Ο αντιφατικός κύριος Κον Μπεντίτ

Για όσους δεν γνωρίζουν τον κ.Ντανιέλ Κον Μπεντίτ να πούμε ότι πρόκειται για τον κόκκινο Ντάνι που πρωταγωνίστησε στο περίφημο Μάη του ’68. Είναι κάτι σαν τον Τσε Γκεβάρα της Ευρώπης. Σήμερα είναι ευρωβουλευτής και ηγείται των Οικολόγων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Είναι χαρισματικός όπως εύκολα μπορούσε να διαπιστώσει κανείς παρακολουθώντας την ομιλία του στο Μέγαρο Μουσικής την περασμένη Τετάρτη. Μίλησε για μία και πλέον ώρα όρθιος, άνετος, χωρίς κείμενο με κάζουαλ εμφάνιση. Αναφέρθηκε στην καταγωγή του και την ηλικία του. Γερμανοεβραίος ο πατέρας του, που κατάφυγε στη Γαλλία για να γλυτώσει από τους ναζί και 65αρης μια και οι γονείς του αποφάσισαν να τεκνοποιήσουν μόλις έγινε η απόβαση των συμμάχων στη Νορμανδία.
Μίλησε επίσης για την ελληνική οικονομική κρίση, αλλά και για τα ανοιχτά θέματα που υπάρχουν στην ελληνική ατζέντα, όπως το θέμα της ονομασίας της FYROM και τα ελληνοτουρκικά.
Ο κ.Κον Μπεντίτ μολονότι αποκαλούσε την γειτονική μας χώρα «Μακεδονία» μιλούσε για εθνικισμούς από τις δύο πλευρές που εμποδίζουν μια συμβιβαστική λύση. Ίσως αγνοεί ότι η ελληνική πλευρά έχει κάνει τους συμβιβασμούς και οι άλλη πλευρά τους αρνείται. Το θέμα χωρίς εθνικιστικές εξάρσεις, αν το δούμε όσο πιο απλοϊκά μπορούμε για να μας καταλάβουν και οι ξένοι παρουσιάζεται ως εξής. Ας αποδεχθούμε ότι γεωγραφικά στη μακεδονική γη κατοικούν σήμερα δύο λαοί. Οι Έλληνες στο 48% της γεωγραφικής περιοχής, οι Σλάβοι στο 38%, οι Βούλγαροι στο 11% και οι Αλβανοί στο 2%. Τι έχουμε λοιπόν από εθνολογικής πλευράς; Έλληνες Μακεδόνες στο Νότο και Σλάβους Μακεδόνες στο Βορρά.
Για να ξεχωρίζουμε τους μεν από τους δε εθνολογικά έχουμε να κάνουμε με Σλαβομακεδόνες και Έλληνες Μακεδόνες. Αυτή την διευθέτηση δεν την δέχθηκαν οι γείτονες μας. Ο επόμενος σταθμός των συνομιλιών στο περίφημο πακέτο Πινέιρο περιελάμβανε μια διακριτική ονομασία του τύπου Νόβα Ματσεντόνια, δηλ. Νέα Μακεδονία. Ούτε αυτή η πρόταση περπάτησε. Και φτάσαμε τώρα στο Βόρεια Μακεδονία που απορρίπτει και πάλι ο κ. Γκρουέφσκι δηλώνοντας ότι, αν κατατεθεί τέτοια πρόταση από τον ΟΗΕ, ο ίδιος θα ψηφίσει όχι στο δημοψήφισμα, που έχει προαναγγείλει. Γιατί ο εθνικιστής Πρωθυπουργός της FYROM επιμένει στην ονομασία σκέτη «Μακεδονία»; Για τον απλούστατο λόγο, γιατί υποστηρίζει ότι το δικό του κράτος είναι μέρος του όλου, το οποίο είναι αυτή την στιγμή υπό ελληνική κατοχή. Αν αποδεχθούμε λοιπόν το σκέτο όνομα «Μακεδονία» κάτι που κάνει ο κ. Κον Μπεντίτ επιβραβεύουμε τον κ. Γκορουέφσκι και τις ανιστόρητες εθνικιστικές του εξάρσεις.
Για να έρθουμε στα ελληνοτουρκικά. Ο κ. Κον Μπεντίτ μας είπε ότι η συνθήκη της Λισαβόνας καλύπτει τα σύνορά μας και ουδείς φόβος προκύπτει από τον εξ ανατολών γείτονά μας. Μας κάλεσε να περιορίσουμε τους εξοπλισμούς προκειμένου να εξοικονομήσουμε χρήματα. Τέλος ζήτησε να κάνουμε διάλογο με την Άγκυρα. Ίσως αγνοεί ότι διάλογος γίνεται εδώ και χρόνια, χωρίς μέχρι στιγμής κανένα σημαντικό αποτέλεσμα. Η Τουρκία εκβιάζει και απειλεί με πολεμικές επιχειρήσεις, αν η Ελλάδα ασκήσει το αναφαίρετο δικαίωμα της να επεκτείνει τα θαλάσσια και τα εναέρια σύνορά της στο Αιγαίο στα 12 μίλια. Και βέβαια δεν δέχεται συζήτηση για τον καθορισμό της ΑΟΖ ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία. Ταυτόχρονα στέλνει τα πολεμικά της αεροπλάνα που πετάνε στα 300 μέτρα πάνω από τα ελληνικά νησιά για να τρομοκρατήσει τους κατοίκους τους και τα πολεμικά της πλοία δίπλα από την Αττική.
Στο πλαίσιο της επίδειξης στρατιωτικής ισχύος, παρενοχλεί την FONTEX, την πολυεθνική ευρωπαϊκή δύναμη που περιπολεί στο ανατολικό Αιγαίο για να αποτρέψει νέες μαζικές παράνομες εισόδους μεταναστών στη χώρα μας, που έχει ήδη επιβαρυνθεί με τον δυσβάστακτο αριθμό των δυο εκατομμυρίων ψυχών, που καλύπτουν πλέον του 20% του συνόλου του πληθυσμού της χώρας.
Το ερώτημα που τίθεται είναι, με ποιο στρατιωτικό μηχανισμό θα μας προστατεύσει η Ευρώπη από την Τουρκία αν υλοποιήσει η Άγκυρα τις απειλές της στο Αιγαίο; Αλλά για να πάμε στα ευκολότερα, πόσο πιέζει την Άγκυρα η Ευρωπαϊκή Ένωση μέσω των ενταξιακών της διαπραγματεύσεων προκειμένου να αποδεχθεί το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας και την FYROM να δεχθεί επιτέλους έναν έντιμο συμβιβασμό;
Σ αυτά τα ερωτήματα να προστεθεί και ένα τελευταίο. Πόσο και πως τα εξήγησαν όλα αυτά τα απλά και κατανοητά, οι δικοί μας «πράσινοι» που μετέχουν στο αντίστοιχο ευρωπαϊκό κόμμα, στον επικεφαλής των ευρωπαίων οικολόγων;

Η ώρα του λογαριασμού(Β2)

Σ αυτή τη χώρα μπορεί κανείς να λέει ότι θέλει και να κάνει ότι θέλει χωρίς κανένα κόστος. Η παρανομία γενικώς δεν τιμωρείται. Μόνο κανένας δύσμοιρος Γιάννης-Αϊγιάννης την πληρώνει ενίοτε και μάλιστα άσχημα. Πριν τις εκλογές του 2004 ο Κώστας Καραμανλής κακώς-κάκιστα υποσχέθηκε να μονιμοποιήσει 250.000 συμβασιούχους που είχαν προσληφθεί από το παράθυρο στην περίοδο της διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Μετά τη νίκη της Ν.Δ. σύσσωμη η αντιπολίτευση κατηγορούσε την κυβέρνηση ότι δεν υλοποιούσε πάραυτα την υπόσχεσή της. Οι προσλήψεις έγιναν σε μεγάλο ποσοστό παρακάμπτοντας το νόμο Πεπονή και το ΑΣΕΠ. Ακολούθησαν και άλλες με την ίδια διαδικασία του παράθυρου, για να βολευτούν και τα παιδιά της Νέας Δημοκρατίας με αποτέλεσμα να φορτωθεί το δημόσιο από πλήιος υπαλλήλων που ανέβασαν τα ύψη της μισθοδοσίας στα δυσθεώρητα ύψη με αποτέλεσμα την δημοσιονομική εκτροπή.
Το κόστος της μισθοδοσίας του ενός και πλέον εκατομμυρίου υπαλλήλων φτάνει αισίως τα τριάντα δις το χρόνο τινάζοντας στην κυριολεξία τον προϋπολογισμό της χώρας στον αέρα.
Αλλά δεν ήταν το μόνο ατόπημα στα δημοσιονομικά του κράτους. Σε μία από τις ανεξάρτητες αρχές κάποιοι στην περίοδο διακυβέρνησης της Ν.Δ. έκαναν ότι δεν κατάλαβαν και έδωσαν σε έναν «ημέτερο» Πρόεδρο ένα ποσό μηνιαίων αποδοχών που πλησίαζε τις 20.000 ευρώ το μήνα.
Με την αμοιβή αυτή εμφανίστηκαν στο Μισθοδικείο οι δικαστές και απαίτησαν ανάλογη εξομοίωση γιατί το Σύνταγμα αναφέρει ότι ο μισθός του Προέδρου του Αρείου Πάγου δεν μπορεί να είναι μικρότερος από άλλον δημοσίου λειτουργού. Έτσι πέτυχαν και διπλασίασαν τις αμοιβές τους αφήνοντας και πάλι σύξυλο τον προϋπολογισμό του κράτους. Ακολούθησαν οι βουλευτές που επίσης έπρεπε να εξομοιωθούν με τους μισθούς των δικαστών και πάει λέγοντας.
Αλλά και ο τριπλασιασμός σε τρία χρόνια του προσωπικού της Βουλής ήταν ένα ακόμη καίριο πλήγμα στο καράτε που έπαιζαν οι πολιτικοί και οι παρατρεχάμενοι τους σε βάρος των δημοσίων οικονομικών και της ίδιας της χώρας.
Και έρχονται τώρα οι θύτες να περιθάλψουν τα θύματά τους. Οι βιαστές τους βιασθέντες. Οι κλέφτες να παρηγορήσουν τους νοικοκυραίους που ξάφρισαν. Πόσο μπορεί να εμπιστευθεί κανείς αυτό τον συρφετό για να δει άσπρη μέρα. Θα πει κανείς ότι όλοι λίγο ή πολύ φταίμε. Πρώτα απ όλα γιατί τους ψηφίσαμε. Κατόπιν γιατί όλοι βολευτήκαμε. Άλλοι με τις προσλήψεις κάποιου δικού μας από το παράθυρο, άλλοι γιατί μας βόλευε το χάος για να φοροδιαφεύγουμε και άλλοι για να την βγάζουμε λούφα και παραλλαγή στο δημόσιο. Τώρα ήρθε η ώρα της κρίσης. Η οποία όμως ως πέλεκυς πίπτει επί δικαίων και αδίκων.
Τώρα που θα έρθουν τα πραγματικά χειρότερα όχι αυτά που λέγαμε ως τώρα και δεν ζούσαμε να δούμε πως θα αντιδράσει ο οξύθυμος έλληνας, ο φωνακλάς έλληνας, ο επιπόλαιος έλληνας, ο γκρινιάρης έλληνας. Ήδωμεν…

Και μη χειρότερα(Ε6)

Σε μια χώρα που η αποβιομηχάνιση έχει οδηγήσει πολλούς στην ανεργία, σε μια χώρα που πια οι υπηρεσίες καλύπτουν σχεδόν αποκλειστικά την απασχόληση, σε μια χώρα που ο αγροτικός τομέας από το 48% επί του ΑΕΠ σήμερα συρρικνώθηκε στο 4%, η μόνη διέξοδος που της απέμεινε είναι ο τουρισμός που είναι για την Ελλάδα σήμερα η μοναδική αξιόπιστη παραγωγική μονάδα. Είναι με απλά λόγια η βαριά οικονομία μας.
Παρ όλα αυτά κάποιοι συμπατριώτες μας με πρωτοφανείς ενέργειες επιδιώκουν να τον πλήξουν καίρια, να τον απαξιώσουν και να οδηγήσουν την χώρα που άραγε, μήπως στην πλήρη ανέχεια και στην ολοκληρωτική καταστροφή;
Η πρωτοφανής ενέργεια να εμποδίσουν τους 950 τουρίστες να επιβιβασθούν στο κρουαζιερόπλοιο τους μετά την επίσκεψή τους σε αρχαιολογικούς χώρους της Αθήνας αποτελεί πράξη που πλήττει βάναυσα και καίρια τον τουρισμό. Έρχεται να προστεθεί σε άλλες ανεύθυνες ενέργειες, όπως η πολύμηνη απεργία των υπαλλήλων φύλαξης των αρχαιολογικών χώρων, που εμπόδισαν χιλιάδες τουρίστες που ήρθαν στη χώρα μας να επισκεφθούν την Ακρόπολη και άλλους αρχαιολογικούς χώρους ή κάποιων οδηγών ταξί που κατακλέβουν τους ξένους που έρχονται στην πατρίδα μας.
Από την άλλη πλευρά κόμματα όπως το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ ενεργούν με περισσή ανευθυνότητα, όταν αρνούνται να μιλήσουν και να ακούσουν, μια και δεν θα κληθούν να πάρουν αποφάσεις, με τους εκπροσώπους της ΕΕ, της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας και του ΔΝΤ. Θεωρούν εαυτούς ανεύθυνους της κατασπατάλησης του δημοσίου χρήματος, όταν και εκείνοι έχουν συναινέσει στην προχθεσινή εν μέσω κρίσης της πρόσληψης των «ημετέρων» άνευ εξετάσεων στη Βουλή, που τριπλασίασε για να βολέψει τα παιδιά των βουλευτών τα τελευταία χρόνια το προσωπικό της παρέχοντας 16 αντί 14 μισθούς το χρόνο. Είναι εκείνοι που δέχθηκαν εν μέσω οικονομικής κρίσης να πάρουν νέες υπερπολυτελείς λιμουζίνες πριν ένα χρόνο των 76.000 ευρώ.
Ωραία τα μεγάλα λόγια, όταν όμως λείπουν τα ανάλογα έργα καθίστανται κενά περιεχομένου.
Τέλος είναι απαράδεκτο οι επαγγελματίες συνδικαλιστές να των κομμάτων της αντιπολίτευσης να αρνούνται συνάντηση με τον αρμόδιο υπουργό για να ακούσουν μόνο όχι να διαπραγματευθούν τις προτάσεις της κυβέρνησης για το ασφαλιστικό.
Κατόπιν όλων αυτών έχουν άδικο, όσοι πολίτες αποδίδουν στο όλο το φάσμα του πολιτικού κόσμου ευθύνες για την σημερινή κατάντια της χώρας, αλλά και στους επαγγελματίες συνδικαλιστές που πολιτικολογούν ακατάσχετα και ανεύθυνα οδηγώντας επιχειρήσεις σε λουκέτο και το δημόσιο τομέα στην σημερινή του κατάντια, όπου το ζητούμενο δεν είναι η εξυπηρέτηση του πολίτη, αλλά το βόλεμα για την δημιουργία του σημερινού υπερτροφικού κράτους της λούφας, της γραφειοκρατίας, της διαφθοράς, και του απύθμενου θράσους των κάθε λογής επίορκων υπαλλήλων στη δημόσια διοίκηση.

Και μη χειρότερα

Σε μια χώρα που η αποβιομηχάνιση έχει οδηγήσει πολλούς στην ανεργία, σε μια χώρα που πια οι υπηρεσίες καλύπτουν σχεδόν αποκλειστικά την απασχόληση, σε μια χώρα που ο αγροτικός τομέας από το 48% επί του ΑΕΠ σήμερα συρρικνώθηκε στο 4%, η μόνη διέξοδος που της απέμεινε είναι ο τουρισμός που είναι για την Ελλάδα σήμερα η μοναδική αξιόπιστη παραγωγική μονάδα. Είναι με απλά λόγια η βαριά οικονομία μας.
Παρ όλα αυτά κάποιοι συμπατριώτες μας με πρωτοφανείς ενέργειες επιδιώκουν να τον πλήξουν καίρια, να τον απαξιώσουν και να οδηγήσουν την χώρα που άραγε, μήπως στην πλήρη ανέχεια και στην ολοκληρωτική καταστροφή;
Η πρωτοφανής ενέργεια να εμποδίσουν τους 950 τουρίστες να επιβιβασθούν στο κρουαζιερόπλοιο τους μετά την επίσκεψή τους σε αρχαιολογικούς χώρους της Αθήνας αποτελεί πράξη που πλήττει βάναυσα και καίρια τον τουρισμό. Έρχεται να προστεθεί σε άλλες ανεύθυνες ενέργειες, όπως η πολύμηνη απεργία των υπαλλήλων φύλαξης των αρχαιολογικών χώρων, που εμπόδισαν χιλιάδες τουρίστες που ήρθαν στη χώρα μας να επισκεφθούν την Ακρόπολη και άλλους αρχαιολογικούς χώρους ή κάποιων οδηγών ταξί που κατακλέβουν τους ξένους που έρχονται στην πατρίδα μας.
Από την άλλη πλευρά κόμματα όπως το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ ενεργούν με περισσή ανευθυνότητα, όταν αρνούνται να μιλήσουν και να ακούσουν, μια και δεν θα κληθούν να πάρουν αποφάσεις, με τους εκπροσώπους της ΕΕ, της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας και του ΔΝΤ. Θεωρούν εαυτούς ανεύθυνους της κατασπατάλησης του δημοσίου χρήματος, όταν και εκείνοι έχουν συναινέσει στην προχθεσινή εν μέσω κρίσης της πρόσληψης των «ημετέρων» άνευ εξετάσεων στη Βουλή, που τριπλασίασε για να βολέψει τα παιδιά των βουλευτών τα τελευταία χρόνια το προσωπικό της παρέχοντας 16 αντί 14 μισθούς το χρόνο. Είναι εκείνοι που δέχθηκαν εν μέσω οικονομικής κρίσης να πάρουν νέες υπερπολυτελείς λιμουζίνες πριν ένα χρόνο των 76.000 ευρώ.
Ωραία τα μεγάλα λόγια, όταν όμως λείπουν τα ανάλογα έργα καθίστανται κενά περιεχομένου.
Τέλος είναι απαράδεκτο οι επαγγελματίες συνδικαλιστές να των κομμάτων της αντιπολίτευσης να αρνούνται συνάντηση με τον αρμόδιο υπουργό για να ακούσουν μόνο όχι να διαπραγματευθούν τις προτάσεις της κυβέρνησης για το ασφαλιστικό.
Κατόπιν όλων αυτών έχουν άδικο, όσοι πολίτες αποδίδουν στο όλο το φάσμα του πολιτικού κόσμου ευθύνες για την σημερινή κατάντια της χώρας, αλλά και στους επαγγελματίες συνδικαλιστές που πολιτικολογούν ακατάσχετα και ανεύθυνα οδηγώντας επιχειρήσεις σε λουκέτο και το δημόσιο τομέα στην σημερινή του κατάντια, όπου το ζητούμενο δεν είναι η εξυπηρέτηση του πολίτη, αλλά το βόλεμα για την δημιουργία του σημερινού υπερτροφικού κράτους της λούφας, της γραφειοκρατίας, της διαφθοράς, και του απύθμενου θράσους των κάθε λογής επίορκων υπαλλήλων στη δημόσια διοίκηση.

Η κατάρρευση της οικονομίας(Β1)

Θα αισθανόμουν ντροπή αν κάποιος εμφανιζόταν στο σπίτι μου για να μου υποδείξει τα κακώς κείμενα μέσα σε αυτό. Να μου πει ότι δεν είναι καθαρό ή ότι μυρίζουν τα κρέατα στο ψυγείο μου. Θα ήμουν το ίδιο δυστυχής αν ξόδευα περισσότερα από όσα εισέπραττα από τη δουλειά μου και κατέκλυζαν το σπίτι μου οι κάθε λογής δανειστές μου. Την ίδια ντροπή αισθάνθηκα όταν ήρθαν τα πρόστιμα από την Ευρωπαϊκή Ένωση για τις παράνομες χωματερές, που φέτος το καλοκαίρι πρέπει να κλείσουμε οριστικά ή για τα σφαγεία που ελέγχθηκαν και βρέθηκαν σε απαράδεκτη κατάσταση από υγειονομικής πλευράς.
Όλα αυτά μοιάζουν με πταίσματα μπροστά στον ογκόλιθο που προέκυψε στη συνέχεια και αφορά την προσφυγή της χώρας μας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στο πλαίσιο της ενεργοποίησης του μηχανισμού στήριξης της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η κατάρρευση της οικονομίας που μας οδήγησε στην προσφυγή στο ΔΝΤ με αποκλειστική ευθύνη του πολιτικού προσωπικού της χώρας δεν είναι μια πληγή που επουλώνεται σε λίγους μήνες. Έχει βαθύ χρονικό ορίζοντα και ουδείς είναι σε θέση να προβλέψει την άκρη του τούνελ στο οποίο βρίσκεται η χώρα.
Το κλειδί βρίσκεται στα αυστηρά μέτρα, στην άμεση εφαρμογή τους και στο μικρό και λειτουργικό κράτος.
Για την ώρα τα μέτρα που έχουν εξαγγελθεί δεν φαίνονται ικανά να αποδώσουν το επιδιωκόμενο δημοσιονομικό αποτέλεσμα. Ούτε είναι εύκολο να αλλάξει κανείς νοοτροπίες και δυσλειτουργίες ενός κρατικού μηχανισμού που έμαθε στην πορεία του χρόνου να είναι γραφειοκρατικός, δυσκίνητος, αναποτελεσματικός και το κυριότερο υπέρμετρα διεφθαρμένος.
Γιατί δυστυχώς το λάδωμα διαπερνάει ολόκληρο τον ιστό της δημόσιας διοίκησης.
Δεν είναι εύκολο να ξεριζώσει κανείς κατεστημένες νοοτροπίες πολλών δεκαετιών. Εξάλλου η δυσπιστία απέναντι στο πολιτικό σύστημα δεν ανοίγει δρόμους υιοθέτησης ριζοσπαστικών αλλαγών. Η κοινή γνώμη δεν έχει κατανοήσει ούτε το βάθος ούτε το εύρος του προβλήματος. Για την ώρα αναζητεί άλλους έκτος από τον ίδιο τον εαυτό του, προκειμένου να εναποθέσει το κόστος της οικονομικής κατάρρευσης. Το όλοι για πολλούς σημαίνει οι άλλοι να πληρώσουν και όχι εμείς.
Με αυτή τη λογική και τη νοοτροπία είναι δύσκολο να υπάρξει η απαραίτητη συναίνεση της κοινωνίας με τους φορείς της εξουσίας. Η καχυποψία είναι διάχυτή. Ποιος άλλωστε να εμπιστευτεί ποιόν.
Με τα δεδομένα αυτά το όλο εγχείρημα μοιάζει ιδιαίτερα δύσκολο.
Όμως οι ανάγκη να γίνουν πολλά σε λίγο χρόνο είναι αναγκαία όσο ποτέ άλλοτε. Λάθη και ολιγωρίες τώρα είναι ασυγχώρητες. Διαφορετικά η χώρα θα οδηγηθεί σε βαθειά ύφεση με ότι αυτό συνεπάγεται για τους πολίτες και για την ίδια τη χώρα.

Κόστος πολιτικής και πολιτικών

Κατακλυσμός αριθμών. Καθημερινά και νέα νούμερα εμφανίζονται που επιδεινώνουν παρά περιορίζουν τα δημοσιονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα μας. Το έλλειμμα μας λένε τώρα είναι 13,6% και μπορεί να φτάσει με τις νέες μετρήσεις που κάνει η Eurostat στο 14,1%, αντί του 3% που ορίζει η συνθήκη του Μάαστριχτ. Σε ανάλογα δυσθεώρητα ύψη βρίσκεται και το χρέος η σημερινή ελληνική προσέγγιση το φτάνει στο 115,1% επί του ΑΕΠ, αλλά όλα δείχνουν ότι νεώτερη ευρωπαϊκή προσέγγιση θα ανεβάσει κι αυτόν τον αριθμό στο 122,1%.
Όσο για τα περίφημα spreads αυτά πέταξαν στις 567 μονάδες που σημαίνει ότι το δεκαετές ομόλογο θα πρέπει να υπολογίζεται με επιτόκιο 8,7%.
Το κρυφτούλι με την προσφυγή στο μηχανισμό στήριξης συνεχίζεται και η Ελλάδα μοιάζει λίγο σαν τον απατημένο σύζυγο που μαθαίνει τελευταίος τα παραστρατήματα της γυναίκας του.
Πολύς λόγος γίνεται τον τελευταίο καιρό για το ποιοι πρέπει να πληρώσουν την κρίση. Πρώτα απ όλα πρέπει να την πληρώσουν αυτοί που την προκάλεσαν. Κι επειδή την κρίση την προκάλεσε το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του μια και διαχρονικά «έλυνε» τα προβλήματα όχι με ανάπτυξη αλλά με δανεισμό πετώντας το μπαλάκι στους επόμενους δηλ. στα παιδιά μας. Όμως η απάτη αποκαλύφθηκε μάλλον οι ένοχοι μέσω αλληλοκατηγοριών γελοιοποιήθηκαν τώρα δεν μένει να πληρώσουν.
Τι μπορεί να γίνει. Θα συμφωνούσαμε με την άποψη να καταθέσουν όλοι οι πολιτικοί σε όλα τα επίπεδα και οι επικεφαλείς των Οργανισμών τα «πόθεν έσχες» τους από την ημέρα που μπήκαν στην πολιτική μέχρι σήμερα. Και αυτά να αναρτηθούν στο διαδίκτυο. Έτσι οι πολίτες θα γνωρίζουν ποιους θα μαυρίσουν και ποιους θα επιβραβεύσουν.
Παράλληλα για να πεισθεί η κοινωνία να δεχθεί την μείωση των εσόδων της θα πρέπει οι βουλευτές παραιτηθούν από κάθε λογής προνόμια. Να επιστρέψουν τα πολυτελή αυτοκίνητά τους, να επιστρέψει το προσωπικό που απασχολούν στις υπηρεσίες του, να μην παίρνουν δεύτερη βουλευτική σύνταξη. Το κράτος θα συνεχίσει όπως και τώρα να καταβάλει στην βουλευτική τους θητεία τις εισφορές στο ταμείο τους, για να μην έχουν κενό στην συνταξιοδότηση τους.
Να ψηφίσουν όλοι τώρα την μείωση των βουλευτικών εδρών στις διακόσιες αντί τις τριακόσιες που υπάρχουν σήμερα.
Και βεβαίως να πάψουν να χρηματοδοτούν τα πάσης φύσεως ιδρύματα που έφτιαξαν κόμματα και πρώην πρωθυπουργοί για να βολέψουν τις παρέες τους.
Επίσης, η Βουλή να πάψει να διατηρεί δικό της κανάλι και να αναλάβει την μετάδοση των συνεδριάσεων της η ΕΡΤ μέσω της ψηφιακής κάτι που κάνει και το BBC στην Αγγλία.
Να καταργήσουν τους 16 μισθούς των «ημετέρων» που εργάζονται στη Βουλή και να λογοδοτήσουν για τις αθρόες προσλήψεις εκτός ΑΣΕΠ των τελευταίων τριών ετών που τριπλασίασαν το προσωπικό του Κοινοβουλίου.
Σε αυτό το όργιο δεν απουσίασε ούτε η αριστερά που φρόντισε να βολέψει τέκνα και άλλους στενούς συγγενείς και φίλους.
Σε ότι αφορά την χρηματοδότηση των κομμάτων να γίνουν περικοπές στα απαραίτητα και να δίνονται τα χρήματα αυτά μόνο σε όσα κόμματα αναρτούν στο διαδίκτυο τα έξοδά τους.
Αν όλα αυτά γίνουν θα συνειδητοποιηθεί το εύρος του οικονομικού προβλήματος της χώρας και οι πολίτες με την σειρά τους θα κατανοήσουν το πρόβλημα και θα πληρώσουν και αυτοί με την σειρά τους το τίμημα.
Διαφορετικά όλοι θα βολοδέρνουν και ο ένας θα τα ρίχνει στον άλλον αποφεύγοντας έτσι να συνεισφέρει κι εκείνος το δικό του τίμημα.
Είναι κοινός τόπος ότι το πολιτικό προσωπικό αποδείχθηκε ανεπαρκές. Για την ώρα φέρει στο σύνολό του το άγος της σημερινής μεγάλης κρίσης.
Ας αναλάβει επιτέλους και τις ευθύνες που του αναλογούν, ας κάνει την αυτοκριτική του κι ας σηκώσει και από την πλευρά του τον σταυρό του μαρτυρίου αντί να σφυρίζει όπως κάνει σήμερα αδιάφορα.

Οι αλλαγές στο κυπρικό τοπίο(Ε5)

Με πολλές αναγνώσεις θα μπορούσε να διαβάσει κάποιος την εκλογή του Ντερβίς Έρογλου, ως ηγέτη των τουρκοκυπρίων την περασμένη Κυριακή στο κατεχόμενο βόρειο τμήμα της Κύπρου. Η πρώτη ανάγνωση είναι η διαπίστωση ότι επικράτησε ο σκληρός, το πολιτικό παιδί του Ραούφ Ντενκτάς έναντι του διαλλακτικού Μεχμέτ Αλί Ταλάτ. Μια δεύτερη ότι οι στρατιωτικοί της Άγκυρας πήραν την ρεβάνς από τους πολιτικούς, μια και οι πρώτοι υποστήριξαν το Έρογλου, ενώ ο Ερντογάν τον Ταλάτ. Μια τρίτη ανάγνωση βλέπει για πρώτη φορά τους τουρκοκυπρίους να απογαλακτίζονται από την μαμά Τουρκία και να ψηφίζουν διαφορετικά από τις επιθυμίες της.
Βεβαίως το εκλογικό σώμα είναι πια μειοψηφικό από την πλευρά των τουρκοκυπρίων, μια και η πλειοψηφία των ψηφοφόρων είναι έποικοι από την Τουρκία και κάθε συζήτηση για επανένωση των ελευθέρων περιοχών με τον κατεχόμενο βορά την βλέπουν ως επικίνδυνη γι αυτούς εξέλιξη.
Τι χωρίζει όμως τον τέως πια ηγέτη των τουρκοκυπρίων από τον νυν; Λένε ότι ο ένας ήθελε λύση ομοσπονδίας, ενώ αυτός που επικράτησε θέλει λύση συνομοσπονδίας. Η διαφορά όμως αν αφαιρέσει κανείς τον τίτλο δεν είναι και πολύ μεγάλη. Γιατί Χριστόφιας και Ταλάτ μετά από πενήντα συναντήσεις δεν κατάφεραν να τα βρουν παρά μόνο εκεί που η ελληνοκυπριακή πλευρά έκανε υποχωρήσεις στα θέματα κυρίως της διακυβέρνησης και ειδικότερα στην εκ περιτροπής προεδρία και στη σταθμισμένη ψήφο. Αντίθετα αγεφύρωτο χάσμα τους χώριζε στο περιουσιακό, το εδαφικό, το θέμα των εποίκων, στην ασφάλεια και στις εγγυήσεις.
Οι θέσεις Ταλάτ ήταν οι θέσεις της Άγκυρας και τις παρουσίαζε ως τέτοιες στην ελληνοκυπριακή πλευρά ο εκπρόσωπος του ΟΗΕ Αλεξάντερ Ντάουνερ. Έτσι η λεγόμενη κυπριακή λύση αποδείχθηκε στην πράξη κενή περιεχομένου.
Μπορεί ο κύπριος Πρόεδρος που έκανε φιλότιμες προσπάθειες να βοηθήσει στην εκλογή Ταλάτ να πίστευε ότι μιλάει με ομοϊδεάτη πολιτικό όμως στην πράξη ο Ταλάτ ήταν κάτι σαν τους «αριστερούς» εργατικούς της Αγγλίας. Και βεβαίως δεν έκρυψε ποτέ ότι ενεργεί πάντα κατ εντολή της Άγκυρας. Όπως έτσι θα ενεργήσει και ο Έρογλου ο οποίος ήδη δήλωσε ότι θα προσέλθει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
Το τι κάνουν οι τούρκοι είναι γνωστό. Οι προθέσεις τους, η τακτική τους και η στρατηγική τους μπορούν να διαπιστωθούν από την πρώτη κιόλας ανάγνωση.
Το θέμα είναι πια να δει η ελληνοκυπριακή πλευρά, πως κινείται, τι επιδιώκει και πως θα καταφέρει να πετύχει τους στόχους της. Και βεβαίως από την πλευρά της η Αθήνα να πάψει να σφυρίζει αδιάφορα και απλώς να συμπαρίσταται, μια και κάθε εχέφρων πολιτικά νους γνωρίζει ότι η λύση του κυπριακού συνδέεται άμεσα με τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και μια ανεφάρμοστη λύση μπορεί να περιπλέξει την Ελλάδα σε νέες τραγικές για την εποχή μας περιπέτειες. Αντίθετα μια βιώσιμη λύση θα διευκολύνει σε μεγάλο βαθμό την ομαλή εξέλιξη των ελληνοτουρκικών σχέσεων.

Ώρα για πραγματική δράση

Η ευφορία της ανάσας από τον καθορισμό των όρων λειτουργίας του μηχανισμού στήριξης δεν κράτησε για πολύ. Τα spreads πήραν και πάλι την ανηφόρα και κάθε ανώνυμη φήμη τα αφηνιάζει.
Η επιστολή που έστειλε προχθές ο υπουργός Οικονομίας σε ΔΝΤ, Κομισιόν και Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα για τον καθορισμό των λεπτομερειών χρηματοδότησης της χώρας μας από πολλούς ερμηνεύθηκε ως προθάλαμος της εισόδου της Ελλάδας στην περιοχή της χρηματοδότησης από ΔΝΤ και Ε.Ε.
Οι αγορές είδαν θετικά την κίνηση του Γ. Παπακωσταντίνου έριξαν τα spreads και ανέβασαν το δίχτυ του ελληνικού χρηματιστηρίου.
Το πρόβλημα είπε στη Βουλή ο Πρωθυπουργός βρίσκεται στο μοντέλο διοίκησης της χώρας και κάλεσε τις πολίτικές δυνάμεις να συνεργαστούν προς αυτή την κατεύθυνση.
Όμως αλλάζει το μοντέλο διοίκησης με τον Καλλικράτη που πέρα από το ορθό σκέλος του που αφορά τη μείωση του αριθμού των Δήμων και την παράλληλα μεταφορά των αρμοδιοτήτων των Νομαρχιών σε αυτούς σε συνδυασμό με την μείωση των Οργανισμών στο ένα τρίτο, στο δευτεροβάθμιο επίπεδο τα πράγματα φαίνεται να γίνονται χειρότερα μια και με δημιουργείται ένα ομοσπονδιακό μοντέλο με την συνύπαρξη των νομαρχιών στο πρόσωπο των εκλεγμένων αντιπεριφερειαχών, ενώ οι περιφέρειες παραμένουν δεκατρείς με καπέλο τις έξι διοικητικές περιφέρειες.
Αν το τοπίο παραμείνει θολό στην τοπική αυτοδιοίκηση το μοντέλο της διοίκησης της χώρας δεν πρόκειται να αλλάξει. Και χωρίς αυτό το εργαλείο κάθε απόπειρα ανάπτυξης θα πέσει στο κενό.
Ο Γ. Παπανδρέου πολλές φορές είπε ότι βρισκόμαστε σε πόλεμο. Αυτό σημαίνει ότι όλες οι δυνάμεις του τόπου τίθενται σε πλήρη συναγερμό. Για να συνειδητοποιήσουν όλοι την κρισιμότητα της κατάστασης οφείλει η κυβέρνηση να δώσει το καλό παράδειγμα και να φροντίσει πριν απ όλα τα του οίκου της που αφορά βεβαίως πρώτιστα το σύνολο του πολιτικού προσωπικού.
Όταν το νέο νομοθετικό πλαίσιο που αφορά το ασφαλιστικό περιορίζει το ύψος των συντάξεων δεν είναι δυνατόν την ίδια ώρα να παρέχει διπλή σύναξη στους βουλευτές. Μια που προκύπτει από την θητεία τους στη Βουλή και μια δεύτερη από την επαγγελματική τους δραστηριότητα, καταβάλλοντας μάλιστα και τις εισφορές την περίοδο που είναι βουλευτές και δεν το ασκούν.
Ακούσαμε επίσης ότι θα μειωθούν τα 45.000 κρατικά αυτοκίνητα που χρησιμοποιούνται για την μεταφορά των κάθε λογής αξιωματούχων. Δεν μάθαμε πόσα θα μείνουν, ποιοι θα είναι αυτοί που τα χρησιμοποιούν και ποιος ο κυβισμός τους.
Δεν μας είπαν ακόμη αν σταμάτησαν να χρηματοδοτούν τις κρατικοδίαιτες κατά τα άλλα μη κυβερνητικές οργανώσεις, ενώ αν προτίθενται να απαγορεύσουν στους Δήμους με την ιδία ευθύνη αστική και ποινική των Δημάρχων να κάνουν ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και απολογισμούς σταματώντας τα έργα και τις εκδηλώσεις που υποκρύπτουν μίζες και μαύρο χρήμα κάτω από το τραπέζι.
Ο αρμόδιος Επίτροπος της Ε.Ε. Όλι Ρεν μολονότι μέχρι χθες μιλούσε για επάρκεια των μέτρων που έλαβε ήδη η Ελληνική Κυβέρνηση τώρα τα γυρίζει και μιλάει για μειώσεις μισθών στον ιδιωτικό τομέα. Γεγονός ακατανόητο μια και δεν πέφτει λόγος στην Κομισιόν το πόσο πληρώνει ο ιδιώτης επιχειρηματίας τους εργαζόμενους του.
Στα κάθε λογής έξοδα του κράτους να μπει μαχαίρι προκειμένου να μειωθεί η ψαλίδα εσόδων – εξόδων και να περιοριστούν έτσι δραστικά τα δυσθεώρητα ελλείμματα που μας έκαναν αρνητικούς πρωταθλητές της Ευρώπης.

Η εκτόξευση των spreads

Μέγα θέμα των ημερών η εκτίναξη των spreads στις 456 μονάδες. Αφορμή όπως είπαν πληροφορία που υποτίθεται ότι έδωσε ανώνυμος κυβερνητικός αξιωματούχος σε επώνυμο γερμανικό πρακτορείο ότι δήθεν η Ελλάδα προτίθεται να επαναδιαπραγματευθεί τη συμφωνία των Βρυξελλών. Κατόπιν τούτου άρχισαν όλοι πολιτικοί και δημοσιογράφοι να αναζητούν το βαθύ λαρύγγι που είπε ανωνύμως την μεγάλη είδηση. Και το ερώτημα που τίθεται είναι γιατί τόση φασαρία αφού επανειλημμένα έχει δηλώσει επωνύμως, τόσο ο Πρωθυπουργός όσο και ο αρμόδιος υπουργός Οικονομίας, ότι η ευρωπαϊκή βοήθεια αποτελεί δίχτυ ασφαλείας, το οποίο δεν πρόκειται να χρησιμοποιήσει η κυβέρνηση μια και θα τα βγάλει πέρα μόνη της με δάνεια από την ελεύθερη αγορά.
Εδώ παρεισφρέουν οι κερδοσκόποι που έκαναν την τρίχα τριχία με αποτέλεσμα να πέφτουν τα στοιχήματα βροχή για την πιθανολογούμενη χρεοκοπία της Ελλάδας.
Σε αυτό το χάος των ανεύθυνων πληροφοριών, αλλά και της ευρωπαϊκής αδυναμίας να δει το πρόβλημα στις πραγματικές του διαστάσεις είναι πολύ φυσικό να γίνονται κάθε λογής κερδοσκοπικά παιχνίδια.
Ας δούμε όμως το όλο θέμα με ψυχραιμία.
Είναι φυσικό η Ελλάδα να βρεθεί σε δύσκολη θέση αν το Μάιο που θα βγει στις αγορές να εισπράξει το νέο δάνειο των είκοσι και πλέον δισεκατομμυρίων ευρώ βρεθεί μπροστά σε ένα επιτόκιο που θα ξεπερνά το 7%.
Τι θα κάνει; Θα πάρει τα χρήματα εκτοξεύοντας το χρέος σε δυσθεώρητα ύψη ή θα πει όχι ευχαριστώ και θα απευθυνθεί στο θεωρητικώς ασφαλές καταφύγιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε συνδυασμό με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο;
Όπως όμως ήδη μας πληροφόρησε ο επικεφαλής του ΔΝΤ για να βγουν χρήματα από το ταμείο του πρέπει η Ελλάδα να συμμορφωθεί με τους δικούς του όρους αδειάζοντας στην ουσία έτσι την απόφαση των «27» που σηκώνει πολύ νερό, μια και πέρα από την ασάφεια της περιλαμβάνει τον όρο ομοφωνία, άντε βρες την στον πύργο της Βαβέλ που έχτισαν στις Βρυξέλλες, ενώ η σκληρή καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ διευκρίνισε ότι τα επιτόκια αν η Ελλάδα ζητήσει ευρωπαϊκή βοήθεια θα είναι και αυτά ιδιαίτερα τσουχτερά.
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα που λένε. Από τη μια η κυβέρνηση να τρέχει για την υλοποίηση του Προγράμματος Σταθερότητας με ότι αυτό συνεπάγεται στο επίπεδο των βαρών που επωμίζεται η κοινωνία στο σύνολό της και από την άλλη να έχει τον βραχνά του χρέους με την μορφή της θηλιάς που σφίγγει το λαιμό της.
ΟΙ βολεμένοι αρνούνται να αλλάξουν τακτική και νοοτροπία. Όπου μπορούν οι ελεύθεροι επαγγελματίες θα αποφεύγουν να κόψουν αποδείξεις. Μπορεί ο φούρναρης και ο μπακάλης να κόβει απόδειξη, όμως τα in εστιατόρια της Μυκόνου δεν κατάλαβαν τίποτα και εξακολουθούν να πλασάρουν το δελτίο παραγγελίας ως απόδειξη.
Από τον Καλλικράτη μέχρι τα κλειστά επαγγέλματα η κυβέρνηση αναμένεται να βρει τις αντιδράσεις αυτών που γενικώς δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα.
Ακόμη καταγράφουν τους οργανισμούς και τα πάσης φύσεως νομικά πρόσωπα του δημοσίου και άκρη δεν βρίσκουν. Κανείς δεν γνωρίζει τον ακριβή αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων γιατί οι κατηγορίες τους, μόνιμοι, αορίστου χρόνου, συμβασιούχοι κάθε λογής και μορφής, stage δεν έχουν αρχή και τέλος.
Πως θα νοικοκυρευτεί το κράτος παραμένει ζητούμενο.
Σε μια χώρα που δεν παράγεται σχεδόν τίποτα, η μόνη διέξοδος είναι νέες μορφές δράσης και ανάπτυξης, που θα αξιοποιήσουν πολλούς νέους ανθρώπους με ικανότητες και προσόντα σε μια κοινωνία που το πολιτικό σύστημα την έχει μάθει να ζητάει εκλιπαρώντας μια θεσούλα στο δημόσιο για να βολευτεί.
Γι αυτό και είναι άμεση η ανάγκη να γίνει το δημόσιο υπηρέτης και όχι δυνάστης του πολίτη.

Πληρώνονται ακριβά τα λάθη του χθες

Κάποιοι πανηγύρισαν με την απόφαση των Βρυξελλών στις 25 Μαρτίου 2010, θεωρώντας ότι με αυτήν λύθηκαν τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας. Αλλοίμονο αν ήραν έτσι απλά τα πολυσύνθετα προβλήματα των δημοσίων οικονομικών. Ακολούθησε η προσφυγή στις διεθνείς αγορές τη Μ. Δευτέρα για την παροχή δανείου πέντε δις και τα αποτελέσματα δεν ήταν διόλου θετικά μια και το 5,9% στην επταετή διάρκεια δεν διαφέρει κατά πολύ από το 6,25% των αρχών Μαρτίου που ήταν δεκαετές και έγινε σε στιγμή που η Ελλάδα στον διεθνή περίγυρο ήταν μπροστά στο χείλος της χρεοκοπίας.
Κατά συνέπεια στην πραγματικότητα στις αγορές η Ελλάδα δεν άλλαξε εικόνα μολονότι μεσολάβησε η ανάσα από τον Διοικητή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας με την οποία δίνεται η δυνατότητα αποδοχής ελληνικών ομολόγων και για το 2011 πράγμα που έδωσε ανάσα στις ελληνικές τράπεζες που είχαν ήδη στεγνώσει από μετρητό.
Για την κυβέρνηση υπάρχει μπροστά ένας δύσκολος δρόμος με τα επόμενα βήματα που πρέπει να κάνει και τις αναπόφευκτες κοινωνικές αντιδράσεις που πρέπει ταυτόχρονα να αντιμετωπίσει.
Όμως πριν δει κανείς το μέλλον καλό και χρήσιμο είναι να αντλήσει χρήσιμα συμπεράσματα από το πρόσφατο παρελθόν που οδήγησε τη χώρα σε αυτή την ιδιαίτερα δύσκολη κατάσταση αποφεύγοντας την χρήση του κομματικού παραμορφωτικού καθρέφτη που οδηγεί στην περιορισμένη οπτική εικόνα όσων βλέπουν με παρωπίδες.
Κοινή είναι οι άποψη σοβαρών οικονομολόγων ότι δύο σημαντικά λάθη μας οδήγησαν στην σημερινή κατάσταση. Τα «προπατορικά» λοιπόν αμαρτήματα που έκαναν τη χώρα να εμφανίζεται αναξιόπιστη και τους πολίτες της απατεώνες είναι από τη μια η περίφημα απογραφή της Ν.Δ. του 2004 και στη συνέχεια το δημόσιο έλλειμμα του 12,7%, που έσπευσε να προαναγγείλει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ την επομένη των εκλογών.
Και οι δύο κυβερνήσεις στην ουσία κατήγγειλαν τους προηγούμενους ως απατεώνες που έδωσαν ψεύτικα στοιχεία στους «κουτόφραγκους» ευρωπαίους για τα δημοσιονομικά στοιχεία της χώρας.
Αυτό το γεγονός δεν πρέπει να το ξεχνάει κανείς αν δεν θέλει να οδηγηθεί σε λάθος συμπεράσματα.
Αχρείαστη η απογραφή για μια διαφορά στον τρόπο υπολογισμού των εξοπλιστικών προγραμμάτων. Και πέραν αυτού μια αναθεώρηση του ΑΕΠ τότε θα μπορούσε να καλύψει τις διαφορές που ενδεχομένως είχαν προκύψει από αυτή την διαφορά υπολογισμού. Έτσι χρεώθηκε η Ελλάδα με ένα ψέμα στους κοινοτικούς μας εταίρους.
Στη συνέχεια όταν ανέλαβε το ΠΑΣΟΚ και είχε τις αλχημείες που έκαναν οι πρώην καταγγέλλοντες αντί και πάλι να πάει πάραυτα στην Ε.Ε. και να ξεμπροστιάσει τις ελληνικές απατεωνιές θα μπορούσε κάλλιστα να κάνει τις απαραίτητες διορθωτικές κινήσεις με μια νέα αναθεώρηση ενδεχομένως του ΑΕΠ και να παρουσιάσει τα στοιχεία όχι με το κατ’ εκτίμηση 12,7% του περασμένου Οκτωβρίου, αλλά με ένα μικρότερο ποσοστό στις αρχές του 2010.
Έτσι δεν θα είχαμε αναστατώσει τις αγορές και με δική μας ευθύνη και δεν θα είχε γίνει η Ελλάδα το μαύρο πρόβατο της Ευρώπης και πρωτοσέλιδο χώρας υπό κατάρρευση σε ολόκληρο τον κόσμο.
Χωρίς λοιπόν εξωτερική πίεση και αιματηρή αύξηση των επιτοκίων θα μπορούσαμε να δούμε τα του οίκου μας και προχωρήσει η κυβέρνηση στα αναγκαία διαρθρωτικά μέτρα.
Γιατί πέρα από το φορολογικό, πέρα από ασφαλιστικό, πέρα από το βαθύ νυστέρι που πρέπει να μπει στην κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος στα νοσοκομεία που δεν τα εμφανίζουν στο συνολικό χρέος, υπάρχει το θέμα της ανάπτυξης σε μια χώρα που κατάφερε σήμερα να μην παράγει τίποτα έκτος από υπηρεσίες.
Και ανάπτυξη στη σημερινή διεθνή συγκυρία μπορεί να γίνει με την αξιοποίηση του φυσικού πλούτου της χώρας που είναι ο ήλιος, η θάλασσα και το θαυμάσιο φυσικό περιβάλλον της χώρας. Στο πλαίσιο αυτό η πολιτιστική μας κληρονομιά προσφέρεται για προσέλκυση ξένων στη χώρα μας.
Η Ελλάδα και λόγω κλίματος προσφέρεται επίσης για την δημιουργία κέντρων αποκατάστασης για αλλοδαπούς και για την εγκατάσταση συνταξιούχων με υψηλά εισοδήματα από τις χώρες της βόρειας Ευρώπης.
Οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας προσφέρονται και για σοβαρή αναπτυξιακή δραστηριότητα, ενώ η ναυτιλία παραμένει πάντα δεύτερη πηγή πλούτου μετά τον τουρισμό.
Χρειάζεται ένα δυναμικό άνοιγμα της οικονομίας για να πάψει η χώρα να παρουσιάζει στην πράξη εικόνα της τελευταίας μετακομουνιστικής κοινωνίας στην Ευρώπη.

Διδακτορικά με αντιπαροχή...(Ε4)

Ένας φίλος καθηγητής Πανεπιστημίου μου διηγήθηκε μια ενδιαφέρουσα ιστορία. Πριν από λίγους μήνες τον πλησίασε ο ηγετικό στέλεχος μεγάλης φοιτητικής παράταξης και τον ρώτησε αν ενδιαφέρεται να βάλει υποψηφιότητα για τις πρυτανικές αρχές της σχολής του. Ο καθηγητής, που δεν είναι ενταγμένος σε κάποιο κόμμα, του απάντησε ότι θα τον ενδιέφερε να το συζητήσει.
Ο εν λόγω συνδικαλιζόμενος φοιτητής του είπε τότε ορθά κοφτά και χωρίς περιστροφές ότι για να τον υποστηρίξει η παράταξή του, θα πρέπει να δώσει οκτώ διδακτορικά διπλώματα σε πρόσωπα της επιλογής της παράταξης.
Εν απορία διατελών ο φίλος καθηγητής τον ρώτησε πως θα γίνει αυτό και ο εκκολαπτόμενος του κομματικού σωλήνα υποψήφιος πολιτικός του απάντησε, θα δεχθείς χωρίς διαδικασίες αξιολόγησης και εξέτασης τα κείμενα του διδακτορικού των οκτώ δικών μας. Ο καθηγητής βεβαίως δεν αποδέχθηκε την πρόταση και η συζήτηση έληξε άδοξα.
Ομολογώ όταν άκουσα την ιστορία έμεινα άφωνος. Να θυμίσω ότι ο νόμος πλαίσιο για την παιδεία επιχειρεί να σπάσει την ομερτά αυτών ανήθικων, παράνομων και απαράδεκτων συναλλαγών, πολεμήθηκε από πολλούς δήθεν προοδευτικούς και εμποδίστηκε με τη βία να εφαρμοσθεί κόβει με το μαχαίρι αυτή την επαίσχυντη συναλλαγή, μια και όχι οι παρατάξεις, αλλά το σύνολο των φοιτητών θα ψηφίζει για την εκλογή των πρυτανικών αρχών.
Εκτός αν ο εκπρόσωπος της παράταξης ήθελε με αυτή του την ενέργεια να αυξήσει τον αριθμό των υποψηφίων πανεπιστημιακών, σε μια εποχή υπερπαραγωγής νέων πανεπιστημιακών σχολών που έρχονται αρωγός για να δώσουν δουλεία στα μπαρ, τα εστιατόρια και τα ενοικιαζόμενα δωμάτια των κατά τα άλλα εγκαταλελειμμένων από την πολιτεία επαρχιακών πόλεων.
Θα ήταν όμως φρόνιμο η παρούσα κυβέρνηση να τολμήσει να κάνει ένα βήμα παραπάνω και να περιορίσει το ποσοστό των ψήφων που επηρεάζει την εκλογή των πρυτανικών αρχών από το σημερινό 50% στο 20%. Πουθενά στον κόσμο οι φοιτητές δεν έχουν τέτοια μεγάλα ποσοστά σταθμισμένης ψήφου και είναι εκείνοι που στην ουσία εκλέγουν τις πρυτανικές αρχές.
Έτσι μπορεί κάποτε να δούμε πρυτάνεις που θα αντιδρούν στους προπηλακισμούς, που θα έχουν το θάρρος να καλούν την αστυνομία να επέμβει όταν κάποιοι ανενόχλητοι καταστρέφουν την περιουσία του ελληνικού λαού εντός των πανεπιστημίων ή ξυλοφορτώνουν κάθε φωνή που δεν υποτάσσεται στα κελεύσματα των ολίγων που επιβάλλουν με φασιστικό τρόπο τις απόψεις τους στους πολλούς.
Αν οι βρωμιά και η αθλιότητα των κάθε λογής ανόητων συνθημάτων που συναντά κανείς σήμερα στους τοίχους των ελληνικών πανεπιστημίων μοναδική στον κόσμο, είναι δείγμα ελευθερίας της σκέψης, τότε φοβάμαι ότι όχι μόνο έχει χαθεί το μέτρο, αλλά και η λογική σ αυτή την χώρα.