Από αφαιμάξεις πάμε καλά, όχι όμως και από εκσυγχρονισμό

Θέμα και μάλιστα σοβαρό δημιουργήθηκε ανάμεσα στους ελεγκτές κυβερνήτες της τρόικας και τους υπουργούς της κυβέρνησης, που υλοποιούν τις εντολές των πρώτων. Αφορμή τα 555 εκατομμύρια ευρώ, που εντάχθηκαν στον προϋπολογισμό του 2013 και αφορούσαν εισπράξεις από κρατικές ενισχύσεις, που έλαβαν οι τράπεζες το 2008. 

Με παρέμβαση της τρόικας, ζητήθηκε άκουσον-άκουσον να μην πληρωθεί στο κράτος το ποσό αυτό και να καλυφθεί από αναδρομική κατάργηση των δώρων, ή από μια νέα έκτακτη εισφορά. Από την άλλη πλευρά, οι τράπεζες υποστήριξαν ότι το ποσό αυτό, αν τελικά το επιβαρυνθούν, θα το περάσουν στο συναλλασσόμενο κοινό, μέσω των τραπεζικών συναλλαγών. 

Δηλαδή και στη μια και στην άλλη περίπτωση, τα σπασμένα θα τα πληρώσουν οι πολίτες. Όλα αυτά την ώρα που βρίσκεται σε εκκρεμότητα η ανακεφαλαιοποίηση και ότι αυτή συνεπάγεται, μια και είναι απορίας άξιο, αν θα περιέλθουν οι τράπεζες υπό τον έλεγχο του κράτους. Και είναι απορίας άξιο, με αφορμή την πρόσφατη υπόθεση Καρούζου, αν θα ελέγξουν επίσης τα θαλασσοδάνεια που έδωσαν οι τραπεζίτες, χωρίς να έχουν καμιά εγγύηση για την αποπληρωμή τους.

Σε ότι αφορά τις περικοπές σε μισθούς, συντάξεις και επιδόματα, που θα φθάσουν το 2013 τα 7,8 δις, η κυβέρνηση τα πηγαίνει περίφημα. Δεν συμβαίνει το ίδιο όμως με τον περιορισμό του σπάταλου γραφειοκρατικού και εν πολλοίς διεφθαρμένου κρατικού μηχανισμού. Σε αυτόν τον τομέα τα πράγματα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο. Τρανό παράδειγμα η υπόθεση της ενημέρωσης για τον θάνατο κάποιου ανθρώπου. 

Μια αδυναμία που είχε σαν αποτέλεσμα να εξακολουθούν να παίρνουν σύνταξη, όπως αποδείχθηκε, από την πρόσφατη απογραφή χιλιάδες πεθαμένοι. Ο υπουργός Εργασίας αντί να ενεργοποιήσει  υπουργική απόφαση, που εκκρεμεί εδώ και μια δεκαετία, προς υλοποίηση του σχετικού νόμου, για την άμεση ενημέρωση των ασφαλιστικών Ταμείων από τα ληξιαρχεία, προτίμησε να φτιάξει το πρόγραμμα «Αριάδνη», που οδηγεί τους πολίτες στο λαβύρινθο των συμβολαιογράφων, με το αζημίωτο φυσικά. Και σαν να μην έφθανε αυτό, θα περνούν την ίδια διαδικασία και ταλαιπωρία κατά προέκταση και όσοι παντρεύονται ή χωρίζουν. Κάποιοι υποστηρίζουν  ότι αυτό γίνεται προκειμένου να ενισχυθούν τα εισοδήματα των συμβολαιογράφων, εν όψει του ανοίγματος του επαγγέλματος τους.

Και να ήτανε μόνο αυτό. Αντί να φροντίσουν για τη μείωση της τιμής των βασικών αγαθών, που θα έπρεπε να είχαν ακολουθήσει τις δραματικές μειώσεις μισθών και συντάξεων, νομοθετούν και επιτρέπουν την κατανάλωση ληγμένων προϊόντων. Στη ζωή μας τώρα βάζουν μια νέα λέξη, τα ευαλλοίωτα. Ίσως θέλουν να περιορίσουν έτσι τα προϊόντα, που σήμερα καταναλώνουν από τα σκουπίδια πολλοί συμπατριώτες μας, πασάροντας τα στα ράφια των Super Market με μειωμένες τιμές. Τώρα θα πει κανείς, γιατί οι ληγμένοι μας προτείνουν να  καταναλώνουμε ληγμένα. 

Ίσως γιατί θέλουν να του μοιάσουμε. Ήδη οι έμποροι τροφίμων για να σοβαρευτούμε, όταν έχουν αδιάθετα προϊόντα, που πλησιάζουν στη λήξη τους, τα διαθέτουν ήδη σε χαμηλότερες τιμές στα ράφια τους. Δεν περίμεναν να νομοθετήσουν οι «σοφοί» τα αυτονόητα.

Στα τρελά που προωθούν σε βάρος των πολιτών είναι και αυτό της φορολόγησης των οικοπέδων και αγροτεμαχίων, που όπως είναι γνωστό ουδέν αποδίδουν στους κατόχους τους. Έτσι απλά θα αναγκάσουν τους πολίτες να πουλήσουν μπιτ παρά τη γη τους. Στην κατοχή τα πουλούσαν για ένα ντενεκέ λάδι, τώρα θα τα δώσουν όσο-όσο προκειμένου να γλυτώσουν την φορολογία. Όλα αυτά για να καλυφθούν οι αδηφάγες ανάγκες του δημοσίου.

Κάτι ανάλογο έκαναν με το πετρέλαιο θέρμανσης. Επειδή δεν μπορούσαν να συλλάβουν το κοντραμπάντο και τις μεταγγίσεις του πετρελαίου θέρμανσης σε κίνησης, αποφάσισαν να ανεβάσουν σε δυσθεώρητα ύψη την τιμή του πετρελαίου θέρμανσης, με αποτέλεσμα να μας γυρίσουν φέτος 70 χρόνια πίσω, στο χειμώνα  του 1942. Όσο για τα επιδόματα θέρμανσης, αυτά θα δοθούν με το σταγονόμετρο και με διαδικασίες, που δοξάζουν το κράτος της γραφειοκρατίας και της παρακμής και όχι της προόδου.

Και τέλος στη χώρα του 1.261.000 ανέργων, που αποτελούν το 25,1% του πληθυσμού, ήρθαν οι ανεγκέφαλοι τροϊκανοί να μας πουν να εκκενώσουμε τα 40 νησιά, που έχουν πληθυσμό κάτω των 150 κατοίκων και ότι αυτό σημαίνει για την χάραξη της ΑΟΖ, με το αιτιολογικό, ότι στοιχίζουν πολύ στο κράτος οι επιδοτήσεις των ακτοπλοϊκών γραμμών για την σύνδεσή τους  με τον Πειραιά ή άλλα νησιά.

Όλα αυτά δείχνουν την πλήρη ανικανότητα των διοικούντων, να δώσουν απλές πρακτικές και λειτουργικές λύσεις, στα προβλήματα και ταυτόχρονα να κλείσουν τις στρόφιγγες των διαρροών, που έχουν δύο παίκτες. Τους έξω που επωφελούνται και τους μέσα που τις προωθούν, πάντα με το αζημίωτο…

Τάσος Παπαδόπουλος

Στην περιδίνηση ενός φαύλου κύκλου

Έχουμε άραγε όλοι αναρωτηθεί, πόσο ανεξάρτητη είναι μια χώρα που ο προϋπολογισμός της, ο νόμος των νόμων ενός κράτους, πριν φτάσει στο Κοινοβούλιο, για να εγκριθεί από το σώμα των αντιπροσώπων του Έθνους, θα πρέπει νωρίτερα να εγκριθεί από μια τριμελή επιτροπή, που  απαρτίζουν, ένας εκπρόσωπος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, ένας εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ένας εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας;

Έχουμε επίσης αναρωτηθεί, πόσο δημοκρατική είναι στις μέρες μας η Ευρωπαϊκή Ένωση, όταν αντί να αποφασίζουν συλλογικά τα «27» κράτη-μέλη της ή τα «17» της ευρωζώνης, ισχύει η αρχή του ενός, ή στην προκειμένη περίπτωση της μιας, της γερμανίδας καγκελαρίου Άγκελας Μέρκελ;

Αυτά τα νέα δεδομένα, που δυστυχώς αποδέχονται, με διαφορετικές σκοπιμότητες, τα υπόλοιπα κράτη-μέλη της ΕΕ, είναι μια οδυνηρή πραγματικότητα, την οποία οφείλουμε να δούμε κατάματα και μέσα από αυτήν, να αντιμετωπίσουμε με ψυχραιμία ως κοινωνία τις βάναυσες «ρυθμίσεις», που πλήττουν δικαίους και αδίκους, οδηγώντας σε απόγνωση καθημερινά, όλο και περισσότερα νοικοκυριά.

Το πρώτο και σημαντικότερο είναι να μην διαρραγεί η κοινωνική συνοχή. Η κοινωνία οφείλει να αντιμετωπίσει ενωμένη την σημερινή δραματική κατάσταση, πριν συμβούν τα χειρότερα και μη αναστρέψιμα. Κι αυτό, γιατί η χώρα μας βρίσκεται  σε μια κρίσιμη στιγμή,  που θυμίσει τις παραμονές της Μικρασιατικής καταστροφής. Οι «σύμμαχοι», μας και τότε έπαιξαν «για το καλό μας», το παιχνίδι τους, με αποτέλεσμα να οδηγήσουν στη σφαγή τους Έλληνες της Ιωνίας και στον ξεριζωμό τους από τις πατρογονικές  εστίες.

Στην Ελλάδα σήμερα υπάρχουν δύο αντιπαρατιθέμενες σχολές σκέψης, σε σχέση με την αντιμετώπιση του προβλήματος επιβίωσης της χώρας και των πολιτών της. Η μία,  αυτή που εκφράζεται από το κυβερνητικό στρατόπεδο, ΝΔ,ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, που υποστηρίζει ότι πρέπει πάση θυσία να δεχθούμε τις «υποδείξεις» των δανειστών μας, προκειμένου να μείνουμε  στο ευρώ. 

Η δεύτερη που  αυτοχαρακτηρίζεται  «αντιμνημονιακή» και εκφράζεται από όλο το ιδεολογικοπολιτικό  φάσμα, από τη Χρυσή Αυγή και τους Ελεύθερους Έλληνες μέχρι το ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ, παρουσιάζει ένα μωσαϊκό  απόψεων, που κινείται ανάμεσα στο μακροπρόθεσμο και το ανέφικτο,  με κοινό χαρακτηριστικό, την ικανοποίηση του ακροατηρίου, αγνοώντας τον περίγυρο και  τους  διεθνείς συσχετισμούς .

Στο κυβερνητικό στρατόπεδο  πιστεύουν ότι τα μέτρα, όσο επώδυνα κι αν είναι, θα μας κρατήσουν, έστω και με αναπνευστήρα στη ζωή και με τη νέα δόση των 31,5 δις, θα ανακεφαλαιοποιήσουν τις τράπεζες και θα πληρώσουν τις οφειλές του δημοσίου, γεγονός που θα κινήσει τη σημερινή νεκρή αγορά. Το θέμα είναι αν οι πολίτες με τις νέες περικοπές  μισθών και των συντάξεων, θα έχουν την δυνατότητα να καταναλώσουν. Το στρεβλό πάντως μοντέλο της «ανάπτυξης» που στηρίζεται στην κατανάλωση με δανεικά οδήγησε τα πράγματα στα σημερινά τους αδιέξοδα. Το ζητούμενο είναι και θα μείνει η πρωτογενής παραγωγή. Πριν από 35 χρόνια η Ελλάδα είχε επάρκεια παραγωγής κρέατος. Σήμερα εισάγει το 80% και πληρώνει πάνω από δυο δις. 

Οι  εισαγωγές αυτές επιβαρύνουν υπέρμετρα το  το ισοζύγιο εισαγωγών- εξαγωγών με αποτέλεσμα η χώρα να χρωστάει μονίμως όλο και περισσότερα.  Συμπέρασμα μόνο η παραγωγή και όχι από μόνη της, η κατανάλωση μπορούν να ανορθώσουν την οικονομία. Η λογική των δανεικών που εκμεταλλεύθηκαν οι τοκογλύφοι, οδήγησε την οικονομία μας στην σημερινή της κατάρρευση.

Η λύση του σημερινού σύνθετου  προβλήματος, που τείνει να γίνει γόρδιος δεσμός έχει δύο παραμέτρους. Η μία αφορά τα έσοδα και η άλλη τα έξοδα. Όσο τα έσοδα δεν αυξάνονται, με την πάταξη της φοροδιαφυγής και την παράλληλη ανάπτυξη, που είναι και παραμένει ζητούμενο, τόσο θα βουλιάζουμε στα ετήσια ελλείμματα που μεγιστοποιούν το χρέος. Από την άλλη πλευρά στον τομέα των εξόδων, ζητούμενο είναι και παραμένει, ένα μικρότερο αποτελεσματικό κράτος, με επιτελικό ρόλο, που θα διευκολύνει και δεν θα εμποδίζει την ανάπτυξη των υγειών  παραγωγικών δυνάμεων.

Μόνο μια νέα αρχή, συντεταγμένη και με συνοχή, μπορεί  να βάλει τέλος στην  οικονομική κατοχή και να δώσει ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο στους πολίτες και ιδιαίτερα στους νέους. 

Σε αυτά τα ζητούμενα μπορούν άραγε να δώσουν  απάντηση οι φοβισμένοι από τη μια και οι λαϊκιστές από την άλλη, που κινούνται μαζί στις αποτυχημένες γραμμές του παρελθόντος, που μας οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση;

Ερωτήματα που αναζητούν άμεση και δημιουργική απάντηση…

Τάσος Παπαδόπουλος

Το βαρύ φορτίο και οι αντοχές του Α. Σαμαρά

 Είναι προφανές ότι στα χέρια του Α. Σαμαρά και των συν αυτώ, βρίσκεται η τελευταία ευκαιρία διαχείρισης μιας πρωτοφανούς οικονομικής κρίσης που προηγούμενο της δεν έχει ζήσει η χώρα εδώ και πολλές δεκαετίες. Μια κρίση που στο πρώτο στάδιο ήταν οικονομική και τώρα εξελίχθηκε σε ανθρωπιστική. Ο Α. Σαμαράς έχει μπροστά του να λύσει έναν γόρδιο δεσμό. Από τη μια να υλοποιήσει τα υπεσχημένα προεκλογικά και από την άλλη να βρει τα ισοδύναμα, που θα αποφέρουν έσοδα ανάλογα με αυτά των παροχών ανακούφισης που περιλαμβάνονται στο πρόγραμμα της ΝΔ.

Ορισμένοι αποτιμούν τα μέτρα ανακούφισης, σε ένα κονδύλι  της τάξης των οκτώ δις. Και μικρότερο να είναι το ποσό αυτό, για να εγκριθεί από τους τροϊκανούς θα πρέπει να βρεθούν ισοδύναμα  από άλλες πηγές εσόδων. Με έναν προϋπολογισμό, που τρέχει με ένα έλλειμμα 1,3 δις και με μια συμφωνία της τρικοματικής κυβέρνησης να μην υπάρξει καμιά απόλυση στο δημόσιο τομέα ακόμη και στους οργανισμούς που πρόκειται να καταργηθούν, προκειμένου να μην αυξηθεί η ανεργία, που έφτασε το 22% και καλπάζει προς το 25%, είναι προφανές ότι τα περιθώρια της οποιασδήποτε κοινωνικής πολιτικής άμβλυνσης των υπαρχουσών αδικιών, θα συναντήσει το απαγορευτικό των δανειστών.

Ήδη τόσο οι Γερμανοί όσο και οι εκπρόσωποι της Ε.Κ.Τ., αλλά και της Ε.Ε. διαμηνύουν σε όλους τους τόνους προς την Αθήνα, ότι δεν θα δεχθούν οποιαδήποτε παρέκκλιση από τα συμφωνηθέντα και ευθέως απειλούν, ότι αν δεν υλοποιηθούν άμεσα οι δεσμεύσεις, τότε η Ελλάδα θα βρεθεί εκτός ευρωζώνης.

Μολονότι τα ελληνικά επιχειρήματα είναι αρκετά ισχυρά, με κυριότερα από αυτά την ανεργία που σε πραγματικούς αριθμούς αναμένεται να φτάσει στο τέλος του χρόνου στο 1.500.000 και την ύφεση που την τέταρτη χρονιά εκτινάχθηκε  σε δυσθεώρητα ύψη, προσεγγίζοντας  το 7%, εν τούτοις οι τροϊκανοί δεν συγκινούνται και αντιπαραβάλουν άτεγκτα τις υποχρεώσεις που δεν υλοποιήθηκαν μέχρι σήμερα. 

Πάντως δεν είναι λίγοι εκείνοι και κυρίως όσοι έχουν εργασθεί σε διεθνείς οργανισμούς, όπως ΔΝΤ και ΕΚΤ, που ούτε λίγο ούτε πολύ υποστηρίζουν ότι  κάποιοι και κυρίως οι γερμανοί με τους δορυφόρους τους, μας την έχουνε στημένοι και θα επιδιώξουν στο άμεσο μέλλον να μας αναγκάσουν να εγκαταλείψουμε το ευρώ. Δεν είναι τυχαίες άλλωστε ούτε οι δηλώσεις αναλόγου περιεχομένου  γερμανών αξιωματούχων,  ούτε οι εκτιμήσεις των εντύπων τους, που προφανώς απηχούν  τις σκέψεις πολιτικών, που εκφράζουν τις ίδιες απόψεις  μέσω του Τύπου και των ΜΜΕ γενικότερα.

Οι ρυθμίσεις που έγιναν πρόσφατα στην Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών, για την Ιταλία και την Ισπανία, όπου οι τράπεζες θα δανειστούν απευθείας από τους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς στήριξης και όχι μέσω του κράτους, προκειμένου ό λόγος του χρέους προς το ΑΕΠ να μην αυξήσει υπέρμετρα το έλλειμμα στο δημόσιο,  αποτελεί για κάποιους σανίδα σωτηρίας, που θα μπορούσε να εφαρμοστεί και στην περίπτωση της Ελλάδας. Όμως τα ποσά είτε οφείλονται από τις τράπεζες, είτε από το κράτος δεν παύει να είναι χρέος που πρέπει κάποτε να εξοφληθεί.

Έξαλλου η αλήθεια είναι ότι η κρίση στην Ελλάδα, σε αντίθεση με την Ιρλανδία, δεν ξεκίνησε από τις τράπεζες, αλλά από την υπερχρέωση του δημοσίου. Οι τράπεζες ήταν εκτεθειμένες σε μεγάλα ποσά ομολόγων του ελληνικού δημοσίου, που είχαν στα χαρτοφυλάκια τους, που τα φορτώθηκαν  ύστερα από πιέσεις των εκάστοτε υπουργών Οικονομικών, με αποτέλεσμα το κούρεμα σε συνδυασμό με την εκταμίευση 90 δις τα τελευταία δυόμισι χρόνια να τις καταστήσουν προβληματικές.

Τρίτος λόγος και επίσης σοβαρός για την κατάρρευση των τραπεζών, για τον οποίο βαριές ευθύνες έχουν οι διοικήσεις των ιδρυμάτων  είναι οι επισφαλείς δανειοδοτήσεις χωρίς πραγματικές εγγυήσεις.

Πέρα όμως από τις επιδιώξεις των τρίτων, που παίζουν τα δικά τους παιχνίδια, η νέα κυβέρνηση οφείλει να προχωρήσει χωρίς περαιτέρω καθυστερήσεις  σε κινήσεις που μπορούν να δημιουργήσουν προϋποθέσεις ανάκαμψης της οικονομίας. Και αυτές μπορεί να είναι προς την κατεύθυνση της αξιοποίησης των κονδυλίων του ΕΣΠΑ, που λιμνάζουν εδώ και χρόνια και την έκδοση ομολόγων ειδικού σκοπού, για την χρηματοδότηση των μεγάλων έργων, που σήμερα έχουν διακοπεί ελλείψει κονδυλίων.

Από την άλλη πλευρά στον εισπρακτικό τομέα υπάρχουν τα βεβαιωμένα χρέη και όλα όσα μπορούν να βεβαιωθούν από σοβαρούς ελέγχους, που οφείλουν να κάνουν οι φορολογικές αρχές. Τέλος ένας νέος και δικαιότερος  φορολογικός νόμος, του οποίου η σύνταξη  έχει ήδη καθυστερήσει, λόγω εκτεταμένης προεκλογικής περιόδου,  μπορεί να αποτελέσει ένα σημαντικό εισπρακτικό εργαλείο στα χέρια της κυβέρνησης. Αρκεί να μην έχει την τύχη των προηγούμενων νομοθετικών ρυθμίσεων, που άλλαζαν κάθε τρεις λίγο σαν τα πουκάμισα,  με αποτέλεσμα να υπάρχει σήμερα ένα κομφούζιο γύρω από τις υποχρεώσεις των πολιτών και το κυριότερο, ένα φορολογικό σύστημα, που έρχεται σε ευθεία αντιπαράθεση με το Σύνταγμα, που επιβάλει την συμμετοχή όλων στα βάρη ανάλογη με τις δυνατότητες του.  Στον Α. Σαμαρά έπεσε το βάρος να διασώσει τη χώρα και να την οδηγήσει στην ανάκαμψη ή να είναι ο τελευταίος πρωθυπουργός του ευρώ με ότι αυτό συνεπάγεται.

Τάσος Παπαδόπουλος

Η αγωνία της επόμενης ημέρας

Έντονα προβληματισμένοι εν όψει της δεύτερης προσφυγής στις κάλπες εμφανίζονται και πάλι οι πολίτες. Κι αυτό αποδεικνύεται από τον μεγάλο αριθμό των αναποφάσιστων που φάνηκαν στις δημοσκοπήσεις την επομένη των εκλογών της 6^ης Μαΐου.

Με νωπή την προσφυγή στις κάλπες, είναι εντελώς παράδοξο το φαινόμενο του μεγάλου αριθμού των ψηφοφόρων, που έδειξαν και πάλι να βρίσκονται μπροστά στο δίλημμα ποιόν θα ψηφίσουν.

Παράλληλα τα στοιχεία των δημοσκοπήσεων έδειξαν ότι αδυνατίζουν τα άκρα και τα μικρά κόμματα προς όφελος των δύο μεσαίων σε μέγεθος μονομάχων. Η αδιάλλακτη συμπεριφορά ορισμένων μικρών, να συμφωνήσουν σε μια κυβέρνηση συνεργασίας, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην κρίση των ψηφοφόρων.

Η εντολή που δεν εισακούσθηκε ήταν σαφής. Εντός του ευρώ και σκληρή διαπραγμάτευση, για τα εργασιακά και τα μισθολογικά και σοβαρά μέτρα προς την ανάπτυξη με σκοπό την δημιουργία θέσεων εργασίας.

Πέρα από το θυμό και την οργή, για τα όσα έπραξαν τα δύο κόμματα της συγκυβέρνησης, η αλαζονεία παλιών και νέων που προέκυψαν με παλιά όμως υλικά κομμάτων, υπήρξε κακός σύμβουλος στη σύνθεση και την συνένωση δυνάμεων, για τη δημιουργία ενός κυβερνητικού σχηματισμού με σκοπό να ασκήσει εξουσία, ικανή να βγάλει τη χώρα από τα σημερινά της αδιέξοδα.

Απ ότι έδειξαν οι δημοσκοπήσεις, παρά το γενναίο και παράλληλα  ληστρικό πριμ στο πρώτο κόμμα, ανεξαρτήτως ποσοστών, δεν φαίνεται να δίνει σε ένα κόμμα τις 151 έδρες της αυτονομίας. Για μια ακόμη φορά θα κληθούν να συνεργασθούν δύο ή και περισσότερα κόμματα.

Στη χώρα μας λένε ότι δεν υπάρχει κουλτούρα συνεργασιών. Η πατρίδα μας όμως, βρίσκεται μπροστά σε ένα θανάσιμο κίνδυνο, απομονωμένη και χωρίς συμμάχους. Οι πολιτικές δυνάμεις καλούνται να συνενωθούν, να δώσουν τον καλύτερο τους εαυτό, ώστε  με μια φωνή να αντιμετωπίσουμε τα πολλαπλά πυρά που δεχόμαστε.

Να αφήσουν κατά μέρος τις καρέκλες, να ξεχάσουν το πολιτικό κόστος και να συνεργαστούν για να φτιάξουν ένα κράτος πραγματικά στην υπηρεσία του πολίτη και όχι φωλεά βολέματος κομματικών φίλων. Να καθαρίσουν το θολό τοπίο της διαφθοράς και της σήψης. Να κυνηγήσουν από τον κλητήρα μέχρι τον πρωθυπουργό που τα πιάνει. Να φτιάξουν ένα κράτος που θα σέβεται τον πολίτη, θα έχει αρχές και αξίες και δεν θα αποτελεί κακό παράδειγμα για μίμηση από τους πολίτες.

Οι πολιτικοί να αποποιηθούν των προνομίων τους και να εφαρμόσουν αυστηρούς νόμους για παραδειγματισμό προς κάθε κατεύθυνση. Το κράτος να γίνει η ατμομηχανή της ανάπτυξης.

Δεν πρέπει να γίνουμε ούτε λαθρομεταναστοφάγοι, ούτε η χώρα μας να μείνει ένα ξέφραγο αμπέλι λόγω του παράλυτου σημερινού κράτους. Έξοδος γι αυτούς που πρέπει να φύγουν και παραμονή για όσους εργάζονται και μπορούν να ενταχθούν στον παραγωγικό ιστό της χώρας.

Τα προβλήματα της χώρας όλοι τα ξέρουν. Όμως κάποιοι τα έριχναν κάτω από το χαλί, ενώ άλλοι προσπαθούν τώρα να τα ξεπεράσουν με καινοφανείς θεωρίες.

Ένα κράτος παραγωγικό και φιλικό στον πολίτη θα φέρει επενδύσεις κι αυτές με τη σειρά τους θα δημιουργήσουν θέσεις εργασίας προκειμένου να απορροφηθούν οι στρατιές των σημερινών ανέργων.

Ένα κράτος που θα προωθήσει ξανά την πρωτογενή παραγωγή, από τη γεωργία, την κτηνοτροφία και την αλιεία, μέχρι την ενέργεια, τον τουρισμό, και τη ναυτιλία που είναι οι βασικοί τομείς δράσης στη χώρα μας.

Αυτή την ώρα η θηλιά σφίγγει όλο και περισσότερο, γύρω από το λαιμό μας. Ο πνιγμός  θα είναι αναπόφευκτος,  αν δεν αλλάξουμε ρότα και πορεία. Αντί να προβάλλουμε τα συλλογικά ελαττώματα μας, ας προβάλλουμε τα μεγάλα συγκριτικά πλεονεκτήματα μας  που ανά τους αιώνες μας έκαναν να μεγαλουργήσουμε.

Η 17^η Ιουνίου θα αποδειχθεί άραγε ημέρα αρχής για τη λύτρωση από τα δεινά μας, ή μήπως συνέχιση και επιδείνωση του μαρτυρίου; Για να δούμε… Κυριακή κοντή γιορτή… 

Τάσος Παπαδόπουλος  

Η απογοήτευση, η οργή και ο φόβος του αύριο

Ίσως είναι η πρώτη φορά στα μεταπολιτευτικά χρονικά που ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος θα βρεθεί μπροστά στην κάλπη με το δίλημμα τι θα ψηφίσει.

Είναι επίσης η πρώτη φορά, που το πρώτο κόμμα παρά την γενναία πριμοδότηση των πενήντα εδρών, δεν προβλέπεται να προσεγγίσει και κυρίως να ξεπεράσει τον μαγικό αριθμό των εκατό πενήντα εδρών.

Ως τώρα πολλοί ψήφιζαν για να τιμωρήσουν εκείνους, που δεν έπραξαν όσα ανέμεναν, ή δεν τους έκαναν τα ρουσφέτια, που τους υποσχέθηκαν. Τώρα τα συναισθήματα είναι διαφορετικά. Αγανάκτηση από τη μια, οργή από την άλλη.

Όμως τα ερωτήματα δεν αφορούν μόνο την ετυμηγορία της κάλπης, αλλά κυρίως την επόμενη ημέρα. Τα όσα τάζουν και υπόσχονται αυτοί που διεκδικούν την εξουσία, αλλά και οι υπόλοιποι σχηματισμοί.

Τα αποτελέσματα της διακυβέρνησης των δύο κομμάτων, μας έχουν οδηγήσει στην παρούσα δραματική κατάσταση. Οι άλλοι που έχουν αναπτύξει έναν γενικόλογο καταγγελτικό λόγο, δεν παρουσιάζουν αξιόπιστες προτάσεις εξόδου από την παρούσα κρίση.

Ήδη γνωρίζουμε ότι τα χειρότερα έπονται. Η απογοήτευση εστιάζεται στο γεγονός, ότι οι μέχρι τώρα μεγάλες θυσίες των πολιτών δεν έχουν πιάσει τόπο.

Οι υποσχέσεις ότι δεν θα υπάρξουν μειώσεις μισθών και συντάξεων, διαψεύδονται από το ίδιο το μνημόνιο και τους ευρωπαίους, που μιλούν μειώσεις της τάξεως του 15% και την Τράπεζα της Ελλάδος, που σε πρόσφατη έκθεσή της αναφέρεται σε περαιτέρω μειώσεις στον ιδιωτικό τομέα την προσεχή διετία, που θα φθάσουν στο 20% και για νέα αφαίμαξη στον δημόσιο, που θα ξεπεράσει το 10%.

Αποσιωπούν ακόμη ότι τον Σεπτέμβρη, θα ανοίξει και πάλι το ασφαλιστικό, με νέα δεδομένα την δραματική μείωση των αποθεματικών τους, από το κούρεμα των ομολόγων, που τους τα φόρτωσαν χωρίς να τους ρωτήσουν.

Είναι προφανές ότι από αυτή την πανσπερμία των δεκάδων κομμάτων απουσιάζει ο ειλικρινής και εμπεριστατωμένος λόγος για το τι μέλλει γενέσθαι. Οι μεν λένε ότι θα μας σώσουν μέσω του μνημονίου και οι δε υποστηρίζουν το ανεδαφικό και λαϊκίστικο ότι θα το πετάξουν στο κάλαθο των αχρήστων.

Τώρα τα πράγματα άλλαξαν. Δεν μπορούμε πια να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας.

Η ανεργία δεν εξαφανίζεται με ξόρκια. Ούτε η ανάπτυξη οικοδομείται πάνω σε ένα σαθρό κράτος, που έχει μάθει στην ακινησία, στη νωχελικότητα και το ρεγάλο. Και οι επενδύσεις με δανεικά, επιδοτήσεις και αεριτζήδες μας έχουν τελειώσει. Ποιος θα βάλει το ζεστό χρήμα και με ποια προοπτική;

Πόσο αξιόπιστη είναι μια χώρα που στην περίοδο Κ. Καραμανλή ψηφίστηκαν 34 φορολογικά νομοσχέδια και στην περίοδο Γ. Παπανδρέου, άλλα 14, χωρίς αυτά να περιορίσουν την φοροδιαφυγή, που γιγαντώθηκε την ίδια περίοδο;

Τι μας είπαν προεκλογικά για την βαριά βιομηχανία της χώρας που είναι ό τουρισμός; Τι για τον αγροτικό τομέα και κυρίως για προνομιακά αγροτικά προϊόντα μας, όπως το λάδι, που σε ιδιαίτερα χαμηλές τιμές πωλείται χύμα στην Ιταλία, για να διοχετευθεί στη συνέχεια με προσμίξεις στις διεθνείς αγορές, ως το φημισμένο ελληνικό λάδι; Τι για την ενεργεία και τον ορυκτό πλούτο που έχουν αφήσει εδώ και δεκαετίες ανεκμετάλλευτο;

Και γιατί δεν έπεισαν τους Έλληνες εφοπλιστές να δραστηριοποιηθούν στη χώρα μας παρέχοντάς τους υπηρεσίες αναλόγου επιπέδου με αυτές του Λονδίνου; Γιατί τα τρία μικρού και μεσαίου μεγέθους ελληνικά ναυπηγεία και η ναυπηγοεπισκευαστική του Περάματος είναι στο παρά πέντε του λουκέτου, την ώρα που οι Έλληνες εφοπλιστές κτίζουν μικρά, μεσαία και μεγάλα πλοία στις χώρες της Άπω Ανατολής;

Τι μας είπαν για το θάνατο του εμποράκου που πνίγεται κάτω από το βάρος των μεγαθηρίων που έστησαν μέσα στον ιστό της πόλης, γεγονός πρωτοφανές, που δεν συμβαίνει σε καμιά άλλη μεγαλούπολη; Χωρίς απαντήσεις σε αυτά τα κρίσιμα θέματα, η καχεξία της ελληνικής οικονομίας θα συνεχιστεί επ άπειρον…

Τα διλήμματα των εκλογών

Πάγιο αίτημα του ελληνικού λαού, οκτώ μήνες μετά την πανηγυρική εκλογή του Γ. Παπανδρέου στην πρωθυπουργία, ήταν η εκ νέου προσφυγή στις κάλπες. Κι αυτό, γιατί άλλα με έμφαση είχε υποσχεθεί τότε, και άλλα έπραξε. Από το λεφτά υπάρχουν, φτάσαμε στο μνημόνιο της υποτέλειας και τα σκληρά μέτρα, που έπληξαν βάναυσα το σύνολο της κοινωνίας και κυρίως τους μικρομεσαίους. Το αίτημα για προσφυγή στις κάλπες, είχε το περιεχόμενο να πούμε εμείς οι πολίτες τη γνώμη μας, για τα μέτρα που πήραν χωρίς να ερωτηθούμε. Μέτρα και δεσμεύσεις, που ξεπερνούσαν και το όριο της τετραετίας, για την οποία είχαν εξουσιοδοτηθεί να μας κυβερνήσουν. Το αίτημα αυτό θα ικανοποιηθεί στις τριάντα προσεχείς ημέρες, μετά από αναμονή δύο ετών στη διάρκεια των οποίων πολλά συνέβησαν, με αποτέλεσμα να μας δέσουν χειροπόδαρα. Η προσδοκία των εκλογών, προκειμένου ο ελληνικός λαός να εκφράσει αβίαστα τη θέλησή του, για το ποιός επιθυμεί να τον κυβερνήσει, στο σημερινό κρίσιμο σταυροδρόμι που έχει οδηγηθεί η χώρα, χωρίς την προηγούμενη έγκρισή του, διαδέχεται η απογοήτευση. Κι αυτή ενυπάρχει στο δίλημμα της επιλογής. Μιας επιλογής που κινείται ανάμεσα στο θυμικό και την λογική. Ανάμεσα στο πάω ή δεν πάω να ψηφίσω. Το θυμικό οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη γνωστή από το παρελθόν αρνητική ψήφο. Μόνο που τώρα δεν υπάρχουν οι δύο εναλλακτικές επιλογές διακυβέρνησης. Οι δύο τέως μεγάλοι, έχουν πλέον συρρικνωθεί και ενώθηκαν ήδη με τα δεσμά του πολιτικού γάμου. Και γι αυτό τα όποια διλήμματα, έχουν αλλάξει περιεχόμενο. Η άλλη επιλογή, το δεν ψηφίζω, είναι μια μαζική άρνηση που εκφράστηκε δυναμικά στις εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης που προηγήθηκαν. Εδώ όμως τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Είναι ιδιαίτερα κρίσιμα και η ψήφος μας έχει μεγάλη βαρύτητα. Πρέπει αυτή τη φορά, να λύσουμε τον γόρδιο δεσμό που μας περιβάλει. Τα νέα κόμματα που προέκυψαν από τις μαζικές διαγραφές στα κόμματα της συγκυβέρνησης, την βραδιά της ψηφοφορίας του δευτέρου μνημονίου, τον περασμένο Φεβρουάριο, κραδαίνουν την αντιμνημονιακή σημαία και τίποτα περισσότερο. Καμιά νέα αξιόπιστη πρόταση, για τις μεθόδους που θα ακολουθήσουν για να μας βγάλουν την θηλιά από τον λαιμό. Οι άλλοι αντιμνημονιακοί, παλιοί και όψιμοι από δεξιά και αριστερά ουδέν νεώτερο κομίζουν στις θολές προτάσεις τους. Όλα δείχνουν ότι οδηγούμεθα στις κάλπες με το διχαστικό δίλημμα των μνημονιακών από τη μια που ισχυρίζονται ότι δεν υπήρχε άλλη λύση και των αντιμνημονιακών που δεν παρουσιάζουν την άλλη λύση. Είναι βέβαιο ότι στις προσεχείς εκλογές θα εμφανιστούν και πολλοί νέοι σχηματισμοί που θα διεκδικήσουν την αντιμνημονιακή ψήφο μας. Οι άγνωστοι αυτοί σχηματισμοί δεν είναι βέβαιο ότι θα πείσουν τους ιδιαίτερα καχύποπτους ψηφοφόρους. Οι δύο σημερινοί συνεταίροι, έχουν στόχο να συνεχίσουν την συγκυβέρνηση, μια και τα κουκιά δεν τους βγαίνουν για αυτοδυναμία, σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις, παρά την πριμοδότηση των πενήντα εδρών, που δίνει ο εκλογικός νόμος στο πρώτο κόμμα. Είναι εκείνοι που έχουν δεσμευθεί εγγράφως ,προεκλογικά, απέναντι στους ευρωπαίους «εταίρους» μας, ότι θα συνεχίσουν στην σιδηροτροχιά που χάραξαν με την υπερψήφιση του δεύτερου μνημονίου και της αντίστοιχης δανειακής σύμβασης. Οι άλλες οι αντιμνημονιακές απόψεις ποικίλουν. Από του να χαρακτηρίσουμε το χρέος ως επαχθές και να αρνηθούμε την πληρωμή του, μένοντας ταυτόχρονα στην ευρωζώνη, μέχρι επιστρέψουμε στο εθνικό νόμισμα, τη δραχμή και να τους γυρίσουμε την πλάτη. Οι αριθμοί για να υποστηριχθούν τα παραπάνω παίζουν και μπερδεύουν ακόμη και τους ειδικούς, μια και στην χώρα μας, ακόμη και στα αριθμητικά δεδομένα πολλοί λένε ψέμματα. Στο πολιτικό παζάρι παίζεται δυνατά και το θέμα της μειωμένης εθνικής κυριαρχίας, που οι μεν έχουν αποδεχθεί ως δεδομένο οι δε το έχουν κάνει σημαία και αναφορά τους. ΟΙ πολίτες καλούνται να χωρίσουν την ήρα από το στάχυ, κάτι ιδιαίτερα δύσκολο, μια και ο άκρατος λαϊκισμός έχει κτυπήσει κόκκινο. Μάταια αναζητούν την αλήθεια που οι περισσότεροι την κρύβουν επιμελώς, δεν υπάρχει δαγκωτό που λέγαμε παλιά, μόνο διλήμματα, και δυστυχώς κάποιος Μεσσίας, που θα μας σώσει από το κακό που μας βρήκε, δεν έχει φανεί για την ώρα στον πολιτικό μας ορίζοντα…

Πληρώνουμε την ολιγωρία των κρατούντων

Τη λογική πονάει κεφάλι κόβει κεφάλι που εφαρμόζουν, εδώ και δύο χρόνια στον ελληνικό λαό, για να καλύψουν τα ελλείμματα που διαχρονικά δημιούργησε το πολιτικό σύστημα, με την κακή διαχείριση των δημοσίων οικονομικών. Αντί να συμμαζέψουν το κράτος προκειμένου να περιορίσουν δραστικά το δημοσιονομικό έλλειμμα, επέπεσαν ως λύκοι στο κοπάδι για να το κατασπαράξουν. Βρήκαν τα εύκολα θύματά τους, που δεν ήταν άλλοι από τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους.
Καμιά προσπάθεια να εισπράξουν τα 30 δις από φόρους, που έχουν κυριολεκτικά πελαγώσει, στις 170.000 εκκρεμείς υποθέσεις, τους Έλληνες δικαστές. Καμιά προσπάθεια να εισπράξουν τα 12 δις κατ έτος της φοροδιαφυγής και τα οκτώ της εισφοροδιαφυγής. Καμιά κίνηση για την αναδιάρθρωση και την αποτελεσματικότερη λειτουργία των φοροεισπρακτικών μηχανισμών. Καμιά προσπάθεια να περιορίσουν την κρατική σπατάλη.
Τέλος καμιά σοβαρή μελέτη για έργα ανάπτυξης προκειμένου να απορροφηθούν τα λιμνάζοντα 15 δις του ΕΣΠΑ, που προσφέρονται με μηδενική σχεδόν συμμετοχή του ελληνικού δημοσίου που θα προσφέρουν εργασία σε αρκετές δεκάδες ανέργων.
Αν οι φορείς της εξουσίας είχαν συναίσθηση της δραματικής κατάστασης που βιώνουν χιλιάδες νοικοκυριά, λόγω της αλόγιστης σπατάλης στο δημόσιο, θα ξεκινούσαν προ διετίας τις περικοπές από τα δικά τους βαλάντια.
Με απλά λόγια δεν μπορεί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να έχει αμοιβή όμοια με αυτή του Προέδρου των ΗΠΑ, ούτε ο κεντρικός τραπεζίτης, αντίστοιχη με εκείνη του ομολόγου του της Ουάσινγκτον.
Αλλά να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Θα έπρεπε να μειώσουν, από την πρώτη ημέρα της κρίσης, τις αμοιβές όλων των αιρετών κατά 50%. Από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας μέχρι τον Δήμαρχο της μικρότερης ελληνικής πόλης. Να δώσουν πολύ απλά το παράδειγμα.
Να καταργήσουν τις διπλές βουλευτικές συντάξεις. Να περιορίσουν δραστικά τις επιχορηγήσεις των κομμάτων και να παρουσιάζουν αναλυτικά και υπεύθυνα που και πως διέθεσαν τα χρήματα του ελληνικού λαού. Αντί αυτού έπραξαν το αντίθετο, αυξάνοντας την επιχορήγηση το 2011 κατά πέντε εκατομμύρια ευρώ. Ταυτόχρονα, παραβιάζοντας κάθε έννοια χρηστών συναλλακτικών ηθών, προεισέπραξαν μέσω δανείων από τράπεζες, χορηγίες τα περισσότερα κόμματα μέχρι το 2015.
Ήδη αποφάσισαν να μειώσουν τις εκλογικές δαπάνες στο ένα τρίτο. Να σκεφθεί κανείς ότι στην Αγγλία διεξάγουν τις εκλογές Πέμπτη για να μην πληρώνουν κυριακάτικα στους δημοσίους υπαλλήλους, που εργάζονται για αυτό το σκοπό. Στην Ελλάδα το εκλογικό επίδομα ήταν ένας μισθός και τον έπαιρναν αποσπόντα και πολλοί που δεν έκαναν καμιά πρόσθετη δουλειά, πέραν των συνήθων καθηκόντων τους.
Βουλευτές, Γραμματείς, Περιφερειάρχες, Αντιπεριφερειάρχες, Δήμαρχοι και Αντιδήμαρχοι να πάψουν να χρησιμοποιούν κρατικά πολυτελή αυτοκίνητα προκειμένου να εξοικονομηθούν τεράστια ποσά που σήμερα κατασπαταλώνται. Έφτασαν στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας να χρησιμοποιούνται από το δημόσιο και τους ποικιλώνυμους κρατικούς φορείς 44.000 αυτοκίνητα. Σε αυτά αν προστεθούν και οι οδηγοί τους, γίνεται φανερό για ποια σπατάλη μιλάμε.
Δραστική μείωση όλων των συλλογικών οργάνων. Από το υπουργικό συμβούλιο, τους γραμματείς, τους εκατοντάδες συμβούλους και τους κάθε λογής παρατρεχάμενους μέχρι τις χιλιάδες οργανισμούς, που αδυνατούν ακόμη και τώρα να καταγράψουν.
Στη χώρα που βρίσκεται κάτω από το καθεστώς χρεοκοπίας ένας αντιπρόεδρος χωρίς αρμοδιότητες, έχει στήσει το γραφείο του με δεκάδες συμβούλους , γραμματείς και φαρισαίους.
Η επόμενη Βουλή και όχι κάποια στο αόριστο μέλλον, να έχει διακοσίους και όχι τριακοσίους βουλευτές. Η μείωση αυτή δεν χρειάζεται συνταγματική ρύθμιση. Μπορεί να προχωρήσει με νόμο που θα ψηφήσει η σημερινή Βουλή.
Να περιοριζόσουν τα μέλη των περιφερειακών και των δημοτικών συμβουλίων. Το κράτος να μικρύνει να γίνει επιτελικό και επιτέλους παραγωγικό στην υπηρεσία του πολίτη.
Έτσι θα δείξουν στους πολίτες ότι είναι πρώτοι στις θυσίες. Διαφορετικά πως θα πείσουν για την αξιοπιστία τους και πως θα δεχθούν οι πολίτες ότι αξίζει κι εκείνοι να υποστούν τις ανάλογες και επώδυνες θυσίες…