάλπες, είναι εντελώς παράδοξο το φαινόμενο του μεγάλου αριθμού των ψηφοφόρων, που έδειξαν και πάλι να βρίσκονται μπροστά στο δίλημμα ποιόν θα ψηφίσουν.

Παράλληλα τα στοιχεία των δημοσκοπήσεων έδειξαν ότι αδυνατίζουν τα άκρα και τα μικρά κόμματα προς όφελος των δύο μεσαίων σε μέγεθος μονομάχων. Η αδιάλλακτη συμπεριφορά ορισμένων μικρών, να συμφωνήσουν σε μια κυβέρνηση συνεργασίας, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην κρίση των ψηφοφόρων.

Η εντολή που δεν εισακούσθηκε ήταν σαφής. Εντός του ευρώ και σκληρή διαπραγμάτευση, για τα εργασιακά και τα μισθολογικά και σοβαρά μέτρα προς την ανάπτυξη με σκοπό την δημιουργία θέσεων εργασίας.

Πέρα από το θυμό και την οργή, για τα όσα έπραξαν τα δύο κόμματα της συγκυβέρνησης, η αλαζονεία παλιών και νέων που προέκυψαν με παλιά όμως υλικά κομμάτων, υπήρξε κακός σύμβουλος στη σύνθεση και την συνένωση δυνάμεων, για τη δημιουργία ενός κυβερνητικού σχηματισμού με σκοπό να ασκήσει εξουσία, ικανή να βγάλει τη χώρα από τα σημερινά της αδιέξοδα.

Απ ότι έδειξαν οι δημοσκοπήσεις, παρά το γενναίο και παράλληλα  ληστρικό πριμ στο πρώτο κόμμα, ανεξαρτήτως ποσοστών, δεν φαίνεται να δίνει σε ένα κόμμα τις 151 έδρες της αυτονομίας. Για μια ακόμη φορά θα κληθούν να συνεργασθούν δύο ή και περισσότερα κόμματα.

Στη χώρα μας λένε ότι δεν υπάρχει κουλτούρα συνεργασιών. Η πατρίδα μας όμως, βρίσκεται μπροστά σε ένα θανάσιμο κίνδυνο, απομονωμένη και χωρίς συμμάχους. Οι πολιτικές δυνάμεις καλούνται να συνενωθούν, να δώσουν τον καλύτερο τους εαυτό, ώστε  με μια φωνή να αντιμετωπίσουμε τα πολλαπλά πυρά που δεχόμαστε.

Να αφήσουν κατά μέρος τις καρέκλες, να ξεχάσουν το πολιτικό κόστος και να συνεργαστούν για να φτιάξουν ένα κράτος πραγματικά στην υπηρεσία του πολίτη και όχι φωλεά βολέματος κομματικών φίλων. Να καθαρίσουν το θολό τοπίο της διαφθοράς και της σήψης. Να κυνηγήσουν από τον κλητήρα μέχρι τον πρωθυπουργό που τα πιάνει. Να φτιάξουν ένα κράτος που θα σέβεται τον πολίτη, θα έχει αρχές και αξίες και δεν θα αποτελεί κακό παράδειγμα για μίμηση από τους πολίτες.

Οι πολιτικοί να αποποιηθούν των προνομίων τους και να εφαρμόσουν αυστηρούς νόμους για παραδειγματισμό προς κάθε κατεύθυνση. Το κράτος να γίνει η ατμομηχανή της ανάπτυξης.

Δεν πρέπει να γίνουμε ούτε λαθρομεταναστοφάγοι, ούτε η χώρα μας να μείνει ένα ξέφραγο αμπέλι λόγω του παράλυτου σημερινού κράτους. Έξοδος γι αυτούς που πρέπει να φύγουν και παραμονή για όσους εργάζονται και μπορούν να ενταχθούν στον παραγωγικό ιστό της χώρας.

Τα προβλήματα της χώρας όλοι τα ξέρουν. Όμως κάποιοι τα έριχναν κάτω από το χαλί, ενώ άλλοι προσπαθούν τώρα να τα ξεπεράσουν με καινοφανείς θεωρίες.

Ένα κράτος παραγωγικό και φιλικό στον πολίτη θα φέρει επενδύσεις κι αυτές με τη σειρά τους θα δημιουργήσουν θέσεις εργασίας προκειμένου να απορροφηθούν οι στρατιές των σημερινών ανέργων.

Ένα κράτος που θα προωθήσει ξανά την πρωτογενή παραγωγή, από τη γεωργία, την κτηνοτροφία και την αλιεία, μέχρι την ενέργεια, τον τουρισμό, και τη ναυτιλία που είναι οι βασικοί τομείς δράσης στη χώρα μας.

Αυτή την ώρα η θηλιά σφίγγει όλο και περισσότερο, γύρω από το λαιμό μας. Ο πνιγμός  θα είναι αναπόφευκτος,  αν δεν αλλάξουμε ρότα και πορεία. Αντί να προβάλλουμε τα συλλογικά ελαττώματα μας, ας προβάλλουμε τα μεγάλα συγκριτικά πλεονεκτήματα μας  που ανά τους αιώνες μας έκαναν να μεγαλουργήσουμε.

Η 17^η Ιουνίου θα αποδειχθεί άραγε ημέρα αρχής για τη λύτρωση από τα δεινά μας, ή μήπως συνέχιση και επιδείνωση του μαρτυρίου; Για να δούμε… Κυριακή κοντή γιορτή… 

Τάσος Παπαδόπουλος  

Η απογοήτευση, η οργή και ο φόβος του αύριο

Ίσως είναι η πρώτη φορά στα μεταπολιτευτικά χρονικά που ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος θα βρεθεί μπροστά στην κάλπη με το δίλημμα τι θα ψηφίσει.

Είναι επίσης η πρώτη φορά, που το πρώτο κόμμα παρά την γενναία πριμοδότηση των πενήντα εδρών, δεν προβλέπεται να προσεγγίσει και κυρίως να ξεπεράσει τον μαγικό αριθμό των εκατό πενήντα εδρών.

Ως τώρα πολλοί ψήφιζαν για να τιμωρήσουν εκείνους, που δεν έπραξαν όσα ανέμεναν, ή δεν τους έκαναν τα ρουσφέτια, που τους υποσχέθηκαν. Τώρα τα συναισθήματα είναι διαφορετικά. Αγανάκτηση από τη μια, οργή από την άλλη.

Όμως τα ερωτήματα δεν αφορούν μόνο την ετυμηγορία της κάλπης, αλλά κυρίως την επόμενη ημέρα. Τα όσα τάζουν και υπόσχονται αυτοί που διεκδικούν την εξουσία, αλλά και οι υπόλοιποι σχηματισμοί.

Τα αποτελέσματα της διακυβέρνησης των δύο κομμάτων, μας έχουν οδηγήσει στην παρούσα δραματική κατάσταση. Οι άλλοι που έχουν αναπτύξει έναν γενικόλογο καταγγελτικό λόγο, δεν παρουσιάζουν αξιόπιστες προτάσεις εξόδου από την παρούσα κρίση.

Ήδη γνωρίζουμε ότι τα χειρότερα έπονται. Η απογοήτευση εστιάζεται στο γεγονός, ότι οι μέχρι τώρα μεγάλες θυσίες των πολιτών δεν έχουν πιάσει τόπο.

Οι υποσχέσεις ότι δεν θα υπάρξουν μειώσεις μισθών και συντάξεων, διαψεύδονται από το ίδιο το μνημόνιο και τους ευρωπαίους, που μιλούν μειώσεις της τάξεως του 15% και την Τράπεζα της Ελλάδος, που σε πρόσφατη έκθεσή της αναφέρεται σε περαιτέρω μειώσεις στον ιδιωτικό τομέα την προσεχή διετία, που θα φθάσουν στο 20% και για νέα αφαίμαξη στον δημόσιο, που θα ξεπεράσει το 10%.

Αποσιωπούν ακόμη ότι τον Σεπτέμβρη, θα ανοίξει και πάλι το ασφαλιστικό, με νέα δεδομένα την δραματική μείωση των αποθεματικών τους, από το κούρεμα των ομολόγων, που τους τα φόρτωσαν χωρίς να τους ρωτήσουν.

Είναι προφανές ότι από αυτή την πανσπερμία των δεκάδων κομμάτων απουσιάζει ο ειλικρινής και εμπεριστατωμένος λόγος για το τι μέλλει γενέσθαι. Οι μεν λένε ότι θα μας σώσουν μέσω του μνημονίου και οι δε υποστηρίζουν το ανεδαφικό και λαϊκίστικο ότι θα το πετάξουν στο κάλαθο των αχρήστων.

Τώρα τα πράγματα άλλαξαν. Δεν μπορούμε πια να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας.

Η ανεργία δεν εξαφανίζεται με ξόρκια. Ούτε η ανάπτυξη οικοδομείται πάνω σε ένα σαθρό κράτος, που έχει μάθει στην ακινησία, στη νωχελικότητα και το ρεγάλο. Και οι επενδύσεις με δανεικά, επιδοτήσεις και αεριτζήδες μας έχουν τελειώσει. Ποιος θα βάλει το ζεστό χρήμα και με ποια προοπτική;

Πόσο αξιόπιστη είναι μια χώρα που στην περίοδο Κ. Καραμανλή ψηφίστηκαν 34 φορολογικά νομοσχέδια και στην περίοδο Γ. Παπανδρέου, άλλα 14, χωρίς αυτά να περιορίσουν την φοροδιαφυγή, που γιγαντώθηκε την ίδια περίοδο;

Τι μας είπαν προεκλογικά για την βαριά βιομηχανία της χώρας που είναι ό τουρισμός; Τι για τον αγροτικό τομέα και κυρίως για προνομιακά αγροτικά προϊόντα μας, όπως το λάδι, που σε ιδιαίτερα χαμηλές τιμές πωλείται χύμα στην Ιταλία, για να διοχετευθεί στη συνέχεια με προσμίξεις στις διεθνείς αγορές, ως το φημισμένο ελληνικό λάδι; Τι για την ενεργεία και τον ορυκτό πλούτο που έχουν αφήσει εδώ και δεκαετίες ανεκμετάλλευτο;

Και γιατί δεν έπεισαν τους Έλληνες εφοπλιστές να δραστηριοποιηθούν στη χώρα μας παρέχοντάς τους υπηρεσίες αναλόγου επιπέδου με αυτές του Λονδίνου; Γιατί τα τρία μικρού και μεσαίου μεγέθους ελληνικά ναυπηγεία και η ναυπηγοεπισκευαστική του Περάματος είναι στο παρά πέντε του λουκέτου, την ώρα που οι Έλληνες εφοπλιστές κτίζουν μικρά, μεσαία και μεγάλα πλοία στις χώρες της Άπω Ανατολής;

Τι μας είπαν για το θάνατο του εμποράκου που πνίγεται κάτω από το βάρος των μεγαθηρίων που έστησαν μέσα στον ιστό της πόλης, γεγονός πρωτοφανές, που δεν συμβαίνει σε καμιά άλλη μεγαλούπολη; Χωρίς απαντήσεις σε αυτά τα κρίσιμα θέματα, η καχεξία της ελληνικής οικονομίας θα συνεχιστεί επ άπειρον…

Τα διλήμματα των εκλογών

Πάγιο αίτημα του ελληνικού λαού, οκτώ μήνες μετά την πανηγυρική εκλογή του Γ. Παπανδρέου στην πρωθυπουργία, ήταν η εκ νέου προσφυγή στις κάλπες. Κι αυτό, γιατί άλλα με έμφαση είχε υποσχεθεί τότε, και άλλα έπραξε. Από το λεφτά υπάρχουν, φτάσαμε στο μνημόνιο της υποτέλειας και τα σκληρά μέτρα, που έπληξαν βάναυσα το σύνολο της κοινωνίας και κυρίως τους μικρομεσαίους. Το αίτημα για προσφυγή στις κάλπες, είχε το περιεχόμενο να πούμε εμείς οι πολίτες τη γνώμη μας, για τα μέτρα που πήραν χωρίς να ερωτηθούμε. Μέτρα και δεσμεύσεις, που ξεπερνούσαν και το όριο της τετραετίας, για την οποία είχαν εξουσιοδοτηθεί να μας κυβερνήσουν. Το αίτημα αυτό θα ικανοποιηθεί στις τριάντα προσεχείς ημέρες, μετά από αναμονή δύο ετών στη διάρκεια των οποίων πολλά συνέβησαν, με αποτέλεσμα να μας δέσουν χειροπόδαρα. Η προσδοκία των εκλογών, προκειμένου ο ελληνικός λαός να εκφράσει αβίαστα τη θέλησή του, για το ποιός επιθυμεί να τον κυβερνήσει, στο σημερινό κρίσιμο σταυροδρόμι που έχει οδηγηθεί η χώρα, χωρίς την προηγούμενη έγκρισή του, διαδέχεται η απογοήτευση. Κι αυτή ενυπάρχει στο δίλημμα της επιλογής. Μιας επιλογής που κινείται ανάμεσα στο θυμικό και την λογική. Ανάμεσα στο πάω ή δεν πάω να ψηφίσω. Το θυμικό οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη γνωστή από το παρελθόν αρνητική ψήφο. Μόνο που τώρα δεν υπάρχουν οι δύο εναλλακτικές επιλογές διακυβέρνησης. Οι δύο τέως μεγάλοι, έχουν πλέον συρρικνωθεί και ενώθηκαν ήδη με τα δεσμά του πολιτικού γάμου. Και γι αυτό τα όποια διλήμματα, έχουν αλλάξει περιεχόμενο. Η άλλη επιλογή, το δεν ψηφίζω, είναι μια μαζική άρνηση που εκφράστηκε δυναμικά στις εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης που προηγήθηκαν. Εδώ όμως τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Είναι ιδιαίτερα κρίσιμα και η ψήφος μας έχει μεγάλη βαρύτητα. Πρέπει αυτή τη φορά, να λύσουμε τον γόρδιο δεσμό που μας περιβάλει. Τα νέα κόμματα που προέκυψαν από τις μαζικές διαγραφές στα κόμματα της συγκυβέρνησης, την βραδιά της ψηφοφορίας του δευτέρου μνημονίου, τον περασμένο Φεβρουάριο, κραδαίνουν την αντιμνημονιακή σημαία και τίποτα περισσότερο. Καμιά νέα αξιόπιστη πρόταση, για τις μεθόδους που θα ακολουθήσουν για να μας βγάλουν την θηλιά από τον λαιμό. Οι άλλοι αντιμνημονιακοί, παλιοί και όψιμοι από δεξιά και αριστερά ουδέν νεώτερο κομίζουν στις θολές προτάσεις τους. Όλα δείχνουν ότι οδηγούμεθα στις κάλπες με το διχαστικό δίλημμα των μνημονιακών από τη μια που ισχυρίζονται ότι δεν υπήρχε άλλη λύση και των αντιμνημονιακών που δεν παρουσιάζουν την άλλη λύση. Είναι βέβαιο ότι στις προσεχείς εκλογές θα εμφανιστούν και πολλοί νέοι σχηματισμοί που θα διεκδικήσουν την αντιμνημονιακή ψήφο μας. Οι άγνωστοι αυτοί σχηματισμοί δεν είναι βέβαιο ότι θα πείσουν τους ιδιαίτερα καχύποπτους ψηφοφόρους. Οι δύο σημερινοί συνεταίροι, έχουν στόχο να συνεχίσουν την συγκυβέρνηση, μια και τα κουκιά δεν τους βγαίνουν για αυτοδυναμία, σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις, παρά την πριμοδότηση των πενήντα εδρών, που δίνει ο εκλογικός νόμος στο πρώτο κόμμα. Είναι εκείνοι που έχουν δεσμευθεί εγγράφως ,προεκλογικά, απέναντι στους ευρωπαίους «εταίρους» μας, ότι θα συνεχίσουν στην σιδηροτροχιά που χάραξαν με την υπερψήφιση του δεύτερου μνημονίου και της αντίστοιχης δανειακής σύμβασης. Οι άλλες οι αντιμνημονιακές απόψεις ποικίλουν. Από του να χαρακτηρίσουμε το χρέος ως επαχθές και να αρνηθούμε την πληρωμή του, μένοντας ταυτόχρονα στην ευρωζώνη, μέχρι επιστρέψουμε στο εθνικό νόμισμα, τη δραχμή και να τους γυρίσουμε την πλάτη. Οι αριθμοί για να υποστηριχθούν τα παραπάνω παίζουν και μπερδεύουν ακόμη και τους ειδικούς, μια και στην χώρα μας, ακόμη και στα αριθμητικά δεδομένα πολλοί λένε ψέμματα. Στο πολιτικό παζάρι παίζεται δυνατά και το θέμα της μειωμένης εθνικής κυριαρχίας, που οι μεν έχουν αποδεχθεί ως δεδομένο οι δε το έχουν κάνει σημαία και αναφορά τους. ΟΙ πολίτες καλούνται να χωρίσουν την ήρα από το στάχυ, κάτι ιδιαίτερα δύσκολο, μια και ο άκρατος λαϊκισμός έχει κτυπήσει κόκκινο. Μάταια αναζητούν την αλήθεια που οι περισσότεροι την κρύβουν επιμελώς, δεν υπάρχει δαγκωτό που λέγαμε παλιά, μόνο διλήμματα, και δυστυχώς κάποιος Μεσσίας, που θα μας σώσει από το κακό που μας βρήκε, δεν έχει φανεί για την ώρα στον πολιτικό μας ορίζοντα…

Πληρώνουμε την ολιγωρία των κρατούντων

Τη λογική πονάει κεφάλι κόβει κεφάλι που εφαρμόζουν, εδώ και δύο χρόνια στον ελληνικό λαό, για να καλύψουν τα ελλείμματα που διαχρονικά δημιούργησε το πολιτικό σύστημα, με την κακή διαχείριση των δημοσίων οικονομικών. Αντί να συμμαζέψουν το κράτος προκειμένου να περιορίσουν δραστικά το δημοσιονομικό έλλειμμα, επέπεσαν ως λύκοι στο κοπάδι για να το κατασπαράξουν. Βρήκαν τα εύκολα θύματά τους, που δεν ήταν άλλοι από τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους.
Καμιά προσπάθεια να εισπράξουν τα 30 δις από φόρους, που έχουν κυριολεκτικά πελαγώσει, στις 170.000 εκκρεμείς υποθέσεις, τους Έλληνες δικαστές. Καμιά προσπάθεια να εισπράξουν τα 12 δις κατ έτος της φοροδιαφυγής και τα οκτώ της εισφοροδιαφυγής. Καμιά κίνηση για την αναδιάρθρωση και την αποτελεσματικότερη λειτουργία των φοροεισπρακτικών μηχανισμών. Καμιά προσπάθεια να περιορίσουν την κρατική σπατάλη.
Τέλος καμιά σοβαρή μελέτη για έργα ανάπτυξης προκειμένου να απορροφηθούν τα λιμνάζοντα 15 δις του ΕΣΠΑ, που προσφέρονται με μηδενική σχεδόν συμμετοχή του ελληνικού δημοσίου που θα προσφέρουν εργασία σε αρκετές δεκάδες ανέργων.
Αν οι φορείς της εξουσίας είχαν συναίσθηση της δραματικής κατάστασης που βιώνουν χιλιάδες νοικοκυριά, λόγω της αλόγιστης σπατάλης στο δημόσιο, θα ξεκινούσαν προ διετίας τις περικοπές από τα δικά τους βαλάντια.
Με απλά λόγια δεν μπορεί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να έχει αμοιβή όμοια με αυτή του Προέδρου των ΗΠΑ, ούτε ο κεντρικός τραπεζίτης, αντίστοιχη με εκείνη του ομολόγου του της Ουάσινγκτον.
Αλλά να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Θα έπρεπε να μειώσουν, από την πρώτη ημέρα της κρίσης, τις αμοιβές όλων των αιρετών κατά 50%. Από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας μέχρι τον Δήμαρχο της μικρότερης ελληνικής πόλης. Να δώσουν πολύ απλά το παράδειγμα.
Να καταργήσουν τις διπλές βουλευτικές συντάξεις. Να περιορίσουν δραστικά τις επιχορηγήσεις των κομμάτων και να παρουσιάζουν αναλυτικά και υπεύθυνα που και πως διέθεσαν τα χρήματα του ελληνικού λαού. Αντί αυτού έπραξαν το αντίθετο, αυξάνοντας την επιχορήγηση το 2011 κατά πέντε εκατομμύρια ευρώ. Ταυτόχρονα, παραβιάζοντας κάθε έννοια χρηστών συναλλακτικών ηθών, προεισέπραξαν μέσω δανείων από τράπεζες, χορηγίες τα περισσότερα κόμματα μέχρι το 2015.
Ήδη αποφάσισαν να μειώσουν τις εκλογικές δαπάνες στο ένα τρίτο. Να σκεφθεί κανείς ότι στην Αγγλία διεξάγουν τις εκλογές Πέμπτη για να μην πληρώνουν κυριακάτικα στους δημοσίους υπαλλήλους, που εργάζονται για αυτό το σκοπό. Στην Ελλάδα το εκλογικό επίδομα ήταν ένας μισθός και τον έπαιρναν αποσπόντα και πολλοί που δεν έκαναν καμιά πρόσθετη δουλειά, πέραν των συνήθων καθηκόντων τους.
Βουλευτές, Γραμματείς, Περιφερειάρχες, Αντιπεριφερειάρχες, Δήμαρχοι και Αντιδήμαρχοι να πάψουν να χρησιμοποιούν κρατικά πολυτελή αυτοκίνητα προκειμένου να εξοικονομηθούν τεράστια ποσά που σήμερα κατασπαταλώνται. Έφτασαν στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας να χρησιμοποιούνται από το δημόσιο και τους ποικιλώνυμους κρατικούς φορείς 44.000 αυτοκίνητα. Σε αυτά αν προστεθούν και οι οδηγοί τους, γίνεται φανερό για ποια σπατάλη μιλάμε.
Δραστική μείωση όλων των συλλογικών οργάνων. Από το υπουργικό συμβούλιο, τους γραμματείς, τους εκατοντάδες συμβούλους και τους κάθε λογής παρατρεχάμενους μέχρι τις χιλιάδες οργανισμούς, που αδυνατούν ακόμη και τώρα να καταγράψουν.
Στη χώρα που βρίσκεται κάτω από το καθεστώς χρεοκοπίας ένας αντιπρόεδρος χωρίς αρμοδιότητες, έχει στήσει το γραφείο του με δεκάδες συμβούλους , γραμματείς και φαρισαίους.
Η επόμενη Βουλή και όχι κάποια στο αόριστο μέλλον, να έχει διακοσίους και όχι τριακοσίους βουλευτές. Η μείωση αυτή δεν χρειάζεται συνταγματική ρύθμιση. Μπορεί να προχωρήσει με νόμο που θα ψηφήσει η σημερινή Βουλή.
Να περιοριζόσουν τα μέλη των περιφερειακών και των δημοτικών συμβουλίων. Το κράτος να μικρύνει να γίνει επιτελικό και επιτέλους παραγωγικό στην υπηρεσία του πολίτη.
Έτσι θα δείξουν στους πολίτες ότι είναι πρώτοι στις θυσίες. Διαφορετικά πως θα πείσουν για την αξιοπιστία τους και πως θα δεχθούν οι πολίτες ότι αξίζει κι εκείνοι να υποστούν τις ανάλογες και επώδυνες θυσίες…

Τα ερωτηματικά των εκλογών

Με το βλέμμα στραμμένο στις εκλογές εμφανίζεται η Νέα Δημοκρατία και άλλα μικρότερα κόμματα, που θεωρούν ότι θα εισπράξουν μετεκλογικά κέρδη. Όμως λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο.
Κι αυτό γιατί η πλευρά της Νέας Δημοκρατίας δείχνει να αγνοεί ότι πρώτα θα συνυπογράψει τα μέτρα στο σύνολό τους, που δεσμεύουν τη χώρα έως το 2015 και ενδεχομένως και περισσότερο και κατόπιν θα δοθεί το πράσινο φως για την υπογραφή της νέας δανειακής σύμβασης.
Άρα η επόμενη κυβέρνηση, όποια κι αν είναι αυτή, θα βαδίσει σε μια σιδηροτροχιά και δεν θα έχει δικαίωμα να παρεκκλίνει στην πορεία της, μια και κάθε στραβοτιμονιά θα σημάνει εκτροχιασμό με ότι αυτό συνεπάγεται.
Κοντόφθαλμα βλέποντας το θέμα των εκλογών η Νέα Δημοκρατία είναι προφανές ότι βλέπει το τυρί και όχι τη φάκα. Συμβαίνει κάτι ανάλογο με το 2009, όταν ο Γ. Παπανδρέου για να πάρει την εξουσία είπε στον ελληνικό λαό, εν γνώσει του, το μεγάλο ψέμα ότι δηλαδή λεφτά υπάρχουν και μάλιστα δισεκατομμύρια και τρισεκατομμύρια. Τόση ήταν η φούρια του να καταλάβει την εξουσία που έμπλεξε τα δις με τα τρις. Μόνο που δεν μας είπε τότε σε πια σεντούκια θα τα βρει καταχωνιασμένα.
Έτσι και ο Α. Σαμαράς τώρα ονειρεύεται το Μέγαρο Μαξίμου, χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι οι καιροί έχουν αλλάξει και ο κατ όνομα Πρωθυπουργός δεν είναι τίποτα άλλο από ένας απλός υπάλληλος των τροϊκανών.
Βεβαίως όπως δηλώνει όπου σταθεί κι όπου βρεθεί ο Λ. Παπαδήμος δεν υπάρχει προκαθορισμένη ημερομηνία για τις εκλογές. Θα προκηρυχτούν όταν η παρούσα πολυπληθείς κυβέρνηση ολοκληρώσει το έργο της.
Αν συνυπολογίσουμε την στρατιά των εκατό συμβούλων που προσέλαβε ήδη ο Πρωθυπουργός ουδόλως προδικάζεται μια σύντομη προσφυγή στις κάλπες.
Από την πλευρά του ο τέως Πρωθυπουργός περί άλλα τυρβάζει. Παίζει με τις καθυστερήσεις και επιδιώκει με διάφορα τερτίπια να παραμείνει στο τιμόνι του κόμματος, αδιαφορώντας αν το έχει ήδη οδηγήσει στα βράχια.
Οι υποψήφιοι αρχηγοί του κόμματος που φλερτάρει με τα μονοψήφια νούμερα, αυξάνονται και πληθύνονται και είναι αντιστρόφως ανάλογοι με τους οπαδούς του.
Το ΠαΣοΚ δεν μοιάζει είναι ένα ακυβέρνητο καράβι με πολλούς καπεταναίους, αλλά σκάφος σε φουρτούνα, χωρίς καπετάνιο.
Στην πολυδιασπασμένη αριστερά οι κομματικοί σχηματισμοί βλέπουν καλές επιδόσεις στις δημοσκοπήσεις και γι αυτό ψηφίζουν εκλογές εδώ και τώρα. Τι έχουν να χάσουν άλλωστε; Άλλοι θα φορτωθούν το βάρος του γενικού ξεπουλήματος. Αυτοί θα αρκεσθούν στην κριτική. Οι όποιες προτάσεις τους είναι από αναιμικές έως ανύπαρκτες.
Τώρα υπάρχει και το μεγάλο ποσοστό των πολιτών που θέλει εκλογές, αλλά απορρίπτει το σημερινό πολιτικό σύστημα στο σύνολό του, που οδήγησε τη χώρα στην καταστροφή. Αυτό το σημαντικό κομμάτι του ελληνικού λαού βρίσκεται σε κατάσταση παροξυσμού.
Για αυτούς τους πολίτες οι επιλογές είναι μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Τους μεγάλους τους απορρίπτουν και στους μικρούς θα καταφύγουν σαν αναγκαίο κακό. Όλα αυτά που δεν είναι δυστυχώς κακό όνειρο μοιάζουν με μια καταστροφή που εξελίσσεται μπροστά μας χωρίς να χωρίς να αντιδρούμε για την ώρα.
Ένας νέος αξιόπιστος σχηματισμός που θα σαρώσει το σημερινό σαθρό πολιτικό οικοδόμημα δεν φαίνεται για την ώρα ορατός. Οι ελπίδες να φανεί όλο και λιγοστεύουν
Τάσος Παπαδόπουλος

Παιχνίδια με χειροπέδες...

Τον τελευταίο καιρό παρακολουθούμε καθημερινά το παιχνίδι με τις χειροπέδες. Κάθε λίγο και λιγάκι μας παρουσιάζουν έναν οφειλέτη του δημοσίου να μπαίνει στο δικαστήριο με χειροπέδες. Δεν συμβαίνει το ίδιο κατά την έξοδο. Οι χειροπέδες έχουν αφαιρεθεί και ο οφειλέτης την έχει βγάλει καθαρή…
Οι χειροπέδες δεν μπαίνουν τυχαία. Όλα γίνονται προς τέρψιν της κοινής γνώμης προκειμένου να νιώσει έστω και πρόσκαιρα δικαιωμένος στο πάγιο αίτημα των πολιτών να μπουν κάποιοι στη φυλακή…
Το show που στήνεται κυριολεκτικά για τα μάτια του κόσμου ουδέν αποδίδει. Η όλη διαδικασία δεν οδηγεί στο ζητούμενο, που δεν είναι άλλο από τον εξαναγκασμό των μεγαλοφειλετών να εξοφλήσουν τις υποχρεώσεις τους στο δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία…
Με δεδομένη την αδυναμία του κράτους να εισπράξει τα βεβαιωμένα οφειλόμενα που προσεγγίζουν τα 60 δις ευρώ, φτάνουμε στο αποτέλεσμα οι τρύπες του προϋπολογισμού να κλείνουν με την εύκολη λύση, που δεν είναι άλλη, από την περαιτέρω αφαίμαξη μισθωτών και συνταξιούχων…
Αν αυτό το κράτος, αν αυτό το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, αν οι δημόσιοι λειτουργοί έκαναν με σοβαρότητα τη δουλειά τους θα είχε ήδη εισπραχθεί μεγάλο μέρος των οφειλομένων και η χώρα δεν θα είχε περιέλθει στη σημερινή δεινή θέση…
Από τη μια ξοδεύαμε περισσότερα από όσα είχαμε και από την άλλη ήταν και είναι δυστυχώς στο απυρόβλητο και μάλιστα συχνά με πολιτική προστασία, οι μεγαλοφειλέτες που χρησιμοποιούσαν ένα σαθρό νομικό σύστημα για να μην αποδίδουν τα οφειλόμενα. Βεβαίως υπάρχει το «αν» στον παραπάνω συλλογισμό, που υποθέτει και καταγράφει το γεγονός την πραγματικότητα που οδηγεί στο δυσάρεστο και δυσοίωνο αποτέλεσμα…
Τώρα οι βιαστές θέλουν σώνει και καλά να αναλάβουν την ψυχολογική υποστήριξη των θυμάτων τους. Να δούμε αν οι βιασθέντες θα ξυπνήσουν από το λήθαργο και θα απαντήσουν δυναμικά σε αυτούς που ασέλγησαν εναντίον τους. Η ώρα της κρίσης, δηλ. της κάλπης, πλησιάζει…

Οι θυσίες δεν έπιασαν τόπο...

Με άνευ σημασίας απώλειες ο νέος Πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος εξασφάλισε την ψήφο εμπιστοσύνης της Βουλής. Διακόσιοι πενήντα πέντε του είπαν ναι πράγμα που σημαίνει ότι έχει μιαν ευρύτατη πλειοψηφία που τον στηρίζει για τρείς και πλέον μήνες προκειμένου να υπογράψει τα όσα προστάζουν οι Βρυξέλλες…
Ο Λ. Παπαδήμος στη δεύτερη του παρέμβαση λίγο πριν από την ψηφοφορία, υπεραμύνθηκε της πορείας εντός της ευρωζώνης και έθεσε τρία σοβαρά προβλήματα που θα προκύψουν αν η Ελλάδα επανέλθει σε ένα εθνικό νόμισμα. Υψηλός πληθωρισμός, διόγκωση του χρέους και τέλος δραματική απώλεια της αξίας των περιουσιακών στοιχείων των πολιτών…
Σε όλα αυτά αν προσθέσει κανείς και τη διαπίστωση του Ράιχενμπαχ ότι το ελληνικό δημόσιο χάνει εξήντα δις από τους κάθε λογής αετονύχηδες ελεύθερους επαγγελματίες και επιχειρηματίες γίνεται φανερό, ότι κάποιοι έχουν κατακλέψει το δημόσιο που τώρα καλούνται να πληρώσουν οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι. Το δυστύχημα είναι ότι ήρθαν οι ξένοι να μας το πούνε…
Τόση είναι η ανικανότητα του πολιτικού συστήματος που έχει αφήσει ανείσπρακτα εξήντα δις που λιμνάζουν εδώ και δωδέκα χρόνια με αποτέλεσμα να μην είναι πάνω από οκτώ δις αυτά που μπορούν να εισπραχθούν σήμερα. Μέχρι και το ΕΤΑΚ του 2009 δεν κατάφεραν ακόμη να εισπράξουν. Την ίδια ώρα στέλνουν ραβασάκια με επτά νέους φόρους που επιπίπτουν επί της κεφαλής μισθωτών και συνταξιούχων…
Και να έπιαναν οι θυσίες που έχουν υποστεί οι πολίτες και κυρίως οι χαμηλοσυνταξιούχοι και οι χαμηλόμισθοι τόπο, θα έλεγε κανείς χαλάλι τους. Όμως τα ελλείμματα δεν λένε να μας αφήσουν, μια και το 2011 κλείνει κι αυτό με ταμείο μείον πάνω από ένα δις ευρώ. Οι θυσίες λοιπόν δεν έπιασαν τόπο. Γιατί παρ όλα αυτά ακούσαμε την κ. Μέρκελ να μας λέει ότι κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί την βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους…
Όλα αυτά δείχνουν ότι οι πολίτες ρίχνουν το υστέρημά τους σε ένα άδειο πηγάδι…